31 Μαΐ 2011

Γιά την νεολαία...

Από συνέντευξη του Stéphane Hessel:


Ποια είναι τα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η νεολαία σήμερα;
Ο σημερινός κόσμος είναι γεμάτος κινδύνους για τη νεολαία. Οι αμφισβητήσεις των δικαιωμάτων είναι πολύ πιο δύσκολο να ανιχνευτούν πια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τότε που ανήκα κι εγώ στη νεολαία, βρισκόμασταν αντιμέτωποι μ’ έναν ορατό εχθρό. Και η επόμενη γενιά είχε να αντιμετωπίσει ορατές αμφισβητήσεις: άρση του αποικιακού καθεστώτος, ολοκληρωτισμός, απαρτχάιντ… Σήμερα ζούμε σ’ έναν κόσμο, όπου η βία είναι ακόμα παρούσα. Πρέπει, όμως, να λάβουμε υπόψη την απειλή του καπιταλισμού όπως αυτός εφαρμόζεται σήμερα. Η νεολαία πρέπει να αντιληφθεί την αναγκαιότητα που υπάρχει ν’ αντισταθεί ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την περιφρόνηση των εργαζομένων από τους έχοντες. Τέλος, υπάρχει μία ακόμα αμφισβήτηση: η επιδείνωση του πλανήτη μας. Αν δεν λάβουμε δραστικά μέτρα, σε 50 χρόνια μπορεί να μην είναι βιώσιμος για τον άνθρωπο.


Ποιες είναι οι συνέπειες των προβλημάτων της νεολαίας;
Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να επιβάλουν ορισμένες συμπεριφορές, που είναι μάλιστα αντίθετες με τις Διακηρύξεις και τις Συνθήκες των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα φυλετικές, θρησκευτικές ή φτωχές μειονότητες παραμελούνται από την κυβέρνηση στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Αυτή είναι απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι στη νεολαία που έχει γαλουχηθεί με τη Διακήρυξη Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κρύβουν πολλούς κινδύνους οι επιλογές που κάνουν οι κυβερνήσεις προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία ή να έχουν προνομιούχες σχέσεις με τους κεφαλαιοκράτες.


Θεωρείτε απαραίτητη τη δημιουργία Χάρτας Δικαιωμάτων Νεολαίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο;
Από το 1989 έχει ψηφιστεί η Συνθήκη Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, ωστόσο δεν υπάρχει καμία για τη νεολαία. Η προστασία της νεολαίας πρέπει να κατοχυρωθεί από τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς. Το ερώτημα είναι τι θα περιλαμβάνει. Σήμερα η πλειοψηφία των νέων σπουδάζει. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις αμελούν ότι παιδεία δεν σημαίνει απλώς μετάδοση της γνώσης, αλλά και της ηθικής και των κοινωνικών αξιών.


Είναι απαραίτητη η εξασφάλιση της δυνατότητας των νέων για μια ανεξάρτητη ζωή;
Έχουμε την πολιτική ευθύνη να εξασφαλίσουμε τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που θα επιτρέπουν την υλική ανεξαρτησία των νέων. Οι μακροχρόνιες σπουδές και η υψηλή ανεργία των νέων, ωστόσο, αποτελούν εμπόδιο. Οι κυβερνήσεις παραμένουν αδιάφορες στα αιτήματα των φοιτητικών συλλόγων και των νεολαιίστικων οργανώσεων.

Θεωρείτε ότι δίνεται χώρος συμμετοχής στη νεολαία στα κέντρα λήψης αποφάσεων σ’ εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο; 
Η αποπολιτικοποίηση της νεολαίας σήμερα είναι ένα τεράστιο σφάλμα. Οι νέοι δεν πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην πολιτική. Δεν πρέπει να πειστούν ότι η πολιτική είναι άχρηστη. Όποιος εμπλέκεται με την πολιτική -φοιτητικοί σύλλογοι ή κόμματα- δεν σημαίνει ότι ενδιαφέρεται για τα προσωπικά του συμφέροντα και ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει το όραμά του για ένα καλύτερο μέλλον. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πιο κρίσιμες πολιτικές περίοδοι ήταν εκείνες που οι νέοι και νέες αναλάμβαναν σημαντικές ευθύνες. Μόνο η νεολαία μπορεί να φέρει την ελπίδα. Οι νέοι άνθρωποι που αγωνίζονται σήμερα θα αποτελέσουν τα καλύτερα στοιχεία της αυριανής κοινωνίας.

