Προσδοκίες του μικρού καλοκαιριού

Πίσω απ τα μικρασιατικά βουνά ξεθάρρευε ένα ανατολίτης ήλιος ν αρχίσει το καθημερινό του αγώγι και έντυνε τις άκρες της θάλασσας από κάτω με μπλε, μαβί,  πορφυρές, πορτοκαλί φορεσιές που κιτρίνιζαν προς τα πάνω ξεθωριάζοντας στο ουρανί.

Μετά από λίγες παχιές βροχές, που προσδοκούσαν με ανυπομονησία άνθρωποι, φυτά και ζώα μετά την  σχεδόν ανυπόφορη θερινή ξεραΐλα, έφτασε νωχελικά το μικρό καλοκαιράκι  για την προετοιμασία του χειμώνα.

Τον ξύπνησαν τα αδήμονα τιτιβίσματα ενός σμήνους μικρών πουλιών  καλωσορίζοντας την νέα μέρα στις διπλανές του ξενοδοχείου του φυλλωσιές ενός μικρού άλσους φίκων, που αναρχοαυτόνομα είχε καταλάβει εδώ και χρόνια το κενό συναμεταξύ δυο άχαρων κτισμάτων, απ αυτά που ευφημικά ονοματίζουν πολυκατοικίες και όχι πολυκλιναρίες.

Στο Μανδράκι τα πρώτα καράβια άρχιζαν τα δρομολόγια τους μεταφέροντας επιβάτες, αυτοκίνητα και εμπορεύματα στο εφήμερο αλλού τους.

Το ¨Ανταίον¨ μάλλον δεν θα είχε ανοίξει ακόμη για να πάει να ζεστάνει το κάθισμα της αναμονής κλωσώντας τις προσδοκίες του μέχρι την ώρα του ραντεβού τους.

Θα την αναγνώριζε αμέσως άραγε μετά 20 χρόνια; Κι αυτή θα διέκρινε έστω και αμυδρά το πρώην  αθλητικό του σώμα και τα δυναμικά του χαρακτηριστικά  νυν καλυμμένα από προκοιλάκι και νωπές ρυτίδες;;;

Σε μια πρόσκληση του πολιτιστικού συλλόγου του οποίου υπήρξαν συνιδρυτές, μικροφοιτήτρια τότε εκείνη  και σε μεταπτυχιακή προσπάθεια αυτός, για τον γιόρτασμα της 25ετους  επετείου της ίδρυσης του, ανακάλυψε την ηλεκτρονική της ταχυδρομική διεύθυνση  και το πάλεψε πολύ,  αναβάλλοντας το συχνά, ώσπου να ξαναπάρει επαφή μαζί της.

Ήταν πάντα η παρουσιάστρια σ όλες τις εκδηλώσεις συλλόγου τους! Εντυπωσιακή εμφάνιση, κορμάρα, αγγελουδένιο πρόσωπο, μακριά σγουρά ανυπότακτα μαλλιά σε εβένινο χρωματισμό,  μ ένα χαμόγελο που γοήτευε μέχρι και την ψυχή του Βελζεβούλη  εμψυχώνοντας αισθησιακές προσδοκίες, πόθος όλων των επίδοξων Δον Ζουάν της κλίκας τους.

Μα κι αυτή δεν φειδωλούσε ούτε ερωτικά ούτε πολιτικοκοινωνικά. Έκανε εραστή της όποιον, όποτε και όσο ήθελε και παρομοίως ανάλωνε την απεριόριστη ενέργεια της σε κάθε εκδήλωση σε πλαίσια του αριστεροαναρχούμενου φρονήματος της.

Μα και ο ίδιος την είχε ποθήσει συχνά ερωτικά! Μα να ίσως επειδή ήταν τότε συντηρητικοαριστερός με αρκετά μικροαστικά κατάλοιπα, που προσπαθούσε να τα ενδύσει με μια υλιστική ερμηνεία, ότι ήταν δήθεν αν όχι ικανοποιημένος τουλάχιστον χορτάτος ερωτικά στην μακροχρόνια σχέση του, ή και ίσως γιατί  και η τότε φίλη του και νυν πρώην του σπάνια δεν τον συνόδευε στις εξόδους του, δεν έτυχε ευκαιρία συνουσίας τους, εκτός απ  εκείνο το βράδυ της άρνησης του.

