Η νύφη του κουρσάρου
Άντε σου καλοτάξιδος
Και πλούσιος να γυρίσεις
Εγώ ΄τοιμάζω τα προικιά
Μέχρι του Αη Νικόλα
Να είσαι αντρείος, εύψυχος
Και γιούσουρα να κάνεις
Την μαύρη σημαιούλα σας
Να την θωρείς σαν ρόδα
Δεξιά να ορθώνεις το σπαθί
Στ΄ αριστερό πιστόλα
Κι ανάμεσα στα δόντια σου
Το δίκοπο μαχαίρι
Κι αφού κορέσουν τα αίματα
Να ψάχνεις στα αμπάρια
Τα δυο φλουριά μας τα στερνά
Για με Κωσταντινάτο
Το Φλωρεντίνικο αν θα βρεις
Όλο δικό σου να ΄ναι
Εγώ ποθάω για μας τους δυο
Πλουμίδια μωρουδίσια
Κι αν μου κιοτέψεις στην τριχιά
Που κάνετε ρεσάλτο
Σ΄ έχω στον πάτο του γυλιού
Πλεχτό σαβανοσέντονο
Να σε νεροπετάξουν
Το Εγώ του πειρατή
Φαντάστηκες, φαντάστηκα...
είπα, ότι σε θέλω
και άλλος λόγος δεν φτουράει
πίσω απ' αυτό που λέω!
Τα εγώ είναι πομφόλυγες
όπου υπάρχει αέρας
κι ύλη γλοιώδης νοσηρή
μ όγκο να κάνουν ντόρο!
Το τι χρωστάμε στη ζωή
και ποιό το μερτικό μας
ασ' το να βρει ένας έμπορος
με τ αζημίωτο του
Εγώ ψαχνό δεν γύρεψα
και κόκαλο δεν γλύφω
σαν κακοπρέπειας ταγή
μα τώρα έχω χορτάσει
από στολίδια πλαστικά
του έρωτα μαντζούνια
ανθόδεσμα γιορταστικά
με κόστος τεμενάδες
Αν με τραβήξει η ροή
μιας ζήσης μαραμένης
κάπου κοντά στη νήσο σου
στου διαόλου εκεί την άκρη
σαν ναυαγό νερόδιψο
με χείλη εφτασκισμένα
σταγόνες σου θα ευγνωμονώ
και υπόκλιση θα κάνω
Μ αν κατεβώ σαν πειρατής
γιουρούσι για να κάνω
ζέρβισε απέ το βλέμμα σου
να σε καλομοιρεύσω
Πλεχτό σαβανοσέντονο
που βρήκα στο γυλιό μου
το ΄σχισα σε επίδεσμους
να ΄γιάνουν οι πληγές μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου