Μοντέρνοι καιροί

Πετυχημένη επαγγελματικά η Μαρία.

Είχε κάνει την καριέρα της, με το σπαθί της φυσικά και όχι με την αρωγή + ουσιών.

Μόλις 43 ετών αλλά είχε κατακτήσει ήδη την επαγγελματική και προσωπική ελευθερία που της χρειαζότανε. Μετά 3 αποτυχημένες προσπάθειες ζευγαρώματος δεν είχε μα ούτε και ήθελε σταθερό δεσμό. Δεν είχε χρόνο και όρεξη για τέτοια. Έβρισκε, όταν γούσταρε, κάποιο κολιμπρί να ποτίσει το κρινάκι της, που άρχιζε να κιτρινίζει.

Με το γρήγορο κουπέ της και την ανοιξιάτικη αύρα να ανακατώνει τα μαλλιά της υπερφαλάγγισε ασυνείδητα το μποτιλιάρισμα της Μεσογείων και έφτασε στην ώρα της σπίτι. Επιτέλους μακριά από την αντάρα και την βαβούρα του κέντρου. Η όραση της γευόταν την άπλα και χαλάρωσε λιγάκι. Κάπου στα παράλια μια βαρκούλα λικνιζόταν σχεδόν ακίνητη. Μάλλον ερασιτέχνης ψαράς!

Μα το επάρατο κινητό ούτε το εσπρεσσάκι της επέτρεψε να το πιεί με την ησυχία της. Όλοι της οι φίλοι είχαν κι αυτοί τηλεφωνική και διαδικτυακή flatrate με απεριόριστο χρόνο χρήσης.

Η κολλητή της άρχισε να της λέει για τα email που της ήρθανε σήμερα.

Με το ένα χέρι άνοιξε το βαλιτσάκι και απίθωσε το Laptop στο γραφείο της. Ήθελε να γελάσει λίγο κι αυτή σήμερα με τις μ@λ@κίες που θα της έγραφαν πάλι τα εικονικά φλερτάκια της.

25 μελάκια γμτ! Τι να πρωτοδιαβάσει και τι να πρωτοαπαντήσει;;; Και να και το ντιρλαντά του ΜουΣουΝου της και τα παραθυράκια ν αναβοσβήνουν κάτω. Τα παραθυράκια πρώτα, ήταν οι καλοί της,  και μετά τα άλλα.

6 παρά κιόλας και για τις 6 είχε κανονίσει καφετέρια με την παρέα της. Φρεσκάρισε βιαστικά το μακιγιάζ της και βουρ στο κουπέ. Στον δρόμο άκουσε την κοιλιά της να γουργουρίζει. Τι να κάνει κι αυτή η κακομοίρα μ ένα σαντουιτσάκι κι αμέτρητους καφέδες από το πρωί;;;; Σταμάτησε με αναμμένη μηχανή σε διπλή γραμμή μπροστά από ένα φαστφουντάδικο για να την καθησυχάσει.

6καί και μ ένα χαμογελάκι στα χείλη και το κινητό στο αυτί της μπήκε στο Καφεμπάρ. Δεν θα έπινε άλλο καφέ. Campari με πορτοκαλόχυμο ποθούσε το λαρυγκάκι της. Τα συνηθισμένα με την παρεούλα. Χαζοκουβεντούλες με μουσική υπόκρουση I want your sex και γελάκια, που διακόπτονταν από σύντομες κινητές επικοινωνίες: « Ναι βρε καλά, θα δούμε, δεν μπορώ σήμερα, ίσως αύριο». Και μετά «Βρε το ούφο!». Τα σιμσάκια δεν έλειπαν φυσικά. Που και που έκοβε σύντομα και την κίνηση στο μαγαζί. Ποιός ξέρει;;; Μπορεί και να την χαλβάδιαζε και κάνα νηστικό γλαροπούλι.

Φτού εφτάμισυ! Στις 8 είχε το Teak-Wan-Do της! Το επόμενο θα το αντικαθιστούσε με κομμωτήριο. Στις εννιάμισυ έπρεπε να παραλάβει έναν αλλοδαπό της πελάτη. Θα τον έβγαζε για συναγρίδα στο Τουρκολίμανο. Ευτυχώς ήταν από τους Γερμανούς, που πάνε νωρίς για ύπνο. Έφυγε μ ένα «τα ξαναλέμε, φιλάκια!».

Γύρισε σπίτι δωδεκάμισι με την δουλειά στην τσέπη. Έπρεπε να γράψει το βραδινό της blog και να φροντίσει λιγάκι την ιστοσελίδα της. Μπήκε στα σκοτεινά στο διαμέρισμα της, άναψε ένα κόκκινο κεράκι στο τραπεζάκι του σαλονιού και απλώθηκε σε μια πολυθρόνα να ρηλαξάρει. Χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα Σ/Κ σε μια καλή Beauty Farm, αλλά που ελεύθερο πριν τον Οκτώβρη! Ευχότανε γενικό βραχυκύκλωμα σ όλους τους υποσταθμούς της ΔΕΗ για μέρες και βδομάδες.

Και πάνω στην μισοτελειωμένη ευχή, ντριιιιιιιν η κλήση της κολλητής της με το σουξέ «οι άνδρες δεν υπάρχουν πια…»