Ναι το ξέρω, ότι δεν μένουμε στην ίδια γειτονιά και δεν μπορώ σύντομα να μετακομίσω!
Δεν επαιτώ τίποτε, προσδοκώ μόνο την έστω και σιωπηλή αποδοχή μιας λεπτομέρειας στην ζωή σου.
Θα παίρνω κάθε Παρασκευή απόγευμα το τρένο και το βράδυ θα βρίσκομαι στην εξώπορτα σου. Θα κουδουνίζω 3 φορές. Αν μου ανοίξεις θα περάσω μέσα.
Αλλιώς θα κάθομαι στα σκαλοπάτια της και θα σε περιμένω.
Όταν οσφρισθώ την μυρωδιά σου καθώς στρίβεις στην γωνία, θα ξεσκονίζομαι, θα βγάζω το λουλουδάκι απ το χάρτινο περιτύλιγμα του και θα σου το προσφέρω.
Αν δεν μου έχεις ανοίξει, το πρωί στο απέναντι καφενεδάκι θα πιω τον βαρύ γλυκό μου περιμένοντας ν ακούσω τα βήματα σου να κατεβαίνουν την σκάλα. Και τότε πάλι το λουλουδάκι.
Έχει πάρα πολλά άνθη η Γη μας. Σε ταπεινούς κήπους, σε ανθοπωλεία, άγρια σε αγρούς, λαγκάδια και βουνά, μυρωδάτα σε φράχτες γειτονιών, αναρριχώμενα σε δάση, νούφαρα σε λίμνες και πάντα θα σου φέρνω κάποιο άλλο για τονίζω λουλουδένια την μοναδικότητα σου.
Κι αν κάποτε κάποιο παγωμένο βράδυ από καλοσύνη, από συμπόνια, επειδή ήσουν πιωμένη ή μακάρι από σκίρτημα της καρδιάς με καλέσεις να μπω για να κοιμηθώ στην πολυθρόνα ή μου στρώσεις τον καναπέ, πάλι δεν θα κλείσω μάτι.
Θα ακροάζομαι τον χτύπο της καρδιάς σου, θα αναπνέω ηδονικά το άρωμα σου, θα αφουγκράζομαι την αναπνοή σου, θα προσπαθώ να φανταστώ τα όνειρα σου, θα ακούω τον αχό της καθημερινότητας σου που θα εκπέμπουν τοίχοι, έπιπλα, πάτωμα. σκεύη…
Θα φεύγω πάλι ξημερώματα Δευτέρας μέχρι την επόμενη Παρασκευή.
Ίσως κάποτε να μ αγαπήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου