Αντίο σ΄ένα όνειρο

Ο Πήγασος έσερνε ιδρωμένος το άρμα του Φοίβου προς τον στάβλο του μέχρι τον επόμενο γύρο.

Ένα μαβί πέπλο, σαν από σκόνη φτερών πεταλούδας κάλυψε την σύμπτυξη του ουρανού και της θάλασσας.Οι ίσκιοι παίρνανε κι αυτοί τον δρόμο προς το Βασίλειο τους.Δυο χορτάτοι γλάροι φτερούγιζαν προς τα βραχάκια τους.Το βλέμμα μου χάιδεψε μακριά τρεις ψαρόβαρκες, που άπλωναν τα βραδινά τους δίχτυα.
Ξεθώριασε πια ο τρούλος της Φορτέτσας και κάτω δεξιά του ο φάρος αναβοσβήνει προσανατολίζοντας τους καβαλάρηδες της θάλασσας. Μα κάποια από έρωτα τυφλά ταξιδιάρικα πέφτουν πάντα σε ύφαλα.

Άγραφο ακόμη μπροστά μου το γκρι επιστολόχαρτο δίπλα στην καράφα με κόκκινο των Ανωγείων. Πολλά ήθελα να σου γράψω και ακόμη περισσότερα να σου πω. Δεν θέλησες να με δεις. Μα η σιωπή είναι συχνά φλύαρη. Κάπου νιαούρισε μια γάτα συνοδεύοντας τον Λουδοβίκο, που τραγουδούσε για κάποια ξεχασμένα όνειρα.
Σ ένα πράσινο βιβλίο διάβασα τις προάλλες, ότι «η ευτυχία βρίσκεται στα όνειρα μας, σ΄αυτά που αφήνει ανέγγιχτα η φθορά της ζωής».

Δυο μπρούτζινα δελφίνια στην άκρη του λιμανιού συνεχίζουν παιχνιδιάρικα την συνουσία τους. Ξαναγέμισα το ποτηράκι μου, ήπια μια γεμάτη γουλιά και άρχισα να σου γράφω:

«Σ΄ευχαριστώ για τα νέα χτυπήματα, που έμαθε η κουρασμένη μου καρδιά.Σ΄ευγνωμονώ για τα σκιρτήματα της ψυχής και της φαντασίας, που μου προξένησες Μουσίτσα μου».

Υπέγραψα με δυο δάκρυα, ένιωσα ένα πικρό χαμόγελο ν΄ανθίζει στις άκρες των χειλιών μου, έχωσα βιαστικά την κόλα στον φάκελο, τον σφράγισα μ΄ένα αποχαιρετιστήριο φιλί και πήρα τον δρόμο για το Ταχυδρομείο σφυρίζοντας 
«Αντίο αγάπη διχασμένη….»

Πηγαίνοντας με τα πόδια για το ΚΤΕΛ την μεθεπόμενη είδα τα ρολά ακόμη κατεβασμένα!
Εξομολογήθηκα τον πόνο μου πάνω στον τάφο του παρά τι αφορισμένου!