Εκεί που ετοιμαζόμουν σωματικά, ηθικά, ψυχολογικά και εσωτερικοενεργειακά στο
μπαλκονάκι του διαμερίσματος μου με νερωμένο ουζάκι άνευ μεζέ (λόγω ανεργιακών
και χρηματοοικονομικών δυσχερειών), να εορτάσω την επερχόμενη πρώτη μου ανεργατική
Πρωτομαγιά, ντρινγκ-ντριιιιγκκκ!!!!!... το κινητό μου…
Άγνωστος μου ο εγκαλών αριθμός και στην αρχή σκεφτόμενος, ότι μάλλον κάποιος
από τους πιστοδότες μου θα ήταν, δεν το σήκωσα.
Η επιμονή όμως του κωδωνίσματος και ελπίζοντας, πως είναι κάποιο από τα φιλαράκια
μου για να κεράσει βραδινό μεζέ μετά οίνου και να ξεπεράσει τοιουτοτρόπως την μουρμούρα
της συμβίας του, απάντησα στην κλήση συσφιγμένης καρδίας μ ένα απλό - παρακαλώ;;;
-
Έλα
ρε φιλαράκι σε ψάχνω, ακούω την αγαπητή φωνή του φίλτατου μου Θέμη.
-
Που είσαι
ρε φίλε, του κάνω, Ουγκάντα ακόμη ή Τανζανία;;;
-
Διακοπώ
λιγάκι στο Γκάζι, φιλοξενούμενος στο Στούντιο 69 της τσατσάς που αποστέλλω τετράκις
ανά έτος νεαρές τουρίστριες εξ Ουγκάντας για να έχουν να πορεύονται όλες τους. Μόλις
επέστρεψα από Λονδίνο όπου ήμουν καλεσμένος στα γαμήσια των αυτών υψηλοτήτων. Σε
περιμένω εκεί να τα πούμε, να φάμε, να πιούμε και ότι άλλο ποθήσει η ψυχούλα
σου από τον παγκοσμίως αναδυόμενο τουριστικό προορισμό της λίμνης της Βικτώριας.
Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ μπας και εξιλεωθώ από τις λοιδορίες των αλάδωτων εντέρων
μου και βουρ μέσω μετρού και ποδών σαν γκαζοχωρίτης στον επώνυμο οίκο.
-
Τι άκουσα
φιλαράκι μου της υψηλής κοινωνίας;;; , τον ερωτώ αφού φιληθήκαμε τρισάκις σταυρωτά... Ήσουν επισήμως προσκεκλημένος στον μυθικό γάμο;;;
-
Ναι
ρε! , μου απαντά αυτός περηφανώς και μου κοπανάει αποδεικτική φωτό επί του τραπεζίου.
-
Την αναγνωρίζεις
την φαλάκρα μου δεξιά της σταχτοπούτας, που την προσκαλώ να περάσουν τους μήνες
του μέλιτος τους στο εξοχικό μου στην λίμνη που έχει ανάδοχο πρόγονο τους;;;
-
Κι συ
πως και προσκαλεσμένος;;; , κιοτεύω, μα ρωτάω…
-
Βρε άσχετε,
με φιλοφρονεί, δεν ξέρεις, ότι η Ουγκάντα ήταν παλιά τυπικά μα τώρα ουσιαστικά αποικία
της Μεγάλης Βρετανίας, τα αυτοκίνητα τα οδηγούν αριστερά, όπως και στη μεγαλομάρτυ
νήσο σας κι εγώ είμαι πρόεδρος της εταιρείας προστασίας των πιγκουίνων της Victoria sea??? Προς τιμήν των φιλοζωικών τους ενστίκτων με κάλεσαν…
-
Και
τι σ ενθουσίασε περισσότερο ευγενή μου φίλε στον γάμο;;; , ρώτησα πικρόχολα σκεφτόμενος την αφραγκία
μου.
-
Τα καπέλα
τους, αποκρίνεται ο μεγαλοπιασμένος.
-
Μίλησα
και με τον αυτοκρατορικό προμηθευτή πίλων και του έδειξα μερικά ντιζάιν μοντελάκια
από την Ουγκάντα. Ενθουσιάστηκε και μου παρήγγειλε 1000 τεμάχια για την επόμενη
σύζευξη γαλαζοαίματων.
Ενδιάμεσα κάτι πολυλικνιζόμενες μελαμψές καλλονές είχαν
γεμίσει το τραπέζι με λιχουδιές και δεν αποφάσιζα που να πρωτοβάλω χέρι.
Τελικά έβαλα παντού και μετά τρικλίζων από γευστικές αμαρτίες πήρα τον δρόμο για το κονάκι
μου αναλογιζόμενος καθ’ οδόν, αν την επαύριον θα βγω για το Μαγιόξυλο που θα φάμε
στις πορείες των ανέργων…