Γιατί να εμπλακούν οι νέοι με την πολιτική;
Η γενιά μου έμαθε τη λέξη «αντίσταση», λόγω της κατοχής. Πιστεύω ότι η λέξη αυτή έχει την ίδια αξία και για τη σημερινή νεολαία. Η μεγαλύτερη νίκη, που μπορεί να πετύχει, είναι να μάθει να αγωνίζεται ενάντια σ’ ό,τι την προσβάλλει και να μάθει να οργανώνεται και να αντιστέκεται. Θα πρέπει, επίσης, να μάθουν τη διαφορά του νόμου και της νομιμότητας. Πολλές φορές ο νόμος κρύβει μέσα του οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η ανυπακοή σε αυτούς τους νόμους μπορεί να έχει την αστική νομιμότητα. Η νεολαία σήμερα έχει ένα ισχυρό εργαλείο, που εμείς δεν είχαμε: το διαδίκτυο, που διευκολύνει την οργάνωση εθνικών, ευρωπαϊκών και παγκόσμιων δικτύων αντίστασης.

Ποια η διαφορά της συμμετοχής της σημερινής νεολαίας στη πολιτική ζωή, με τη δική σας γενιά;
Μέχρι τα 20 μας δεν είχαμε καμία πολιτική συμμετοχή, πέρα των μαχών που δίναμε στο δρόμο, οι αριστεροί απέναντι στους δεξιούς. Η κατανόηση των πολιτικών προβλημάτων σήμερα γίνεται σε πιο μικρή ηλικία και αυτό είναι κάτι ελπιδοφόρο, γιατί έτσι η νεολαία μπορεί να καταφέρει περισσότερες ανατροπές. Όποτε μιλάω σε αμφιθέατρα, λέω στους φοιτητές: «Το πρώτο που πρέπει να καταλάβετε είναι τι σας εξεγείρει. Τι βρίσκετε δυσβάσταχτο στη ζωή σας, τη ζωή των φίλων σας, της οικογένειάς σας και των συνανθρώπων σας». Εκεί θα βρουν τις πρώτες πηγές για τα προβλήματα των πολιτών. Οι νέοι έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι από κάποια ηλικία και μετά. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουν όσο πιο νωρίς γίνεται την αναγκαιότητα της πολιτικοποίησής τους.

Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι σας για το μέλλον; 
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι η οικολογική καταστροφή. Ωστόσο δεν υποτιμώ την αναγκαιότητα αποδοχής των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν με όλους.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες ελπίδες σας; 
Υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, σήμερα που έχουμε τη γνώση για την εξέλιξη του ανθρώπου και για τη δημιουργία των ιδεών… Έτσι μπορούμε να χτίσουμε έναν περισσότερο αρμονικό κόσμο. Η αναζήτηση της αρμονίας μπορεί να βρεθεί στη νεολαία που είναι άγρυπνος φρουρός των δικαιωμάτων.


Τι μήνυμα στέλνετε στους νέους ανθρώπους;
Εξοργιστείτε! Εξεγερθείτε!

Μετάφραση - απόδοση από τα αγγλικά και τα γαλλικά: Ιωάννα Δρόσου για την Εποχή.


Βιογραφικά και έργα του εδώ:

29 Μαΐ 2011

Η ροή της φύσης…





Γαλήνια, ήρεμα, γλυκά
είν΄ τα νερά του Νείλου…
Πορεύει την αγάπη του
στης αραπιάς την άμμο…

Δίνει ζωή σε φοίνικες
ποτίζει τα γελάδια
δροσίζει νεαρά παιδιά
που κολυμπούν σε δέσεις

Μα σαν θολώσουν οι ουρανοί
και τρέξουν δάκρυα άγρια
ουαί σε κόρη μελαψή
που πλένει τα προικιά της


28 Μαΐ 2011

Η αληθινή ιστορία της Άφρως…





Η μυθιστορία της ουράνιας κόρης δεν είναι κατά τους αυτόχθονες της νήσου αληθής, διότι ο Ησίοδος σαν λαφαζάνης καλαμαράς  δεν χαπάριζε κυπριακά, όταν του μνημόνευαν την ιστορία της οι καλόηροι του Ιερού  της Ήρας στις Πλάτρες (εκεί καλέ, που κελαηδούν τ αηδόνια κατά τον Σεφέρη…).
Αυτοί λοιπόν οι θεοσεβούμενοι άδρωποι -που δεν πιστεύω να μου είπαν ψέματα, καθότι έχουν στo οστεοφυλάκιο τους το μικρό δαχτυλάκι του αριστερού ποδιού της Άφρως- μου αφηγήθηκαν τα πραγματικά γεγονότα…

Η Άφρω, κατά τις πρεσβείες τους, ήταν μια  κορούα πουλαροπερτικοσιηλούα  του αρχαίου Ιδαλίου (μετανομασθέν σε Δάλι, για να μπορούν να το προφέρουν οι Εγγλέζοι τουρίστες Dali) πατρός ονόματι Πανίκου και μητρός Ουρανίας (χαϊδευτικά Ράνια), αν και βρομόγλωσσες λένε, ότι πραγματικός γεννήτωρ της ΄Αφρως ήτο το γειτονόπουλο της Ράνιας Κοκούϊν με το οποίο έπαιζε γιατρούς από παιδικής ηλικίας.

Η σύλληψις της έγινε κατά την διάρκεια σχολικής εκδρομής εις τα Λεύκαρα προς μύησιν εις την τέχνη του παραδοσιακού κεντήματος. Τώρα ποιός κέντησε ποιά, δεν έγινε γνωστό, αλλά η Ράνια αγγαστρώθην και χωρίς πολλές κουβέντες την χάρτωσαν με τον Πανίκο, που ήταν αλανιάρης και γόνος επιφανούς οικογενείας καλλιεργητών κολοκασίων, ενώ ο κύρης του Κοκούϊν πτωχοσκαρπάρης, και την προίκισαν με δέκα ποτιστικές σκάλες πρώιμης παττίχας.

Η Ουρανία έτεκε προώρως εις τις αμμουδιές της Πέτρας του Γραικού (τότε δεν υπήρχαν Ρωμιοί), όπου είχε πάει μαζί με την ανηψιά της την Στελλούν, για να επιδείξουν τις καμπύλες τους σε Ρώσους πλουτολιγάρχες μπας και...

Έτσι λοιπόν εγεννήθει η Άφρω πίσω από μυρτιά στην σκιά ιερού βράχου, πάνω σε άμμο δροσισμένη με νυχτιάς αγέρι και δεν ανεδύθει από τον αφρό που δημιούργησε το εκσφενδονισμένο τσουτσουνάκι του Ουρανού -ευνουχισμένου από τον γυιό του- στην θάλασσα νοτίως των Κυθήρων,
Φυσικά ψεύδεται και ολίγον τις ο Όμηρος, που λέει ότι η θεά καλλωπίστηκε με τις Ώρες από τις θεραπαινίδες της και μεταφέρθηκε στον Όλυμπο, όπου παρουσιάστηκε στους υπόλοιπους θεούς.

Απλά η μάνα της και η θκειά της την φάσκιωσαν με τα παρεά τους και την μετέφεραν στα διπλανά Κουβούκλια (σήμερον Κούκλια), όπου η Στελλού κατείχε εκ κληρονομίας αρχοντικό εμβαδού τεσσάρων επί τεσσάρων δρασκελιών, άνευ κοινοχρήστων χώρων, με προσθαλάσσια θέα.
Εκεί την έπλυναν με φρέσκο ροδόσταγμα και με απόσταγμα γιασεμιού, που είχε κάνει δώρο στο γάμο της Στελλούς η κουμέρα της η Ηρώ και της ετραγούδησαν:

«Τα δκυό σου σιείλη τα γλυκά, γιασεμίν μου,
ώ! τα μάθκια τα μεγάλα, ώ! γιαβρί μου»

Απεκοιμήθην το μωρόν με την αγριοφωνάρα της θκειάς της, μιας και δεν είσιεν άλλην επιλογήν, μα από τότε αποζητούσε πάντα τα φιλοσοφημένα της άσματα, όταν ήθελεν να αποφασίσει τα περί του τι, πως και ποιού κυρίως…
Εξύπνησεν το μωρό, η ΄Αφρω, πεινασμένο και αναφώνησε:
-«Θέλω κοκό!!!!» και της έφεραν το γειτονάκι τον ΄Ερω να παίξει…



Φυσικά οι ιστοριοδίφες δεν ηύρον ακόμη την αμβροσία που εξωραΐζει τις Θεές και τρέφει τους μόσχους, αλλά είναι σίγουροι, ότι η ΄Αφρω περνούσε τα θέρη της στις πλαγιές του Ακάμα για να μην μελαμψώνει.
Εκεί κοντά στο σημερινό Λατσί είχε και το Λουτρό της, όπου σήμερον το επισκέπτονται πολλές πολυπολιτισμικές θεραπαινίδες, για να νυφθούν και εξιλεωθούν του Έρωτος, ώστε να αμείβονται κανονικά με εισφορές στο ΙΚΑ, ΦΠΑ υπηρεσιών κλπ. κρατήσεις υπέρ του κοινωνικού συνόλου…


Δευτέρα και Παρασκευή πήγαινε με την Στελλού ν ανάψουν κεράκια στο νεκροταφείο –στους Τάφους των Βασιλέων- στα πρόθυρα της Πάφου, και μιά Παρασκευή απόγιομα ήταν που είδε την 1200αρα χρυσοβαμμένη  μοτόρα με επιβαίνοντα μαλλιαρό γκομέναρο ταττουϊσμένο στα μπράτσα και το εξόστ της να βροντοφωνεί σε μελωδία οπλοπολυβόλου…


Ερωτεύτηκε αυτοστιγμεί… κι έβαλε την θκειά της να μάθει περί αυτού.

Τηλεφώνησε τούτη πάραυτα τον αρφότεκνο της τον Πάμπο, που ήταν Μουχτάρης του τόπου, κι έμαθε ότι είναι ο Άρης, τέκνο καλαμαρά αρχοντοχωριάτη περιοχής Θεσσαλίας, κάποιου κύριου Δία, με ολάκερο βουνό δικό του.

Βουρ λοιπόν κόρη και θκειά στο Hotel που διακοπούσαν οι Θεοί, η Άφρω λικνιζόμενη με λειψό μαγιό στην αμμουδιά ταχαμδήθεν να ψάχνει κογχύλια και η Στελλού στην ανεύρεση του Δία.
Τον βρίσκει ρεμαλιάζοντα σε τραπεζάκι στην άκρη της πισίνας και γευόμενο Ζιβανία να αναπολεί παλιές του δόξες στο δείλιασμα του Απόλλωνα στα δυτικά της μεγαλομάρτυρος νήσου…

-          «Το μωρό μας ερωτεύτηκε το μωρό σου..», του τα λέει στα ίσια…

Ξενίστηκε λιγάκι ο Δίας με την ευθεία πρόσκρουση και ορίζει:

-           «Ας περάσει πρώτα η μικρά από τον μεταμεσημβρινό μου πάγκο, για να μην δώσω και χοίρα σε τορβά στον αγαπητό μου υιό, και θα αποφασίσω..»

Έτσι κι έγινε το επόμενο επταήμερο και κατόπιν πολυπληθών γεύσεων έκρινε ο μεγάλος…

-          «Θα την θυγατηρθετήσω κι ας έλθει με το επόμενο flight συν προίκα στον Όλυμπο να διαπραγματευτεί τα των γαμιαίων μετά της συμβίας μου.

Την καλοδέχτηκε η Ήρα στο φτωχικό των Θεών, ήταν όμως και η ΄Αφρω το πρώτο μοντελάκι για τα επικοινωνιακά των, σκέφτηκε μάλλον να κάνει και επίσημο γάμο ανώτερο σε τηλεοπτική αναμετάδοση του πρόσφατου βρετανοβασιλικού, μα αγαπούσε υπέρμετρα τον μπεχλιβάνη Άρη της και φρόνησε να την συζεύξει με τον κακομούτσουνο γιό της Ήφαιστο, για να μην παραμείνει παρθένος και την ματαδέσει ο άθλιος μαστοράκος σε χρυσό θρόνο…

Όπερ κι έγινε, αλλά χωρίς αναμετάδοση μιας και δεν συνεισέφεραν πολλά οι λίγοι χορηγοί.

… τα υπόλοιπα τα ξέρετε…


Για την Άννα της προσμονής





Τα μάτια της φανταχτερά
τα φρύδια δασωμένα
μα ένα δάκρυ που έτρεχε
στην άκρη των βλεφάρων
κανένας δεν το μάντεψε
κι ας έγινε ρυάκι...

Πολύ νωρίς δωρίθηκε
μ αντίτιμο δεν πήρε
Ήτανε χαλεποί καιροί
κι αυτή καστανομάτα

Κι αναζητεί μες σε βουνά
γυρεύει σ άγρια δάση
μην βασιλόπουλο και βρει
έστω φτωχό τσομπάνη
να της χαϊδέψει τα μαλλιά
αγάπη να της τάξει...


26 Μαΐ 2011

ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ;;;



Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.

Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.



Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια , σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό.



Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες ,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,



η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.

Στίχοι, Μουσική, Εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος



(Λέτε να επαναλαμβάνεται η ιστορία;;;  )


24 Μαΐ 2011

ΠΟΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ;;;




Στη διαδρομή μιας επείγουσας εξωτερικής εργασίας της υπηρεσίας μου την είχα αράξει σε μια σκιάδα στην Αδριανού, απέναντι από το Θησείο, πίνοντας το φραπεδάκι μου με μπόλικα παγάκια, αναλογιζόμενος τι ασήμαντες ήταν οι τότε θυσίες των αρχαίων ημών προγόνων, σε σχέση με των σημερινών εργαζομένων…

Κρυφάκουγα τις κουβέντες της διπλανής νεαρής  παρέας προφασιζόμενος, ότι διάβαζα την τζαμπέ εφημερίδα που βούτηξα στο μετρό στο Μοναστηράκι.

Μιλούσαν για τον Έρωτα και μ ενδιέφεραν σφόδρα οι απόψεις περί αυτού της νέας άφθαρτης ακόμη γενιάς…


-«Είναι στιγμές που χάνομαι στο όραμα του αγοριού μου, νιώθω ότι βυθίζομαι μέσα του κι αυτός μέσα μου, λιώνω και τον μορφοποιώ ίδιο μου στίγμα, ανεξίτηλο στο μυαλό και την ψυχή μου, που ακόμα κι αν αυτός ο δεσμός σπάσει, νιώθω ότι ακόμα θα τον κουβαλάω μέσα μου και θα καθορίζει μελλοντικά τις πράξεις και τη μοίρα μου...  Το μόνο που φοβάμαι είναι η απώλεια αυτού του αισθήματος, το ξεψύχισμα της έξαρσης του…», ομολόγησε μια μελαχρινούλα με μελανούς κύκλους γύρω απ τα αμυγδαλωτά της μάτια.

-«Ο έρωτας είναι προσωπικό βίωμα, δεν σβήνει, είναι έμφυτος της ζωής.
Μονάχα σαν διαπροσωπική επαφή εκπνέει, δύει και τελεύει. Ο έρωτας σαλτάρει από πόθο σε ντέρτι, δεν συναρτάται με πρόσωπα, εμψυχώνει και ψυχώνεται μονάχα από το αθάνατο πάθος της ζωής…»,
το φιλοσόφησε ένα ξανθούλι μπιμπικιασμένο αγόρι.

-«Ο αληθινός, πεθαίνει βραδέως. Κι ακόμη κι αν "εξασθενίσει" μεστώνει σε Αγάπη.
Και η αγάπη δεν ξεψυχά ποτέ...!»,
επεσήμανε η άσχημη της παρέας.

-«Αυτές οι μυστικοπαθείς μέθες...
αυτές οι πηγές αγαλλίασης...
αυτές οι αρχές του "παντός"…

Είναι απλώς τα "παιχνιδάκια" μας..
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕΛΑ ΜΑΣ...
...μεταξύ του γνωρίζω ...και του ορίζω... τον εαυτό ΜΟΥ!!!!

Η  "α γ ά π η" ..όπως την εννοούν συνήθως
(η ιδεατή)
αν υπάρχει... (που για μένα δεν...)
είναι ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ!!!!


Ενώ... το...
"εγώ όταν γαμάω δεν καταλαβαίνω Χριστό, καρφάκι δε μου καίγεται¨ 
πιστεύω μας  είναι περισσότερο κατανοητό... και  διαχειρίσιμο...»,  
αποφάνθηκε χαμογελαστά το φρικιό της σύναξης.




Αποσύρθηκα σε κοντινό παραδοσιακό καφενεδάκι γνωστού μου Κοζανίτη καφετζή –σιμά Αδριανού και Θησείου με θέα τα ακροπόλια κοτρώνια-, για να ποτίσω με πνεύμα τον φτωχό μου νου, και μετά το πρώτο τσίπουρο με μεζέ τουρσί είπα να κάνω μια μικρή περίληψη του Συμποσίου του Πλάτωνα στον Αριστόδουλο (το ορθόδοξο βαφτιστικό του καφετζή)…

-«Ποιός έρωτας;;;», διερωτήθηκα φωναχτά.

-«Αυτά τα έχουν διεξοδικά συζητήσει σε τσιμπούσια και οι αρχαίοι ημών…

Ο Φαίδρος έλεγε, ότι ο Έρωτας είναι ένας από τις αρχαιότερες θεότητες. Ενώ ένας πιστός φίλος είναι η μεγαλύτερη ευτυχία.

Ο Παυσανίας, ότι αφού η Αφροδίτη έχει 2 φύσεις, έτσι και ο Έρωτας την ανθρώπινη και την θεϊκή του.

Ο γιατρός Ερυξίμαχος, τον θεωρούσε σαν μια συγκυρία τεσσάρων ερωτικών δυνάμεων που κατοικούν μέσα στο ανθρώπινο σώμα: την ζέστη, το κρύο, την πίκρα και την γλύκα.

Ο Αριστοφάνης, ότι είναι το ερμαφρόδιτο των σφαιρικών ανθρώπων, που αναζητούν το άλλο τους ήμισυ (κάτι σαν Γινγκ-Γιάνγκ, ας πούμε… ).

Ο Αγάθων διθυραμβεί τον Έρωτα σαν θεό που είναι αιώνια νεαρός, τρυφερός, πανέμορφος, δίκαιος, σώφρων, τολμηρός και σοφός .

 Ο Σωκράτης λέει, ότι δεν ξέρει τίποτα! Η ιέρεια Διοτίμα όμως, του ανέθεσε να μεταφέρει ότι ο έρωτας είναι ένας δαίμονας, που μεσολαβεί μεταξύ των θνητών και των αθανάτων.

Στο τέλος  έρχεται μεθυσμένος ο Αλκιβιάδης, που κλαίγεται, γιατί δεν του κάθισε σαρκικά ο Σωκράτης, αν και τον διέγειρε πνευματικά....»


-«Διάλεξε και πάρε....», λέω στον συμπίνοντα μου με σπονδή στις πέτρες του Θησείου.

-«Ρε τσιμπούσια τότε!!!!  Με ουσία!!!  Και όχι σαν τα σημερινά, μόνο με τουρσί....», συμφώνησε ο Αριστόδουλος κερνώντας ακόμη ένα καραφάκι.


22 Μαΐ 2011

Τέλμα..



Ο βούρκος σ άκρη ξέφωτης οργής
μελαχρινού μα πολυκόσμιου δάσους
μυγών έβριθε πρασινωπών καλοθρεμμένων όμως…

Μια συστάδα τσουκνίδων φρέσκων και εξημμένων
δειλό ποδηλάτη απάντεχε απάνω της να πέσει...



ΑΠΟ...ΣΤΑΣΗ





Από στάση σε στάση
αναπολείς θύμησες
χλοών κοιλάδων
βουνών ομιχλωδών
προσμένοντας να φτάσεις

Κάπως ξαποσταίνεις αγκυλωμένα...

Στην διαδρομή
της νέας αναχώρησης
συναφή τοπία
ίσως και αισθήματα
προσδοκώντας τον σταθμό

Που θα σε καρτεράει μια ελπίδα...


21 Μαΐ 2011

Democracia Real Ya!!!

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ.... Ή ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ...

BRAVO!!!


Ravioli di asparagi - (Κατάλοιπα ενθυμήσεων ενός Εγωιστή)



Scrisse-Amo-Visse
Ιδού ο τάφος του Στεντάλ στο κοιμητήριο της Μονμάρτης.


ΕΓΡΑΨΕ, ΑΓΑΠΗΣΕ, ΕΖΗΣΕ …  σημαίνει η επιγραφή στο επιτύμβιο μάρμαρο.
Θυμήθηκα τον συχωρεμένο και τις ιστορίες του, όταν με κάλεσαν συνάδελφοι, να τα πούμε και να τα πιούμε εκτός εργασίας,  σε live style μαγαζί στην Via Enrico Stendhal στο Μιλάνο.
Κι εκεί που έκανα Circle για θέση στάθμευσης στα πλησίον τετράγωνα διαλογιζόμενος την ιεραρχία των λέξεων της επιτάφιας επιγραφής,  - αγαπάς και ζεις για την γραφή σου;;;-, είδα εξαπίνης επί του πεζοδρομίου ελεύθερη θέση διπλού παρκαρίσματος , αν και με απαγορευτική πινακίδα..


Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος που την είδα,  και στην αιφνίδια δεξιά στροφή μου με τρακάρισε ελαφρά, ήδη επί του πεζοδρομίου παλιό λευκό Cinquecento…
Κατέβηκε μειδιώντας η νεαρή πλανεύτρα οδηγός του και με κομπλάρισε μ ένα
- «Αν στριμωχτούμε λίγο, θα βολευτούμε..»
- «Μα… το αριστερό πισινό μου φανάρι;;;», διαμαρτύρομαι εγώ…
-«Τα μπροστινά σου νάναι καλά…,   Διογένη…», ξαναμειδίασε η μορφονιά…

Ξεχάστηκα…, με ρώτησε ποιος είμαι, που πάω, τι θέλω… να φάω…,  δεν ήξερα να απαντήσω,  και με κάλεσε για φαγητό στο πλησίον διαμέρισμα της, ως  ξαντίμεμα της ζημιάς, που μου έκανε…
Μικρό αλλά αισθητικά πλουμισμένο το appartamento της και με παρακάλεσε να την βοηθήσω σε σκάρωμα κοινού δείπνου.
-«Θα φάμε Ravioli, υπολείμματα δηλαδή…»,  μου διευκρίνισε.
-«Εγώ την ζύμη κι εσύ την γέμιση!», διέταξε….

Φυσικά δεν ήθελα να επιστρέψω ψυχικά τραυματισμένος από ανεκπλήρωτο έρωτα μιας τυχαίας Μαθίλδης από το Μιλάνο στο Παρίσι και συνεπώς καταδέχτηκα ν ανοίξω το ψυγείο για να συνεισφέρω με κάποια γιόμιση…
Ένα κομματάκι Ricotta, δέκα φυλλαράκια ρόκα, μισό βούτυρο, ένα αυγό, μερικές  ελιές  και 8 κορφές νωπών ασπαράγων υπήρχαν μόνο…
Αφού η πείνα και η πενία τέχνας κατεργάζονται, ανακάτεψα το Ricotta με ψιλοκομμένη ρόκα, 3 πράσινες τριφτές ελιές , το μισό του μισού βούτυρο  με το αυγό και το αλατοπιπέρωσα.
Η εταίρα του μύθου μου είχε φτιάξει εν τω μεταξύ μια ζύμη, που δεν πρόσεξα την συνταγή της, την άφησε να ηρεμίσει, γέμισε 2 bicchieri με κοκκινέλι Τοσκάνης και με καρτερούσε χαλαρά στον καναπέ…
Προσδοκώντας τοσκανικές απολαύσεις σίμωσα δίπλα της να τα τσουγγρίσουμε…


Σύντομα μετά το πρώτο ποτήρι άρχισε να θωπεύει ανέμελα μα ηδονικά το σπαράγγι μου…  και μοιρολατρικά της το επέτρεψα, ηδονιζόμενος  την στύλωση του…
Επιδίωξε να  γευτεί την φρεσκάδα του γήινου σθένους του – μάλλον για aperitivo- … και το κατόρθωσε…
Με τα βίας κατάφερα να της ενθυμίσω το primo και μοναδικό μας πιάτο και με υπέρμετρη προσπάθεια σηκώθηκε να απλώσει την ζύμη…
Την έκοψε σε ομοιόμορφους κύκλους, εναπόθετα ένα κουταλάκι γέμιση μέσα τους εγώ, τα δίπλωνε αυτή και συγκολλούσε το άγγιγμα τους με τις αιχμές πιρουνιού σε μισοφέγγαρα.
Βάλαμε τα κατάλοιπα (Ravioli) με μισή κουταλιά τοματοπολτού να βράσουν για λίγα λεπτά, κι εγώ τσιγάρισα στο υπόλοιπο βούτυρο τους ασπάραγους …
Σερβιριστήκαμε…   περιχύνοντας σταυρωτά το εμπνευσμένο πάθος μας με το καυτό σοτάρισμα …


Πενιχρή, μα γευστικότατη και αισθησιακή τροφή, αφού συμβάλλαμε κατά το δυνατόν και οι δυο…

Δεν επιτρέπεται εδώ να αφηγηθώ….  εξιστορώντας τα επιδόρπια…
Αποζημίωσε την φθορά στο φανάρι του αυτοκίνητου μου
…αλλάζοντας μου τα φώτα….