Αα μπα τα Μπαα: Democracia Real Ya!!!

ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

De gustibus et de coloribus non est disputandum ???

«Εγώ μαι η Τέχνη του Απολύτου, του έξω καιρού και τόπου η Τέχνη, χωρίς σκοπό και δίχως όφελο. Εγώ μαι η Τέχνη της Μορφής, των λέξεων, των ρυθμών, του αισθήματος, του υποκειμενισμού, των αντιφάσεων της Ηδονής!» Κ. Βάρναλης

«'Ενα συναίσθημα, μια παρόρμησις, μία λέξις, μπορούν να γίνουν χειροπιαστές οντότητες, στιλπνά αντικείμενα με ζωή παλλόμενη και μορφή δική τους.» Α. Εμπειρίκος

«…το πραγματικό έργο τέχνης πρέπει να περιέχει, και περιέχει, μιαν αληθινή ανθρώπινη παρουσία, ζωντανή, δυνατή, αναντίρρητη, συγκεκινημένη, συνεχώς εν εγρήγορσει. Πρέπει να μας παρηγορεί.»

«η σαρμανίτσα του ποιητού είναι το νεκρικό κιβούρι του κι η κουδουνίστρα που βάζουνε στα βρεφικά του χέρια είναι το κυπαρίσσι που θα φυτρώσει πάνω στον τάφο του» Ν. Εγγονόπουλος

«Στην εξοχή της ποίησης δεν έχουνε πια στέγες τα σπίτια! Είναι ξεσκέπαστα, και τα τζιτζίκια, σφηνωμένα στα μαλλιά τη γης, ψάλλουν ερωτικά, ψάλλουν τ' αγριοπούλια χωμένα στις γλαυκές κόχες των έρημων όρμων. Εκεί, σε τέτοιες ώρες, περνάει, πάντοτε αγκαλιασμένο, ένα ζευγάρι. Ο έρωτας -ας προσκυνήσουμε- λειτουργεί σ' όλη την έκταση και σ' όλο του το βάθος τη ζωή, ενώ οι δείχτες της καρδιάς δείχνουν το πιο λαμπρό τους μεσημέρι...Ω να βαδίσει κανείς στο πλάι ενός συντρόφου φωνάζοντας ολούθε τα αισθήματά του... να ενωθεί πάλι με τα στοιχεία που τον έκαναν μια για πάντα να ζήσει!» Ο. Ελύτης

« "Δεν τρέμεις πια σκελετέ". Φέτος το καλοκαίρι τα τριαντάφυλλα είναι γαλάζια· το δάσος είναι γυάλινο. Η γη τυλιγμένη στην πρασινάδα της μου προκαλεί τόσο μικρή εντύπωση, όσο κι ένα φάντασμα. Το να ζεις και να παύεις να ζεις είναι λύσεις φανταστικές. Η ύπαρξη βρίσκεται αλλού.» Α. Μπρετόν

"Έναστρη νυχτα άσφαλτα, δος με στην Αφροδίτη, έρμαιο να οδηγηθώ στου Έρωτα τη κρύπτη". (Βαρέθηκα να ψάξω τίνος είναι :) )

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΥ

Όσο Mπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Θυμήσου, Σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Απο τα αποκηρυγμένα του...

O Ποιητής και η Mούσα

Ο Ποιητής

Προς τι καλόν, τι όφελος ηθέλησεν η τύχη,
κ’ εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
Μάταιοι είν’ οι λόγοι μου· της λύρας μου οι ήχοι
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.

Εάν θελήσω ευγενές αίσθημα να υμνήσω,
όνειρα είν’, αισθάνομαι, η δόξα κ’ η αρετή.
Παντού απογοήτευσιν ευρίσκ’ όπου ατενίσω,
κ’ επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί.

Η γη ’ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε και δολία.
Τα άσματά μου πλανερά του κόσμου είν’ εικών.
Έρωτα ψάλλω και χαράν. Aθλία παρωδία,
αθλία λύρα, έρμαιον παντοίων απατών!

Η Μούσα

Δεν είσαι ψεύστης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον
οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί
μόναι γνωρίζουν τ’ αληθές, και εις αυτόν τον βίον
οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί.

Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον
του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή
ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων
είσαι — χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή.

Εαν η γη καλύπτεται με σκότον, μη φοβείσαι.
Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι·
θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!

Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.
Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε
ρόδων, και ίων, κ’ ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει
στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.

ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ

Στιγμή Πορφύρας

Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο
Στα κάγκελα του κήπου ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά
H γειτνίασις του ποταμού τα προσελκύει
Tο πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι
Eίναι αποκορύφωμα βουνού με χιονισμένη κορυφή
Όταν λυώνουν οι πάγοι τραγουδάμε στις κοιλάδες
Tα νερά μάς μεθούν
Oι κόρες των ματιών μας πλένουν τους θησαυρούς των
Άλλες ξανθές και άλλες μελαχροινές
Έχουν στην όψι τους την ανταύγεια των ελπίδων μας
Έχουν στο στήθος τους το γάλα της ζωής μας
K' εμείς στεκόμαστε τριγύρω τους
Παντοτινά κελεύσματα μας περιβάλλουν
Oι θρόμβοι των βουνών πάλλονται και διαλύονται
Tα χιόνια τους είναι τραγούδια της ελεύσεως των νέων
χρόνων
Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή μας
Mέσ' στις κουφάλες τους αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά
Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευ-
ρύνσεως
Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες
K' οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.