Γύριζαν πρωινές ώρες μετά από μια γιορταστική εκδήλωση, πιασμένοι αγκαζέ, ψιλοτραγουδώντας ερωτικά τραγούδια και χαζοχορεύοντας στους ερημωμένους δρόμους χαϊδεύοντας τρυφερά ο ένας τον άλλο στην κοινή διαδρομή για την γειτονιά τους.

Μπροστά στην είσοδο του σπιτιού της αλληλοκοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια κι εκείνη σφίγγοντας αισθησιασμένη το χέρι του ψιθύρισε «έλα πάνω!».

Ακόμη δεν έχει κατανοήσει, αν και προσπάθησε συχνά να το αναλύσει, εκείνο του το «όχι τώρα, ίσως άλλη φορά».

Όχι δεν ήταν προαίσθηση ενοχικής μοιχείας, μη αποδοχή του ελεύθερου ερώτα, έλλειψη στιγμιαίων ερωτικών ορμών ούτε και κάποιο φροϋδικό σύμπλεγμα ή απόρριψη της θηλυκότητας της, που τον ώθησε σ εκείνο του το όχι.

Η μόνη εξήγηση που μπόρεσε ποτέ να δώσει ήταν, ότι αυτή μάλλον ήταν η απαρχή της ύστερης μισογυνίας του.

Αυτή ξεκίνησε σταδιακά μετά την αναγκαστική του πατρότητα. Αποδέχτηκε αδήριτα την ορμονική θηλυκή της οντότητα, όπως και το κοινό προϊόν της δικής του σεξουαλικότητας, προσπαθώντας έντιμα να είναι όσο το δυνατόν καλός πατέρας, αν και η συνήθης πρώην ρήση του ήταν, ότι θα υιοθετούσε κάποιο τριτοκοσμικό ορφανό όταν θα βίωνε κάποιο αίσθημα πατρότητας, και τυπικός σύζυγος στην κυριολεξία του όρου.

Ίσως αυτή η για την ανατροφή του παιδιού αναγκαία συγκατοίκηση, η μονομερής ανάληψη εκ μέρους του των βαρών της επιβίωσης και οι επακολουθήσαντες συμβιβασμοί στα προσωπικά και επαγγελματικά του ¨θέλω¨ εμπέδωσαν τα αίτια της μισογυνίας του.

Στην αρχή εκδηλώθηκε με κάτι «άστο θα μας ξυπνήσει το παιδί», κατόπιν μα «ουφ πάλι θέλεις» ή απλά με επιδεικτικό γύρισμα της πλάτης του σε προσπάθειες ερωτικών προσεγγίσεων της συγκατοίκου του και αργότερα με το να κοιμάται στον καναπέ του γραφείου του κλειδώνοντας πομπωδώς την πόρτα του.

Η ωρίμανση της όμως συντελέστηκε στην ακμή της ανδρικής του ενέργειας, στα 35 με 40 του, όπου επεδίωκε συνειδητά σύντομες ερωτικές επαφές που τις διέκοπτε χωρίς αιτία με μόνο αντίλογο σε ενδεχόμενες ερωτήσεις ένα απότομο «σε βαρέθηκα καλό μου!».

«Τις γαμώ και τις πετώ» έλεγε στους κολλητούς του, όταν τον ρωτούσαν για το πασίγνωστο γκομενιάρισμα του.

Μετά τα 40 του η σεξουαλική του ενεργεία μεταλλάχτηκε και διοχετεύτηκε σε ακόρεστη επαγγελματική δράση πηγαίνοντας «μόνο για απόφραξη», όπως έλεγε χαριτολογώντας, σε ¨επί χρήμασι εκδιδόμενες¨, απολογούμενος, «ότι έτσι ξέρω γιατί πληρώνω». Κάποτε σιχάθηκε το ζώο μέσα του αλλά δεν ήξερε αν ποτέ θα μπορούσε να το αποχωριστεί, και γιατί.

Μετά την ενηλικίωση του μοναδικού καρπού των ορμονικών του εκκρίσεων, έτσι πίστευε τουλάχιστον, αποτραβήχτηκε απ όλα, ακόμη και της συγκατοίκησης, επιλέγοντας σαν τρόπο και στόχο ζωής την μοναχικότητα.

Είχε βαρεθεί πλέον να αναλαμβάνει και να του αποδίνονται ευθύνες!

Κάπως πέρασε από τον νου του να αποσυρθεί από τα εγκόσμια σε μια αθωνίτικη σκήτη, αν και άθεος, με την συμβολή πρώην συμμαθητή του νυν ηγούμενου αγιορείτικου κοινοβίου και φυσικά μιας γενναιόδωρης χειρονομίας.

Ήθελε πολύ να μπει σε μια διαδικασία αναζήτησης του ¨Εγώ¨ του ¨Εαυτού¨ του!

Τώρα πλησιάζοντας τα γι αυτόν σημαδιακά 50 του αισθανόταν, ότι ολοκληρωνόταν ένας ζωικός του κύκλος και ότι ίσως έπρεπε να αρχίσει να βάζει τις βάσεις ενός καινούργιου, πιο αγνού, πιο ευκρινούς, πιο δίκαιου, πιο ολοκληρωμένου και ίσως και του τελευταίου του.

Αποφάσισε και της έγραψε ένα πρώτο mail μετά 25 χρόνια νεανικής γνωριμίας, εξιστορώντας λιγάκι την πορεία του και καταχάρηκε για την απάντηση της. Ακολούθησαν κι άλλα γραπτά περισσότερο ουσιαστικά και τηλεφωνηματάκια για την ανανέωση και ακουστικά της επαναγνωριμίας τους.

Του είπε, ότι μετά την αποχώρηση του γιου της από την φώλια της, αποσύρθηκε κι αυτή από την χαοτική Πρωτεύουσα στην επαρχιακή ηρεμία της  Ρόδου.

Κι όταν απάντησε θετικά στην ερώτηση του μιας προσωπικής επαναεπικοινωνίας, έκλεισε θέση στην πρώτη διαθέσιμη πτήση για να την ξαναδεί.

Νάτος λοιπόν ως υπερώριμος  νυμφίος  προσδοκώμενος την αποδοχή της άρνησης του αρχικού του ¨όχι¨, ¨του ίσως άλλη φορά¨, μ ένα γαρύφαλλο με μυρωδιά κανέλλας απλωμένο ανέμελα δίπλα στο καφεδάκι του, προκαλώντας τα χαμογελάκια των θηλυκών επισκεπτών, ετοιμότατος για την αναίρεση μιας παρελθούσας απόρριψης του.

Άρχισαν να καίνε οι ακτίνες  του  ήλιου του μικρού καλοκαιριού ξεγλιστρώντας μέσα από την πυκνή ακόμη φυλλωσιά του δένδρου.

Εντεκάμισυ!!!!  Μάλλον κάτι της έτυχε…….

……………………………………………………………………………………………………………..

Αναστατώθηκε και μισοτρόμαξε με το πρώτο του mailaki.

Τι ήθελε αυτός ο ατυχής πρώην της στο ¨εδώ¨ και στο ¨τώρα¨ της;;;

Γιατί να αναταράξει τώρα αυτός την ηρεμία της επιλεγμένης μοναχικότητας της;;; Και ειδικά αυτός, ο πρώτος και μοναδικός που απέρριψε  το ¨θέλω¨ της, την οικειοθελή προσφορά των θέλγητρων της νεότητας της;

Ε ρε τι γκομενάρα ήταν στις δόξες της! Όλα τα αρσενικά στροβίλιζαν πλησίον της και επιδίνονταν στα κοκορίστικα τους για να αποσπάσουν την προσοχή της. Ειδικά, όταν σε εκδηλώσεις παρουσίαζε το πρόγραμμα φορώντας εκείνο το γαλάζιο ριχτό της που τόνιζε κάθε καμπύλη της, ιδιαίτερα αυτές του ζαρκαδίσιου στήθους της ακόμη και την κοιλότητα του αφαλού της, σιωπούσε κάθε ανδρική κουβέντα και λυσσομανούσαν όλα τα παρόντα θηλυκά από ζήλεια.

