Η ΕΙΡΗΝΗ

Αχ αυτό το Ρηνάκι! Αυτόχθονος γόνος μιας παραδοσιακά άπορης μα ηθικής οικογένειας.

Μου άρεσε από μικρό! Είχε ξανθά μαλλιά και πολύ γοητευτικά γαλανά ματάκια, μα πιο πολύ απ όλα άρεσκε το χαμόγελο της. Πάντα με μια γαλήνη και κατανόηση για όλα, μα περισσότερο γοήτευε η αισθητικά νοούμενη διεύρυνση των σαρκωδών χειλιών της!

Κι όταν την Πρωτομαγιά πηγαίναμε να συλλέξουμε λουλουδάκια για τα υποχρεωτικά μαγιάτικα στεφανάκια, πάντα έφτιαχνε το ομορφότερο!

Έβρισκε πάντα τα πιο απίθανα λουλουδάκια και σε όλες τις στατιστικά 7! εναλλαγές των χρωματισμών του ουράνιου τόξου. Και όλοι/ες την ζήλευαν για την θεία αύρα που έκπνεε απλά και μόνο η παρουσία της, για να εξισώσει ανισότητες, να ισοζυγίσει υπέρβαρα συμφέροντα και να ισοσκελίσει σκέλη ανόμοια!

Στην ίδια γειτονιά έμενε και ο Μάκης –Αριστόμαχος το βαφτιστικό του- γόνος αυτός μιας εύπορης και κοινωνικά πολύ ευυπόληπτης αλλά νεοεισελθείσας οικογένειας της πολίχνης μας.

Ο Μάκης εντελώς το αντίθετο! Κακομούτσουνος, με ανελλιπή γρατσουνίσματα και πληγές στα χέρια, στα πόδια, στο πρόσωπο και στο κεφάλι του. Μα ήθελε να το παίζει αρχηγός!

Την Πρωτομαγιά το στεφανάκι του φτιαγμένο από κλάδους βατόμουρων και με τσουκνίδες για στολίδια. Στα ομαδικά παιχνίδια γούσταρε πάντα να παίζει κυνηγητό, ενώ το Ρηνάκι προτιμούσε το κρυφτό. Στο σχολείο ο τελευταίος, αλλά αντέγραφε όσο μπορούσε.

Κάποτε μεγάλωσαν τα παιδιά, Η Ειρήνη σπούδασε νηπιαγωγός και διορίστηκε αμέσως και ο Μάκης απολυθείς από το στρατιωτικό του με βαθμό Λοχία ανέλαβε εργασία στην εισαγωγική εταιρεία της φαμίλιας του.

Μετά από λίγα χρόνια παρκάρισε με ισχυρό φρενάρισμα το Ι.Χ. του, λίγα υπήρχαν τότε, έξω από το φτωχικό της Ειρήνης και ζήτησε με προσφορά μεγαλοφανούς ανθοδέσμης την χείρα της από τον πατέρα της.

Το Ρηνάκι δεν έμαθε ποτέ τι σκέφτηκε ο μπαμπάκας της την στιγμή εκείνη. Ίσως να σκέφτηκε την κακομοιριά τους! Άκουσε μόνο από την κουζίνα που έφτιαχνε ουζομεζέ το « Ναι! Πάρτηνε και με την ευχή μου, αλλά να την προσέχεις!»

Κάνανε δυο παιδιά, γιατί του καθόταν πάντα –όταν δεν είχε τις συνηθισμένες της ημικρανίες-, την Αυγή και τον Αθανάσιο. Η Αυγούλα ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη.

Αλλά τελείως αντίθετα παιδιά! Η Αυγή είχε κληρονομήσει περισσότερα από τον πατέρα της και ο Θανάσης από την μάνα του!

Επιβλητική η Αυγούλα με το «εγώ είμαι τώρα εδώ» και με το «τι να κάνουμε τώρα ή ύστερα» ο Θανασούλης.

Μεγάλωσαν τα παιδιά, η Αυγή στέλεχος στην πατρική εταιρεία, σε σπουδές φιλοσοφικής ο Θανάσης.

Κάποτε, σε ώριμη πλέον ηλικία, πήγε ο Μάκης σε μία επαγγελματική επιμόρφωση για νέες μεθόδους Μάρκετινγκ στο Εξωτερικό.

Τότε γνώρισε το Ρηνάκι σε κάποια φιλοσοφιλολογική σύναξη τον Σάκη, έναν άνδρα χαμηλών τόνων και εσωτερικοποιημένο.

Της έδωσε να διαβάσει ένα κειμενάκι του –ίσως ήταν και στιχάκια-:

«Όταν βάζουμε στην ζυγαριά τα συναισθήματα, βαραίνουν πολύ τα βάρη και τα κακόμοιρα της καρδιάς φαντάζουν ανάλαφρα.

Τα αισθήματα πρέπει να βγαίνουν σαν ένα μεγάλο και ισχυρό ΜΠΟΥΟΥΟΥΜ!!!! από τη φυλακή τους για να χτυπήσουν ανελέητα την μούρη  των άλλων. Άσχετα αν τους πονέσουν ή τους ευτυχίσουν!»

Της άρεσαν οι μάλλον ποιητικοί στίχοι και δέχτηκε να τον συνοδεύει δις εβδομαδιαίως στους περιπάτους του.

Δεν κάμνανε και τίποτε δηλαδή! Απλά που και που κοιταζόταν στα μάτια προσπαθώντας να μαντέψει ο ένας τις σκέψεις και τα αισθήματα του άλλου.

Συχνά πήγαιναν περίπατο στην κοντινή λίμνη και ανακουφιζόταν να βλέπουν την αντανάκλαση των προσωπείων τους στα ήρεμα λιμναία ύδατα. Τότε χαμογελούσε ο καθένας στον εαυτό του!

Δεν ξέρω τι έγινε κατόπιν. Μάλλον η ιστορία συνεχίζεται παρομοίως στις επόμενες γενεές!!!!!