Στέαρ

Η πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε Κατά την ερμηνεία που της δίνουμε

Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια. Και ιδού που επιτυγχάνουμε και πάλι

Αφού τα ζάρια πέσαν στην κοιλιά μιάς γυναικός Μιάς γυναικός γυμνής και

κοιμωμένης Κατόπιν κολυμβήσεως στην άμμο. Αυτή η γυναίκα καθώς λεν οι θρύλοι

Είχε το θάρρος να περάση μοναχή της Γυμνή με στέαρ των κολυμβητών στο σώμα

Μιά θάλασσα πλατιά και φουσκωμένη Από τους στεναγμούς του γλυκασμού πολλών αγγέλων.

Καρπός Ελαίου

Eπάνω από την δοσοληψία των μιασματικών υδάτων

μιας νόσου που κατεδικάσθη οριστικώς

H άχνα της υγείας μεσουρανεί και μέλπει

H πίστις της περιπετείας δεν χαλαρώθηκε

Tα μάτια της είναι πράσινα και κατοπτρίζονται μέσ'

στα νερά της νεότητος

Ένας νέος συναντά μια νέα και την φιλεί

Aπό τα χείλη τους αναπηδούν οι λέξεις μεθυσμένες

Όλη η ζωή τους μοιάζει με λειβάδι

Eπαύλεις εδώ κ' εκεί κοσμούν την πρασιά του

Nεότης νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου

Tα χαϊμαλιά σου τα στολίζουν άνθη μυγδαλιάς που ανθεί

σε χώρα πεδινή

Oι θρίαμβοι των καισάρων περνούν καμιά φορά απ' αυτή

τη χώρα και παρασύρουν τα νερά των κήπων

Oι γυναίκες των κηπουρών γυμνώνουν τα στήθη τους

και τους παρακαλούν

Mια σειρά μαργαριταριών στάζει σε μια χοάνη

Kάθε μαργαριτάρι είναι μια σταγών και κάθε σταγών

είναι ένας δράκος

Tο κάστρο του κατέρρευσε και τώρα παίζουν τα παι-

δάκια μέσ' στους ίσκιους

Tα θρύψαλλα του καθρέφτη της πυργοδέσποινας είναι

κι' αυτά πετράδια

Που ρίχνουν στον πετροπόλεμο τα παλληκάρια.

ΤΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΟ ΛΙΚΝΟΝ Ο ΛΥΧΝΟΣ

πάντοτε αγαπούσα
-με πάθος-
κάθε εκδήλωση της ζωής
όμως δεν μ'ένοιαζε
o θάνατος

τώρα που μ'άφισες να ξαποσταίνω
πλάι στο λαμπρό φώς
των ωραίων ματιών σου
τώρα αγαπώ ακόμη περισσότερο τη ζωή
και δε θα'θελα
να πεθάνω πια
ποτέ.

Ο Μυστικός Ποιητής

hommage a raveL

η σκιά της λίμνης
απλώνονταν μέσ' στο δωμάτιο
και κάτω από κάθε καρέκλα
κι' ακόμη κάτω απ' το τραπέζι
και πίσω απ' τα βιβλία
και μέσ' στα σκοτεινά βλέμματα
των γύψινων προπλασμάτων
ακούγονταν σαν ψίθυρος
το τραγούδι της
μυστικής ορχήστρας
του νεκρού ποιητή

και τότε μπήκε η γυναίκα που περίμενα
τόσον καιρό
ολόγυμνη
μέσ' στ' άσπρα ντυμένη
κάτω απ' το φως του φεγγαριού
με τα μαλλιά λυμένα
με κάτι μακριά πράσινα χορτάρια μέσα στα μάτια
που κυματίζανε αργά
ωσάν τις υποσχέσεις
που δεν δοθήκανε ποτές
σε μακρινές άγνωστες πόλεις
και σ' άδεια
ερειπωμένα
εργοστάσια

κι' έλεγα να χαθώ κι' εγώ
σαν το νεκρό ποιητή
μέσα στα μακριά
μαλλιά της
με κάτι λουλούδια
π' ανοίγουν το
βράδυ
και
κλείνουν
το πρωί
με κάτι ψάρια ξερά
που κρέμασαν
μ' ένα σπάγγο
ψηλά
στην καρβουναποθήκη

κι' έτσι να φύγω
μακριά
απ' την οχλαγωγή
και το θόρυβο
του σκοπευτηρίου
να φύγω μακριά
μέσ' στα σπασμένα
τζάμια
και να ζήσω
αιώνια
πάνω στο ταβάνι
έχοντας όμως
πάντα
μέσα στα μάτια
τα μυστικά τραγούδια
της νεκρής ορχήστρας
του
ποιητή

Αα μπα τα Μπαα

21 Μαΐ 2011

Democracia Real Ya!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναγνώσεις