ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΔΕΣΠΟΤΟ!

-«Να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο!!!», ξαμολάει το ευαίσθητο ταίρι μου, διακόπτοντας τον συνήθη του κυριακάτικου μου προμεσήμερου εσωτερικό μου διαλογισμό, όπου καθήμενος επί λευκού θώκου πολυβινυλοχλωριδίου στο μπαλκονάκι μας με απλωμένες τις αρίδες επί άλλου, γευόμενος σφιακιανή ρακή με μεζέ θρούμπες ελιές Θάσου, αυτιαζόμενος την ¨Ηρωική συμφωνία¨ του Μπετόβεν, ειδικά το μπαλετικό μέρος των πλασμάτων του Προμηθέα –Αααχ!!!  Πως συμβάλει έντεχνα (με την αρωγή των Θεών και Μουσών του Παρνασσού) η φλογέρα στην καλαίσθητη παιδεία της ανθρώπινης ψυχής…-,  αναλογιζόμουν, ποιος είμαι, από πού προέρχομαι και που θα καταλήξω…

Υγράνθηκε ολίγον τι η άκρη του δεξιού μου οφθαλμού, άρχισα να φαντασιώνω στιγμές απέραντου κάλλους, όπου ο μελλοντικός μας θετός μπόμπιρας θα κλωτσάει την μπάλα για να βάλλει γκολ κι εγώ θα πέφτω επίτηδες στην αντίθετη της φοράς του σφαιροπετσίου προ του τέρματος κατεύθυνση, ώστε να ανορθωθεί ψυχικά το σπλάχνο μας, να κατανοήσει την ανωτερότητα της νεότητας επί της εμπειρίας και τοιουτοτρόπως κάποτε να πάρει φτυχίο ιατρικής, για να με συνταγεύει σωστά και να μην αναγκάζομαι να καταπίνω τα αισχρά προϊόντα των φαρμακοτριφτών –μάλλον μπακάληδων χημικών παρασκευασμάτων-, που ασπιρίνη πας ν αγοράσεις κι επιμηκύνσεις πέους προσπαθούν να σου πουλήσουν.

-«Ναι!!!  Αλλά το θέλω ράτσας!!!», συνεχίζει η αστείρευτη πηγή της σεξουαλικής μου στειρότητας, κι ευθύς αμέσως αναπόλησα την λατρευτή μου πεθερά από τα κάτω Πετράλωνα, καταγωγής μητρός Τραπεζούντα, πατρός Δυρράχιο και συχωρεμένο βλάχο σύζυγο.

-Ας πάρουμε κάποιο φτωχό, απ αυτά που θνήσκουν καθημερινά λόγω ανομβρίας, για να ζήσει, να δροσιστεί  και να λαδώσει το εντεράκι του μαζί μας, πολυεύσπλαχνη μου!»,

απαντώ συνεσταλμένα και πάντα εκτός θέματος…

-«Όχι! Δεν θέλω μπαστάρδικο, αλλά σαν αυτό της Ζωζώς, που πλέρωσε και τρισήμισυ χιλιάρικα, να το βγάζω κι εγώ βόλτα έξω στην πλατέα με το λουράκι του και το χειμώνα να του φοράω και σκουφάκι, για να μην κρυώνει το μωρό μας», αποκρίνεται το μίξερ των γονιδίων μας.

-«Κι εγώ θέλω να μάθει πρώτα να παίζει μπάλα και μετά να σπουδάσει ιατρική!», αντεπιτίθεμαι.

-«Στον Άνω Ασπρόπυργο υπάρχει ένα, όπως θα το ήθελα και μόνο με τέσσερα χιλιάρικα», αποκρούει το διαμάντι των δαχτυλιδιών μας.

-«Και το φιλαράκι μου ο Θέμης, μου είπε, ότι στην Αιθιoπία υπάρχουν κάτι πανέξυπνα τρίχρονα αρσενικά αδέσποτα, που επιδοτούνται κιόλας μ ένα χιλιάρικο ετησίως από την

UNICEF!», αμύνομαι εγώ!

-«Σιγά να μην γίνουμε και ζητιανιάρηδες  στο παγκόσμιο!!!!», αναφωνεί σεληνιασμένη η παρά λιγάκι θέραψ του ημερήσιου αυνανισμού μας…, κι έβαλε γκολ!

Σήκωσα κι εγώ το απομεινάδι της ρακής μου εις υγείαν της καθημερινής μας βλακείας και λοιπής …@@κίας, και υποσχέθηκα να γίνω μέλος της Εταιρείας αδεσπότων Άνω Ασπροπύργου.

Εεε;;; Όσο και να ΄ναι,,, κάτι δεν θα μείνει στα αζήτητα;;;