Είχε χαθεί για
πάνω από χρόνο από το μάτια μας ο φίλος μου ο Θέμης και τον αναπολούσαμε στο
καφενείο της γωνίας, όταν δεν βρισκόταν κανείς να κεράσει ημίγλυκο.
Τώρα όμως που με
απέλυσαν από την κρατική εταιρεία επίβλεψης παγόβουνων, όπου ήμουν -πολλά τα
έτη της- αραχτός, σκέφτηκα να τον αναζητήσω μπας και μου εύρισκε καμιά δουλειά
σε ανθοπωλείο με τα οποία νταραβεριζόταν στην περίοδο που έκανε εισαγωγές ρόδων
από Κένυα μεριά για τις ανάγκες του Αγίου Βαλεντίνου και των πιστών του ανά την
επικράτεια.
Επιτέλους τον
βρίσκω σ ένα από τα πολλά τηλέφωνα του που είχα και του αναφωνώ πανευδαίμων:
-
«Τι
κάνεις ρε παιδικό μου φιλαράκι;;; Που βρίσκεσαι;;;»
-
«Καλά
είμαι, αλλά κλείστο τώρα και πάρε σε μια ώρα από το Ιντερνέτ πριν καταχρεωθείς
και πληρώνεις στον ΟΤΕ -σόρρυ TELECOM- τα εισοδήματα σου των τριών επομένων ετών», μου
πετάει το φιλαράκι μου και… μου το κλείνει.
Στην αναγκαιότητα
άμεσης εύρεσης εργασίας δεν πτοήθηκα ο έρμος ούτε από νέες τεχνολογίες, ούτε
από την τριπλάσια τιμή του ημίγλυκου στο Ιντερνέτ καφέ της πλατέας σε σχέση με
το καφενείο της γωνίας και εισήρθα στο ημίφως των νέων επικοινωνιών.
Ο πιτσιρικάς του καταστήματος
μου έδειξε τα βασικά και πώς να χρησιμοποιώ το Σκύπη για να τηλεφωνώ τζαμπέ και
μέσα σε 2 ωρίτσες έγινα σαΐνι στα διαδικτυακά.
Τηλεφωνώ λοιπόν ιντερνετικά
στον δικό μου και μου κράζει:
-«Ρε δεν σου είπα σε μια ώρα;;; Τι μου συνδέεσαι σε 2;;; Δεν έμαθες, ότι ο χρόνος είναι χρήμα;;;»
-«Σχώραμε μεγάλε», απολογούμαι, «αλλά μάλλον πρέπει να επαναλάβω τα μαθήματα
της τρίτης Δημοτικού… Αλλά πες τι κάνεις, που είσαι;;;»
-«Είμαι στην Καμπάλα», μου λέει, «και μεγαλοεκδότης».
-«Αααα;;; Αυστραλία μεριά…», αποκρίνομαι.
-«Βρε αγεωγράφητε, η Κανμπέρα είναι πρωτεύουσα της Αυστραλίας, ενώ η Καμπάλα
πρωτεύουσα της Ουγκάντα!», μου ανακράζει το αδέλφι μου…
-«Ααα;;;», σκέφτηκα σιωπηρά, ότι πρέπει
να επαναλάβω τα μαθήματα της πρώτης Δημοτικού, «και πως και μεγαλοεκδότης;;;»
-«Ναι ρε..», μου λέει, «αποτοξίνωσα την περιουσία μου στην Ελλάντα και ήρθα
εδώ στην Ουγκάντα στο γκομενάκι μου».
-«Και γκομενάκι;;;», ερωτάω ζηλοφθονών
αμερίστως…
-«Ναι βρε γκόμενε της δεκάρας», απαντά υπερηφανώς, «25άρα μαυρούλα Θεά, που
την κυκλοφορώ στο Ουγκάντα και την ζηλεύουν όλες, ενώ αν την εμφάνιζα μαζί μου
στο Ελλάντα θα ήμουν δακτυλοδεικτούμενος προαγωγός..»
