Δεν με πειράζει αν περιμένω τουλάχιστο 1 ή μιάμιση ώρα, ώσπου να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο.
Το να φτάσω έγκαιρα στο αεροδρόμιο αναχώρησης με αγχώνει. Το ενδεχόμενο να χάσω την προκαθορισμένη πτήση και η περίπτωση να μην βρω εναλλακτική για την βδομάδα των διακοπών μου…
Και τότε τι να κάνω;;;; Να ξανάπαω στην δουλειά;;; Να πάω σ ένα άλλο εναλλακτικό προορισμό, να μείνω στην φωλιά μου;;;
Οι φοβίες μου συνήθως δεν εκπληρώνονται, αν και μερικές ξαφνικές και αυθόρμητες αναθεωρήσεις του προγράμματος μου, δεν μου βγήκαν ανάποδες. Μάλλον κάτι ορθοπόδησαν… Αν μη, τουλάχιστο την αυτοπεποίθηση μου.
Τα ταξίδια μορφώνουν, έλεγε ο Γκαίτε, αρκεί να μην παραμορφώνουν την πραγματικότητα της ρουτίνας μου, λέω εγώ…
Επειδή, όπως και να το σκέφτομαι και να το ανατρέπω νοητικά, η καθημερινότητα μου είναι όντως αρκετά σημαντική για μένα… Όχι , ότι δεν είμαι δεκτικός σε ανανεώσεις και ανακαινίσεις, όσο τουλάχιστο αυτές ενδείκνυνται στην δεδομένη υποδομή…. Αλλά γμτ μου την δίνει να έχω συνεχώς μαστόρους στο σπίτι μου, κι ας μαστορεύω κι εγώ ο ίδιος…
Προτιμώ πάντα στις πτήσεις μου μια θέση δίπλα σ ένα παράθυρο.
Όχι για την δυνατότητα ευχερούς διάσωσης μου, σε περίπτωση αεροπορικού δυστυχήματος, αυτές είναι μηδαμινές μα ούτε και για να βλέπω αυτούς που με αποχαιρετούν ή με προσμένουν, αλλά επειδή απιθώνοντας την κεφάλα μου με μαξιλάρι στο παραθυράκι μπορώ να κοιμηθώ μερικές ώρες, για να είμαι εν μέρει ξύπνιος και με επαρκείς σωματικές δυνάμεις, όταν βρεθώ μαζί της.
Αυτό που μ εκνευρίζει περισσότερο σ αυτές τις νυχτερινές πτήσεις είναι η αφύπνιση μου από τους αεροσυνοδούς λόγω της προκαθορισμένης τους προσφοράς καφέ, αναψυκτικού ή φαγητού,.
Αυτή η εκ του πληρώματος επαναφορά του ονείρου μου στην πραγματικότητα του προορισμού μου, όταν απ την φαντασία της ποθητής ερωτικής συνουσίας μου με την Μάγδα, τα χρώματα και το στυλ των στολών των υπάλληλων του σκάφους προσγειώνουν, μερικές φορές και αρκετά επώδυνα, την συνείδηση μου, στο ότι προορισμός της πτήσης μου είναι ο τόπος διαμονής της αγαπητής Αλεξάνδρας, εεε αυτό… δυσαρμονίζει το σώμα μου ορμονικά.
Ποτέ δεν ήθελα να με συνοδεύουν ή να με αναμένουν στους σταθμούς μου. Ούτε στις αναχωρήσεις μου και πλέον δε στις αφίξεις μου. Η έλευση και η αναχώρηση μου είναι για μένα κάτι πολύ προσωπικό και εμπεριέχει μια ιερότητα. Εγώ έρχομαι ή φεύγω και θ αποφασίσω εγώ, σε ποιόν, προς τα που θα πάω, από ποιόν και προς τα πού θα φύγω. Δεν θέλω επ ουδενί να με περιμένουν και να με αποχαιρετούν, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, αγοραστές, πωλητές, ερωμένες, αγαπητικιές στην είσοδο και έξοδο μου. Προτιμώ πάντα να μπω και βγω γρήγορα ανώνυμα μονάχος μου, να ερευνώ με την ησυχία μου την αναμονή των προσμενόντων και τις προσμονές των αναμενόντων, που πάντα αγάλλομαι αλλά ποτέ δεν νέμομαι. Το ΕΓΩ μου η ατομικότητα μου υπερτερούν.
Ο ταξιτζής μεταμεσονύκτια είναι πάντα φλύαρος, αλλά ποτέ δεν του κάνω την χάρη απάντησης, αφήνοντας τον να περιεργάζεται τον λεβιέ των ταχυτήτων σαν το αιδοίο της καλής του. Περιμένει έξω απ το διαμέρισμα της, προσδοκώντας απάντηση στο κουδούνισμα μου.
Αν η απάντηση είναι ανδρικής φωνής θα δικαιολογηθώ με «Σόρρυ λάθος!». Αν είναι αυτή στο θυροτηλέφωνο, θα την ρωτήσω, αν με θέλει ακόμη. Αν με προσμένει θα πληρώσω τον ταξιτζή και θ ανέβω. Αν είναι κουρασμένη, θα την περιμένω το απόγευμα στο ξενοδοχείο μου. Θα έλθει, μάλλον από περιέργεια ή επειδή κάθε ταξίδι είναι σκοπός και προσμονή συγχρόνως…
Μέχρι το επόμενο ταξίδι μου… , αν φυσικά ο τόπος της είναι και σκοπούμενος μου κι αν δεν έχω μπερδέψει σε πολλαπλά ταξίδια πολυσχιδείς προορισμούς…
Ποιο είναι τα όνομα σου… και που μένεις, είπαμε;;;
«Αχ πως μου 'γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου στρεβλό
Ίσως να 'φτασε η ώρα
ίσως να 'ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου