Παράλληλοι δρόμοι

Βρεθήκαν κάπου στις μοναχικές τους διαδρομές.

Το βρεθήκαν, είναι μάλλον σχήμα λόγου, γιατί εντελώς τυχαία διαισθάνθηκε ο ένας την παρουσία του άλλου και από περιέργεια, ίσως από ανάγκη ή και υποσυνείδητη έλξη επιβράδυνε ο ένας, επιτάχυνε ο άλλος και αντάμωσαν. Όχι ακριβώς αντάμωσαν, μα ούτε και συναντήθηκαν, απλά και μόνο έτυχαν στο ίδιο ύψος συμπτωματικά παράλληλης διαδρομής.

Δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ο καθένας συνέχιζε να βλέπει μπροστά του, μα που και που λοξοκοιτούσε ο ένας προς την πλευρά του άλλου, προσπαθούσε να διακρίνει, να υπολογίσει, να σχηματίσει κάποια εικόνα τέλος πάντων, χωρίς να εκτεθεί.

Στην σύντομη συμπόρευση τους ένιωθαν όμως την προσδοκία μιας οικειότητας, μιας θαλπωρής, μια ζέστης, σαν αυτή που αναπολεί πολύωρα μοναχικός διαβάτης σε χιονισμένο δάσος μυρίζοντας καπνό τζακιού, αυτή την ελπίδα θαλπερής οικίας, έστω κάποιου πανδοχείου ή και προσωρινού καταφυγίου στην χειρότερη περίπτωση.

Λοξοκοιτώντας ο άλλος έβλεπε γρήγορα αυτοκίνητα, όμορφες βίλλες, πολυτελή μαγαζιά, λοξομύριζε επώνυμα αρώματα, λοξάκουγε επίκαιρους ρυθμούς και γέλια, λοξάγγιζε χρυσά νομίσματα και λοξένιωθε ατμόσφαιρα επιτυχίας και χλιδής.

Λοξοκοιτώντας ο ένας διέκρινε ποδήλατα και γαϊδουράκια, σπαρμένα χωράφια, παλιά αγροκτήματα, λοξομύριζε σβουνιές, γαρδένια σε τσίγκινη γλάστρα ενός χαμόσπιτου, λοξάκουγε κοκόρια, το πάφλασμα της θάλασσας σε βραχάκια της ακτής, λοξάγγιζε χωματερές πατάτες, τρύπιες κάλτσες που έπρεπε να μπαλωθούν και λοξένιωθε προσωπική γαλήνη.

Μπροστά τους η στροφή και δίπλα τους το χάσμα.

Το χάσμα, ουσιαστικά ένα μικρό χαντάκι χορταριασμένο με ξερά γαϊδουράγκαθα, εύκολα υπερπηδούταν με λίγη προσωπική σιγουριά.

Αλλά η στροφή;;;

Η στροφή δεν ήταν μια με κοινή φορά, αλλά δυο με διαφορετικές κατευθύνσεις.

Εκεί χώριζε η ταυτόσημη διαδρομή του αυτοκινητόδρομου με τον ποδηλατοδρόμο.

Εκεί μάλλον θα ανέπτυσσε ο ένας πάλι ταχύτητα και ο άλλος θα οπισθοδρομούσε σε πιο χαλαρό ρυθμό.

Εκτός κι αν…