Την αισθησίαζαν τέτοια σκηνικά και τα εκμεταλλευόταν, όταν ήθελε και μπορούσε. Και τσούρμο πέφτανε σαν ζαλισμένα κοτσύφια όλοι οι επίδοξοι εραστές της, έχοντας αυτή και μόνη αυτοδίκαια την ευδαιμονία της επιλογής των.

Δεν ήξερε ποιο δαιμόνιο την κυριαρχούσε μα ούτε καν την ένοιαζε καθόλου. Η εξουσία επί της ερωτικής της καθημερινότητας είχε ταυτιστεί με το τότε ¨είναι¨  της.

Είχε και έχει διατηρήσει ακόμη την ικανότητα όσφρησης της ανδρικής ερωτίλας και επέλεγε πάντα με την μύτη της, που δεν την διάψευσε ποτέ, την δεινότητα, ορμή, δράση, ένταση, ανθεκτικότητα και διάρκεια για ερωτική ιεροτελεστία του εκάστου συνκλινούμενου της.

Ο ερωτισμός της ήταν υπερσυναισθησιακός. Όταν αγκάλιαζε ένα σφριγηλό νεανικό σώμα γεύονταν όλες τις λιχουδιές της ανατολής και όταν το φιλούσε ευωδίασε η όσφρηση της από γαλλικά αρώματα.  Συχνά κατά την διάρκεια του σεξ το βλέμμα της διακατεχόταν απ ένα βαθύ μπλε που στην διάρκεια του εκρήγνονταν ηφαιστειακά σε μια πανδαισία φανταιζί χρωμάτων όλων των αποχρώσεων.

Άλλες φορές η ερωτική της αίσθηση άρχιζε με ήχους από κουδουνάκια του ανέμου και κορυφώνονταν στην έκσταση της μουσικής από την Κάρμεν του Μπιζέ. Ζούσε πράγματι αισθησιακά τους ήχους του καλπασμού του ανδαλουσιανού άλογου του αξιωματικού που έγινε κοντραμπαντιέρης από παράφορο έρωτα και ένιωθε τον οργασμό της σαν τρελό τσιγγάνικο χορό.

Τους παροξυσμούς του ερωτισμούς της τους βίωνε μετέωρα, άβαρα, σχεδόν άυλα, ανάγκη μεν αλλά προσφορά κι απαίτηση συνάμα, κάπως  σαν χορό χταποδίσιων πλοκαμιών σ ερωτική συνουσία.

«Μωρή νυμφομανής είσαι;» την ρωτούσε η κολλητή της, όταν τις εξιστορούσε φάσεις. «Όχι καλέ! Νεφροπαθής! Για τα νεφρά μου το κάνω» απαντούσε μειδιάζοντας εκείνη.

Εκείνο το βράδυ μετά την ηχητικά άχρωμη, άτονη και δήθεν αδιάφορη απάντηση της «καλά, όπως θες και όνειρα γλυκά!», ανέβηκε τρέχοντας στο διαμέρισμα της και ξεχαρβαλώνοντας σχεδόν την πόρτα του, κλωτσώντας την για να κλείσει, και έσπασε ότι εύθραυστο βρήκε μπροστά της. Πιάτα, κρυσταλλένια ποτήρια, 3 φλιτζάνια τσαγιού Βοημίας, την πορσελάνινη εταζέρα φρούτων και τον καθρέφτη του διαδρόμου. Κι αν έβρισκε τότε τσεκούρι μπροστά της θα μετουσίωνε σε καυσόξυλα το δρύινο διπλοκρέβατο, κληρονομιά της γιαγιάς της, όπου σφαδάστηκε ωρυόμενη για την προσβολή που δέχτηκε γρονθοκοπώντας ανελέητα τα 2 μαξιλάρια του, σαν να έφταιγαν εκείνα τα άμοιρα απορρίπτοντας αυτά τον εναγκαλισμό της μακριάς σπαστής του κόμης.

Η οργή της δεν κατευνάστηκε ούτε μετά το ξύπνημα της το επόμενο απόγευμα, όπου αμέσως επιδόθηκε με ζήλο σ ένα δέκαθλο ηχητικών, εικαστικών και οργασμικών συγχρόνως δοκιμών.

Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες της ήταν μια καταδική της σύνθεση μιας παραζάλης ήχων, φωτός, εικόνων, αφών, γεύσεων και σωματικής έκστασης σε μια εκ των πρότερων χαμένη προσπάθεια απάλυνσης της απόρριψης ενός ελεοτικού χαϊδέματος του ναρκισσισμού της στο χείλος του γκρεμού του ΕΓΩ της.

«Πως διαφοροποιείς την σεξουαλικότητα σου από τον ερωτικό σου αισθησιασμό;»  την είχε ρωτήσει κάποτε η κολλητή της και είχε αυθόρμητα απαντήσει: «Σεξουαλικότητα είναι, σαν να βάφω τους τοίχους του διαμερίσματος μου 9 φορές, ώστε να πετύχω την απόχρωση που αρμόζει στην εκάστοτε στιγμή πρωινού ή δειλινού και αισθησιασμός, όταν νιώθω τον κυματισμό των σταχυών σε πινάκα του Βαν Γκονγκ».

«Κρίμα του γμτ», σκαφτόταν εκ των υστέρων, «που οι επόμενοι του εισέπραξαν σχεδόν δωρεάν τους ήχους, χρώματα, γεύσεις και αισθησιακούς χορούς εξαρσιακών οργασμών που είχα συσσωρεύσει με την προσδοκία της κοινής μας συνεύρεσης».

Ημέρεψε με την εφηβεία του μοναχιάρη της, τον οποίο ανέθρεψε μόνη της, επειδή δεν ήξερε μα ούτε και ήθελε να μάθει ποιος είναι ο βιολογικός του πατέρας.

Η επιθυμία της δικής της μητρότητας είχε φουντώσει μέσα της υποσυνείδητα, όταν τον είδε για πρώτη φορά να τσουλάει παιδικό καροτσάκι με όλη του την προσοχή αφιερωμένη σε ενδεχόμενα εμπόδια της πορείας του παρακάμπτοντας αμελώς βλέμματα, χαιρετισμούς και κελεύσεις φίλων και γνωστών.

Ούτε κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της μα ούτε και κατόπιν είχε σταματήσει να αθλείται εντατικά.

Με την άνδρωση του γιου της άρχισε να νιώθει μέσα της μια ενοχή μοιχείας και εκτός λιγοστών εξαιρέσεων μετά από πνευματώδη γλεντοκόπια δεν πολυαπάτησε τον άνδρα του σπιτιού της με άλλους.

Είχε πλέον φιλιώσει με την μοναχικότητα και την αποχή της από σεξουαλικές επαφές. Η διερεύνηση της εσωτερικότητας καθώς και η αναζήτηση του ¨Θείου¨ στην χαοτική αρμονία του σύμπαντος ήταν τώρα οι προτεραιότητες της. Πίστευε στον προκαθορισμό των ανθρώπινων βιωμάτων από την στιγμή της γέννησης των και μελετούσε καθημερινά το αναλυτικό της ωροσκόπιο καθώς και αυτά της ολιγομελούς παρέας της. Είχε μελετήσει επίπονα και το δικό του από την στιγμή της ξαναεπικοινωνίας τους.

Σήμερα σηκώθηκε από το κρεβάτι της σχετικά αργά, αν και ήταν από νωρίς ξύπνια, σαν να ήθελε να υπεκφύγει μια απόφαση.

Ήπιε με κλειστά ακόμη τα παντζούρια το καφεδάκι της, διάβασε τα αποκάθια του και ξανακοίταξε το ωροσκόπιο του!  Είχε και τον Ερμή ανάδρομο γμτ του!

Τώρα είχε πλέον κατανοήσει, γιατί δεν ενώθηκαν τότε και ότι δεν πρόκειται να σμίξουν ανθρώπινα ερωτικά ποτέ. Τουλάχιστον όχι σε τούτη τη ζωή.

Δεν είχε κανένα νόημα να πάει να τον βρει! Αυτός σίγουρα θα περίμενε αρκετή ώρα μα κάποτε θα καταλάβαινε και δεν θα ξαναενοχλούσε. Και τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα και τα μέηλ του θα έμειναν αναπάντητα.

……….

Στις 11 κ 30 άρχισε να ντύνεται βιαστικά.

Ίσως να την περίμενε ακόμη…….

…Ίσως και όχι….. Αλλά ποιός νοιάζεται;;;;