-«Κάτι κατάλαβα», του λέω, «μα η αποτοξίνωση και το μεγαλοεκδοτηλήκι;;; Έκοψες
τσιγάρο και ποτό και εκδίδεις μαύρες;;;»
-«Βρε Μπούφε», με επαινεί, «Πούλησα όλα τα κινητά μου και τα ακίνητα –μόνο
το πουλί μου το ευκίνητο κράτησα- τα χρέη μου τα δώρισα στις τράπεζες κι ότι έμεινε
τα μετέφερα εδώ κι έτσι αποτοξινώθηκα.
Θυμάσαι του Ψυρή, πριν γίνει ψυχαγωγική γειτονιά;;;»
-«Μα σίγουρα», απαντώ, «είχα μαθητέψει βοηθός αχθοφόρου εκεί»
-«Όταν έκλεισαν οι βιοτεχνίες και τα εμπορικά στου Ψυρή και οι άνεργοι τους
έγιναν βάσει κομματικού δελτίου φύλακες στα αρχαία ημών ιερά, εγώ αγόρασα μισοτιμής
τα αποθέματα των αποθηκών τους και τα έφερα εδώ. Αγόρασα και την μισομουχλιασμένη
τυπογραφική Χαϊντελβέργκερ της παλαιάς ποτέ ΄Ακρόπολης΄ και να η εφημερίδα Kampala News…”
-«Αναλφάβητοι δεν είναι αυτοί εκεί;;;», αποτείνομαι στον κολλητό μου ντροπαλά…
-«Δίκιο έχεις φιλαράκι», συγκαταβαίνει ο τρανός, «αλλά κάθε Κυριακή μαζί με
κάθε εφημερίδα δωρίζουμε κι ένα αριστερό παπούτσι, μια αγκράφα, μισό μέτρο φόδρα
κλπ. από Ελλάντα και πουλιέται και η εφημερίδα και το στοκ της ψωροκώσταινας..»
-«Μα έχεις κέρδος έτσι;;; Και τι γράφεις
σ αυτήν;;;», ρωτάω ο αδαής…
-«Είναι φιλελεύθερη εφημερίς, φίλε μου», αποκρίνεται ο δικός μου, «τα παιδάκια
μπορούν να γράψουν εκεί, ότι τους κατεβαίνει στο τσερβέλο τους. Εγώ τους λέω μονάχα
τον μήνα αυτό να κατακρίνουν τον ένα πολιτικό και να εγκωμιάζουν τον άλλο. Και τανάπαλιν.
Φυσικά η εφημερίδα δεν έχει κέρδη και η εκδοτική μου δραστηριότητα είναι αφιλοκερδής,
χαρισμένη μόνο στην εξέλιξη και στη Δημοκρατία της Ουγκάντα.
Η κατασκευαστική μου εταιρεία όμως κατάφερε και έκλεισε προς όφελος της δημοπρασία
για την κατασκευή του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας στα βουνά του Ruwenzori… » J
-«Λιμάνι σε βουνό;;;», απορώ…
-«Βρε ανεπίδεκτε μαθήσεως», μου εξιστορεί ο επιτήδειος, « δεν έχεις μάθει
για το Great Rift Valley, που σε μερικές χιλιάδες χρόνια θα κόψει την ανατολική Αφρική στα δυο και
θα εισέρθει η θάλασσα στο Ουγκάντα;;; Να μην έχουν
τότε οι άνθρωποι κι ένα θαλάσσιο λιμάνι εκεί;;;»
Έμεινα μ ανοικτό
το στόμα από την πολυγνωσία και πολυπραγμοσύνη
του παιδικού μου φίλου, κι εκεί που επιτέλους είχα πάρει το θάρρος να τον ρωτήσω αν ξέρει
κανένα λουλουδάδικο για να με πάρει σε δουλειά, άκουσα ένα περίεργο χαχανητό
και κόπηκε η επικοινωνία…
Τι να πω;;; Αυτά τα διεθνή διαδικτυακά είναι πολύ παράξενα…
