Ο Άγιος Τρύφων (μεγάλη η χάρη του…)

« Ένας απ αυτούς είναι και ο μακάριος Τρύφων, το ευλογημένο άνθος της Εκκλησίας, πού έχει την επωνυμία της άφθαρτης και θεϊκής τρυφής. Γεννήθηκε στην Λάμψακο, ένα χωριό της Φρυγίας κοντά στην Απάμεια, από γονείς ευσεβείς, και ήταν τόσο άξιος του Θεού από την παιδική του ηλικία, ώστε να αξιωθεί των ποικίλων θείων ενεργειών και της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Γι αυτό και με το όνομα μόνο του Τρύφωνος διώκονταν από τους πάσχοντες διάφορες σωματικές ασθένειες και η πονηρή γενεά των δαιμόνων…»

Ο δικός μας ο Τρύφωνας ήταν μεροκαματιάρης οικοδόμος και ο πρώτος σοβατζής…

Το όνομα του το επέλεξε η μακαρίτισσα η γιαγιά του, που εντρυφούσε τις γραφές μυρόμενη την κακή της τύχη, επειδή ο Παπάς Ευσέβιος, που ήταν και ευθαρσής ανήρ, μόνο μια φορά μετά από κάποιον επιτάφιο την ευλόγησε ευλαβώς…

Είχε απειλήσει μάλιστα τον πατέρα του με αποκλήρωση, μας έλεγε, άμα ο πεντάτοκος υιός του δεν βαφτιζόταν στο όνομα αυτό, αν και μερικοί κακόβουλοι λένε, ότι η επιλογή του ονόματος του βασιζόταν στο τρίφωνο στρίγκλισμα του ως μωρού, λόγω ένδειας, πείνας και πενίας.

Ενέδωσε ο πατήρ του, για την κληρονομιά και μόνο, και έτσι έγινε ο ίδιος, μετά την απεβίωση εις Κύριον του πατρός του, κύριος ελαιώνα τριάμισι στρεμμάτων σε απόκρημνη πλαγιά βραχονησίδας του ανατολικού Αιγαίου.

Χρόνια μεροκαματιάρης στην μεγαλούπολη ο Τρύφωνας μας δεν είδε χαΐρι, τον εγκατέλειψε και η συμβία του, επειδή δεν της αγόραζε τσάντες Λουί Βουητών – έστω και απομίμησης-, πήρε κι αυτός το δισάκι του στον ώμο και αποδήμησε στον κλήρο του.

Έφτιαξε ένα τσαρδάκι για τις απλές του ανάγκες στέγασης, μάζευε τις ελιές του τον χειμώνα να έχει το λαδάκι του, ψαροντουφεκούσε και τα καλυτέρα τα έτρωγε μόνος του, αν δεν τα πουλούσε στην κοντινή ψαροταβέρνα για τους τουρίστες το καλοκαίρι, έκανε και κανένα ψευδοσοβάτισμα της προκοπής σε βιλίτσες νεόπλουτων στις κοντινές ακτές και τα περνούσε όμορφα, ήρεμα κι ωραία.

Όσο για το σεξουαλικό, όλο και κάποιο υπερώριμο θήλεο του ξέπεφτε το θέρος…

Η ψαροντουφεκική αλιεία ήταν το αγαπημένο σπορ του Τρύφωνα μας και μέσα στα άδυτα ύδατα της προέλευσης μας περνούσε τις πρωίες και εσπερίες του.

Για ενδιάμεσα είχε βρει κρυμμένο ανάμεσα στα βράχια της ακτής σπήλαιον παλαιόν με λιμνούλα από σταλάζων ύδωρ, ξάπλωνε τις αρίδες του εκεί, ατένιζε φιλοσοφικά ατέρμονα το βαθύ γαλάζιο, καθύβριζε οριστικά τον στερνό του μεροκαματιάρικο κόπο και έριχνε κάτι ροχαλητά της προκοπής, για να τον φθονεί και ο Χάρων του Αχέροντα…

Έτυχε ένα καλοκαίρι έτους τετάρτης δαιμονικής ανομβρίας, που ένεκα επισφαλούς θαλάσσης ούτε καΐκι δεν πλησίαζε στο βραχονήσι, οι πενήντα νοματαίοι κάτοικοι εκτός από το ψωμί-ψωμάκι  είπανε και το νερό-νεράκι και μηδέ για κατούρημα πηγαίνανε από φόβο αφυδάτωσης…

Ο Τρύφωνας μας δεν είχε τέτοιο πρόβλημα, χάρη στη λιμνούλα του,  αλλά ψυχοπονούσε και λιγάκι τους συντοπίτες του στην δίψα τους.

Από την άλλη σκέπτονταν, ότι αν τους εξιστορούσε για την λιμνούλα του, θα  κατάσχεαν το νερό οι οικολογικά άσχετοι νεόπλουτοι για τα γιακούτζι τους.

Επιτηδεύτηκε λοιπόν ν ανοίξει μια μικρή απόκρυφη σήραγγα μέχρι τα ριζά του λοφίσκου της σπηλιάς του και να εναποθέσει στην βάση της έναν λευκό κουβά.

Όπερ και εγέννετω…

Το  βραδάκι μόλις χτυπούσαν για τον εσπερινό οι καμπάνες της μοναδικής εκκλησιάς του νησιού, του Αρσενίου του Ζηλευτή, έριχνε ένα κουβά νερό από την λιμνούλα του σπηλαίου του στην σήραγγα και μετά το πέρας της εσπερινής δοξολογίας είχε ήδη γεμίσει ο άλλος, ο λευκός, στους πρόποδες του λοφίσκου και ξεδιψούσαν εξ αυτού ως εκ θαύματος πιστοί και άπιστοι…

Κατατοπίστηκε αμέσως ο πατήρ Ευσέβιος, (εγγονός του νταλκά της γιαγιάς του –κληρονομικά πάνε κι αυτά- ) και αναφώνησε:

 - ΘΑΥΜΑ!!!

Ξεγάνιασαν οι συννησιώτες του, γαλήνεψε η θάλασσα και μετά από παρεκκλίσεις και δωρεές ευπόρων ευσεβών κτίστηκε εκεί, στις προσβάσιμες παρυφές του λόφου, εκκλησάκι προς τιμήν του Αγίου Τρύφωνος (μεγάλη η χάρη του), που η μνήμη του εορτάζεται και πανηγυρίζεται το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου (για να μην χάνει και ο Ευσέβιος τον οβολό των τουριστών) …

Ο δικός μας ο Τρύφωνας ψαροντουφεκούσε, ως συνήθως, πριν, ενδιάμεσα και κατόπιν του όρθρου και του εσπερινού…