Democracia Real Ya!!!

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ.... Ή ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ...

BRAVO!!!

Ravioli di asparagi - (Κατάλοιπα ενθυμήσεων ενός Εγωιστή)

Scrisse-Amo-Visse

Ιδού ο τάφος του Στεντάλ στο κοιμητήριο της Μονμάρτης.

ΕΓΡΑΨΕ, ΑΓΑΠΗΣΕ, ΕΖΗΣΕ …  σημαίνει η επιγραφή στο επιτύμβιο μάρμαρο.

Θυμήθηκα τον συχωρεμένο και τις ιστορίες του, όταν με κάλεσαν συνάδελφοι, να τα πούμε και να τα πιούμε εκτός εργασίας,  σε live style μαγαζί στην Via Enrico Stendhal στο Μιλάνο.

Κι εκεί που έκανα Circle για θέση στάθμευσης στα πλησίον τετράγωνα διαλογιζόμενος την ιεραρχία των λέξεων της επιτάφιας επιγραφής,  - αγαπάς και ζεις για την γραφή σου;;;-, είδα εξαπίνης επί του πεζοδρομίου ελεύθερη θέση διπλού παρκαρίσματος , αν και με απαγορευτική πινακίδα..

Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος που την είδα,  και στην αιφνίδια δεξιά στροφή μου με τρακάρισε ελαφρά, ήδη επί του πεζοδρομίου παλιό λευκό Cinquecento…

Κατέβηκε μειδιώντας η νεαρή πλανεύτρα οδηγός του και με κομπλάρισε μ ένα

- «Αν στριμωχτούμε λίγο, θα βολευτούμε..»

- «Μα… το αριστερό πισινό μου φανάρι;;;», διαμαρτύρομαι εγώ…

-«Τα μπροστινά σου νάναι καλά…,   Διογένη…», ξαναμειδίασε η μορφονιά…

Ξεχάστηκα…, με ρώτησε ποιος είμαι, που πάω, τι θέλω… να φάω…,  δεν ήξερα να απαντήσω,  και με κάλεσε για φαγητό στο πλησίον διαμέρισμα της, ως  ξαντίμεμα της ζημιάς, που μου έκανε…

Μικρό αλλά αισθητικά πλουμισμένο το appartamento της και με παρακάλεσε να την βοηθήσω σε σκάρωμα κοινού δείπνου.

-«Θα φάμε Ravioli, υπολείμματα δηλαδή…»,  μου διευκρίνισε.

-«Εγώ την ζύμη κι εσύ την γέμιση!», διέταξε….

Φυσικά δεν ήθελα να επιστρέψω ψυχικά τραυματισμένος από ανεκπλήρωτο έρωτα μιας τυχαίας Μαθίλδης από το Μιλάνο στο Παρίσι και συνεπώς καταδέχτηκα ν ανοίξω το ψυγείο για να συνεισφέρω με κάποια γιόμιση…

Ένα κομματάκι Ricotta, δέκα φυλλαράκια ρόκα, μισό βούτυρο, ένα αυγό, μερικές  ελιές  και 8 κορφές νωπών ασπαράγων υπήρχαν μόνο…

Αφού η πείνα και η πενία τέχνας κατεργάζονται, ανακάτεψα το Ricotta με ψιλοκομμένη ρόκα, 3 πράσινες τριφτές ελιές , το μισό του μισού βούτυρο  με το αυγό και το αλατοπιπέρωσα.

Η εταίρα του μύθου μου είχε φτιάξει εν τω μεταξύ μια ζύμη, που δεν πρόσεξα την συνταγή της, την άφησε να ηρεμίσει, γέμισε 2 bicchieri με κοκκινέλι Τοσκάνης και με καρτερούσε χαλαρά στον καναπέ…

Προσδοκώντας τοσκανικές απολαύσεις σίμωσα δίπλα της να τα τσουγγρίσουμε…

Σύντομα μετά το πρώτο ποτήρι άρχισε να θωπεύει ανέμελα μα ηδονικά το σπαράγγι μου…  και μοιρολατρικά της το επέτρεψα, ηδονιζόμενος  την στύλωση του…

Επιδίωξε να  γευτεί την φρεσκάδα του γήινου σθένους του – μάλλον για aperitivo- … και το κατόρθωσε…

Με τα βίας κατάφερα να της ενθυμίσω το primo και μοναδικό μας πιάτο και με υπέρμετρη προσπάθεια σηκώθηκε να απλώσει την ζύμη…

Την έκοψε σε ομοιόμορφους κύκλους, εναπόθετα ένα κουταλάκι γέμιση μέσα τους εγώ, τα δίπλωνε αυτή και συγκολλούσε το άγγιγμα τους με τις αιχμές πιρουνιού σε μισοφέγγαρα.

Βάλαμε τα κατάλοιπα (Ravioli) με μισή κουταλιά τοματοπολτού να βράσουν για λίγα λεπτά, κι εγώ τσιγάρισα στο υπόλοιπο βούτυρο τους ασπάραγους …

Σερβιριστήκαμε…   περιχύνοντας σταυρωτά το εμπνευσμένο πάθος μας με το καυτό σοτάρισμα …

Πενιχρή, μα γευστικότατη και αισθησιακή τροφή, αφού συμβάλλαμε κατά το δυνατόν και οι δυο…

Δεν επιτρέπεται εδώ να αφηγηθώ….  εξιστορώντας τα επιδόρπια…

Αποζημίωσε την φθορά στο φανάρι του αυτοκίνητου μου

…αλλάζοντας μου τα φώτα….