Έπινε το καφεδάκι της, νεσκαφέ μέτριο ζεστό με γάλα, στην γωνιά πίσω στο μακρόστενο μπουγατσατζίδικο, κοίταζε προσεχτικά τους πελάτες που μπαινόβγαιναν, χαμογελούσε και που και που σχολίαζε, όταν τύχαινε, την κουβέντα τους με τον μαγαζάτορα.
Με σταυρωμένα τα χέρια της στο στήθος της, με ματιά να περιπλανιέται και το κεφάλι της να σιγοτρέμει αυτή την τρέμουλα των γηρατειών, που δεν ξέρεις , αν είναι αδυναμία του νευρικού συστήματος, συγκατάθεση στα τεκτόμενα, ή επίπληξη τους.
Συνομιλούσε ή μάλλον απευθυνόταν μονόλογα και ολιγόλεξα κάθε λίγο και τόσο σε μια συνομήλικη της, που κάθονταν δυο τραπεζάκια απόμερα της με γυρισμένη προς αυτήν την πλάτη της ρωτώντας την:
-«7 του μηνός έχουμε σήμερα; Προχθές ήταν της Αγίας Βαρβάρας.»
-«Σου έδωσε κοκαλάκια ο χασάπης για το σκυλάκι σου:»
Καμία απάντηση από την άλλη καλοντυμένη κυρία, γύρω στα 75, με τα χρυσά βραχιόλια, το μονόπετρο δαχτυλίδι και τα φλωρεντινάτα σκουλαρίκια, όπως και η σενιαρισμένη πίσω της.
-«Τον θυμάσαι τον κοκκινοτρίχη, τον Ντορή μας, που ξάπλωνε πάντα στα πόδια μου;» Δεν απάντησε η άλλη, αν και πέρασαν 10 λεπτά απ την ερώτηση.
-«Και την σινουά την γατούλα μας, που μόνο από σένα δέχονταν χάδια;»
Σιωπή….
-«Έφαγε το καναρίνι μου, τον Κοκό, και δεν θα της το συγχωρέσω ποτέ στην κόλαση που βολοδέρνει…»
Ένα μικρό, σχεδόν ανεπαίσθητο, στρίψιμο του κεφαλιού με μια στρυφνή μα αμίλητη ματιά της άλλης…
-«Εσύ φταις, που δεν με ζήτησε ο Κώστας από την μαμά μας, γιατί τον κοίταξες αδιάφορα εκείνο το βράδυ στο πανηγύρι…»
10…, 20…, 30 λεπτά μουγκαμάρας.
Πελάτες έμπαιναν, αγόραζαν, έφευγαν. Και έτσι χωρίς λόγο και αφορμή σηκώθηκαν οι δυο κυρίες ταυτόχρονα, καλημέρισαν τον μπουγατσατζή, βγήκαν απ το μαγαζί και μπήκαν πιασμένες χέρι-χέρι στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου