Μάλλον θα πρέπει να αυτοπροσδιοριστώ ξανά! Να ξαναδώ βαθιά μέσα μου, σ αυτά που σπάνια κοιτάω, σ αυτά που οι ανάγκες της καθημερινότητας, οι συμβιβαστικές λύσεις της επιβίωσης και επιφανειακής επικοινωνίας σκουπίζουν και τα σωριάζουν κάτω απ το περσικό χαλί, σ αυτές τις σκόνες που είναι το κύριο μέρος του Εγώ μου.
Και είναι στιγμές… μάλλον μετά απ ένα συνειδητό μεθύσι ή μετά από μια ερωτική απόρριψη, καλή ώρα σήμερα, που έχω διαλείψεις «πνευματικές»;;; διαλογίζομαι και ρωτάω ειλικρινά τον εαυτό μου:
Γιατί βρε ηλίθιε αισθάνεσαι εσύ υπεύθυνος για την κατάντια του κόσμου;;; Γιατί πρέπει να είσαι εσύ αυτός που θα κάνει πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους καλύτερους;;; Και καλύτερους από τι;;;; Ποιες είναι οι ηθικές σου αρχές που υπερέχουν άλλων;;; Και τι είναι υπεροχή;;; Τι είναι ιδεατό;;; Τι είναι πρακτικό;;; τι είναι εφικτό;;; Και τι στα διάλα να προσεγγίσω;;;
Δεν ξέρω… δεν ξέρω… δεν ξέρω… Λέξεις πολλές, έννοιες πολλές… Θέλω πολλά, έλξεις πάμπολλες… το Εγώ μηδενίζεται την μια… την άλλη επιβιώνει….εξελίσσεται… μεγεθύνει, τερατώνει, ξαναμηδενίζεται. αυτοκαταστρέφεται! Αυτός ο γκρεμός είναι δικός μου και μόνο…. Και δεν έμαθα τι βήμα να κάνω…. Μπροστά η πίσω;;; Και τα φτερά μου;;;; Κάπου μάλλον στην διαδρομή τα παράτησα ή ίσως και να τα δώρισα…
Γιατί να ψάχνω;;;; Γιατί να ψάχνομαι;;;
Νάτος ο χείμαρρος! Νάτο το mainstream! Κόκκος άμμου κι εγώ μαζί με άλλους και σε όποια ακρογιαλιά αράξω. Κι αν αράξω….Ίσως και να κολλήσω στο σκαρί κάποιου πειρατικού, στο φτερό κάποιου γλάρου, στο κέλυφος μιας χελώνας, στο στομάχι μιας καραβίδας.
Και τι έγινε;;; Μια ζωή λιγότερη η περισσότερη στις μυριάδες μιας αιωνιότητας…
Μακάριος ο Σιδδχάρτα, που βλέπει το ρυάκι να περνά μπροστά του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου