Ανήμερα Πάσχα ήμασταν σ ένα πανέμορφο ξενοδοχειάκι, βράχια μεριά...
Η θάλασσα πάφλαζε αισθησιακά μπροστά στα πόδια μας πάνω στου γιαλού τα βοτσαλάκια,
όπου κλαίγουν καβουράκια κλπ… , στον κόλπο
των κοραλλιών, και δεν είχαμε καμιά όρεξη να ακούσουμε την «Ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν
ούτε κάποιο μοντέρνο και επίκαιρο της Σακίρα.
Πολλά όμως άπιστοι και επειδή όλοι οι φίλοι μας θα πήγαιναν στην ανάσταση κάποιου
Κυρίου, που εδώ και 2011 και βάλε μάλλον χρόνια δεν βαρέθηκε πλέον να τον σταυρώνουν,
στα αιματοκυλισμένα πόδια του να παίζουν ζάρια Ρωμαίοι κλπ. αστυνόμοι, να πεθαίνει
και να ανασταίνεται στον κήπο της Γεσθημανής (δεν έτυχε να γνωρίσω την κυρία κηπουρό…),
πήγαμε και αμαρτήσαμε δια πρώτης τρώγοντας
στο εστιατόριο του ξενοδοχείου κάτι ξεγυρισμένα παϊδάκια με άνοστα μανιτάρια
και επιστρέψαμε στο διαμερισματάκι μας, για να γιορτάσουμε κι εμείς την ανάσταση
των παθών μας.
Σαν προετοιμασία είπαμε να ανοίξουμε το χαζοκούτι μπας και ερεθίσει τους πόθους μας.
Αυτό, ως συνήθως, μόνο διάολους και τριόλους ειχε να επιδείξει και κάτι χρυσοπλούμιστους
γενειοφόρους σκούζοντες άσματα (τροπάρια νομίζω τα λένε) εφάμιλλα εκείνων των πρώτων
δοκιμών των Rolling Stones, που δεν ήταν και πολύ της αρεσκείας μας.
Λέω τότε στη καλή μου:
- - Κουκλί
μου, φέρε το στικάκι, που έχω εκεί μέσα αποθηκευμένο ένα φιλμάκι με τον Άστεριξ
στους Ολυμπιακούς αγώνες να το βάλουμε στο DVD-Player, να θαυμάσουμε το κατάλευκο μούσι του Πανοράμιξ για να περάσει η ώρα, μπας
και μετά την ανάσταση των φίλων μας από την βραχύχρονη κατάνυξη τους ευαγγελιστεί
κάποιος απ΄ αυτούς να πιούμε 3-4 κρασάκια μαζί, να πούμε τις μαλακίες μας, να δοξάσουμε
τον όσιο Διόνυσο και να αναστηθούμε την αύριον με κεφάλι βαρύ...
- - Καλωωωώ!!!
Μου λέει η ομορφιά μου…
Συνδέω κι εγώ το DVD με την TV ( τώρα γιατί το ένα το και το άλλο η δεν έχω καταλάβει ακόμη), πατώ όλα
τα κουμπάκια, πιέζω εδώ, ζουπίζω εκεί, αλλάζω τα καλώδια, αλλά άφαντη η γενειάς
του Πανοράμιξ στον ηλεκτρονικό του τάφο.
- - Και
τι κάνουμε τώρα αγαπουλίνι μου μικρό;;; την ερωτάω…
- - Δεν πειράζει
Πασά μου, αποκρίνεται ο πόθος και το πάθος της ανδρικής μου οντότητας, θα παίξουμε
μόνοι μας την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων…
- - Δεν
σε απατάω εγώ μορφονιά μου!!! ανταπαντώ
με σφρίγος νεανικό…
- - Ούτε
κι εγώ αφέντη μου!!! αντεπιστέλλει ο νταλγκάς
των πρωινών, μεσημβρινών και εσπερινών μου ορέξεων…
- - Και
τι μου λες για Αλίκες, αυλές και θαύματα;;; αποτείνομαι…
- - Το Αλίκη
είναι το υποκοριστικό μου, μου λέει η βασίλισσα μου, εσύ είσαι ο αυλικός μου
και μαζί θα κάνουμε πράματα και θάματα…
Τότε κατάλαβα ο έρμος και κλείνοντας τα κινητά μας αποχωρήσαμε χεράκι-χεράκι
προς τα ενδότερα, για να τελετουργήσουμε την προσωπική μας ανάταση και ανάσταση.
Κι εκεί κοντά στις 12, μόλις άρχισαν να βροντούν οι λαμπρατζιές και να ηχούν
εορταστικά οι καμπάνες, βογκήξαμε μαζί το ηδύ πέρας των πόθων και των παθών μας
και ξαπλώσαμε ανάσκελα κοινά σταυρωμένοι…
-
Έρως ανέστη,
ψιθύρισα…
-
Αληθώς,
μουρμούρισε η αγάπη μου ευλόγως κουρασμένη…
