Ανατολικά

-Καλησπέλα σας κύλιε Αλιστείδη, μου χαμογέλασε με το πρώτο από τα 17 χαμόγελα των γυναικών της νοτιοανατολικής Ασίας η κυρία Μαρία.

-Καλησπέρα κινεζομιγάδα απόγονη του ήρωα Σουλτάνου Αγκούμ , της αποκρίθηκα με το μοναδικό χαμόγελο που διαθέτω.

-Έχω τα γενέθλια μου σήμερα και θα ήθελα ειδική περιποίηση, της έδωσα να καταλάβει την σημερινή μου επιθυμία.

-Να τα εκατοστίσετε κύλιε Αλιστείδη και θα σας στείλω ότι καλύτελο έχω, αποκρίθηκε με το δεύτερο χαμόγελο της σαγήνης της.

Αφού μπήκατε στα σαλάντα να πάτε στον θάλαμο 10, μου λέει η κυρία Μαρία.

- Βρε αναρίθμητη της χώρας της ανατέλλουσας ηδονής, της απαντώ, σ ευχαριστώ πολύ για την φιλοφρόνηση να μου μειώσεις κατά δέκα έτη την ηλικία μου.

- Μα δεν σας φαίνεται καθόλου, απάντησε με τρίτο αισθησιακό  χαμόγελο η Μαρία από την Ιάβα.   

Την κυρία Μαρία, Myriam την ονομάτιζε το ινδονέζικο διαβατήριο της, την είχε φέρει εδώ, κάτι σαν οικιακή βοηθό κάτι σαν τροφό των παιδιών του, ένας διπλωμάτης.

Όταν ο κύριος της μετά από πέντε χρόνια πήρε μετάθεση για την Αργεντινή, την πάντρεψε με τον ηλικιωμένο σοφέρ του με προίκα μία άδεια για ταξί.

Χήρα η Μαρία με μικρό παιδί στα πεθερικά της στην Ιάβα δέχτηκε την συναλλαγή. Ο κυρ Γιάννης, Τζιάνε μου τον φώναζε, ήταν εκ γενετής ήσυχος άνθρωπος και χωρίς πολλές προσωπικές και σεξουαλικές ανάγκες. Πέρασαν ήρεμα τρία χρόνια μέχρι που ο Τζιάνε της σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Ελεύθερος επαγγελματίας ο συχωρεμένος χωρίς ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΤΕΒΕ, και η κυρία Μαρία με τρέχουσες υποχρεώσεις στην μακρινή χώρα της, αναγκάστηκε να γίνει ελεύθερη επαγγελματίας. Έκανε την παραδοσιακή τέχνη των γυναικών του νησιού της επάγγελμα και με την βοήθεια κάποιου καλοθελητή λογιστή άνοιξε τον Οίκο Μασάζ Ιάβας στο Κολωνάκι.

Η δουλειά πήγε πολύ καλά! Έφερε δύο ξαδέλφες της από την χώρα της και με την μεσολάβηση κάποιου μεγαλοπελάτη τρεις όμορφες κοπελιές από την Ταϊλάνδη και δύο από την Κεϋλάνη, αγόρασε τα δυό διπλανά διαμερίσματα και είχε τώρα 10 δωμάτια παροχής υπηρεσιών. Το καλό ήταν, ότι άλλαζε συχνά το προσωπικό, για να διατηρεί την παλιά πελατεία της. Και οι επιλογές της ήταν διαμαντένιες.

Το πρώτο που μάθαινε στις υφιστάμενες της ήταν τα δεκαεφτά νοτιανατολίτικα χαμόγελα! Ήταν η βασική τους εκπαίδευση. Τα άλλα ήταν αυτονόητα του φύλου τους

10 Ευρώ το μισάωρο χωρίς τα εξτρά, 10 δωμάτια, οχτάωρο εργασίας, φουλ δουλειά, λογάριασε! Στις κοπελιές έδινε  7 ευρώ την ώρα συν εξτρά.  Μαντάμα με Μερσεντές η Μαρία!

Το ήξερα το νούμερο δέκα. Είχα ξαναπάει πάλι σε μια επέτειο. Μάλλον σε κάποια του ανάλατου γάμου μου. Ή ήταν τότε με τον φίλο μου Ζαν και τις τρεις νοτιοινδικές θεές;;;

Ήταν ντυμένο με μια μουντή χρυσαφί υφασμάτινη ταπεσσερί, για να μην διεγείρει πολύ, το παράθυρο καλυμμένο με βαριές ροζέ βελουδένιες κουρτίνες, μπροστά του ένα τριγωνικό τραπεζάκι με δύο λουδοβίκειες καρέκλες με κεντητό κάθισμα, πάνω του ένα μουρανέζικο κρυσταλλένιο βάζο μ ένα λευκό φρέσκο κρίνο (πού τους εύρισκε χειμώνα καλοκαίρι;;;)  και μια μποτίλια Πόρτο χρονολογίας ΄60 με δυό κοντόλαιμα ποτηράκια. Αφροδισιακό ποτό το επαινούσε η Μαρία, μα το χρέωνε πανάκριβα. Στον διπλανό τοίχο ένα οθωμανικό ανάκλιντρο, με το ύφασμα των καρεκλών και επάνω του στον τοίχο κρεμασμένη μια καλοφτιαγμένη κόπια του γνωστού πίνακα του Gauguin: Η «δίπλα στη θάλασσα» του 1892 με τις δυο ημίγυμνες εξωτικές θεές, που η μια μόλις βγάζει το παρέο της.

Ο τοίχος της πόρτας αστόλιστος, εκτός από το αναγκαίο πορτμαντό. Και ο τελευταίος μ ένα μαρμάρινο ραφάκι γεμάτο αιθέρια έλαια και κάτω του κρεμασμένες 4-5 κατάλευκες πετσέτες.

Μα το κυριότερο στολίδι του δωματίου ήταν το υπερυψωμένο κρεβάτι του μασάζ. Σαν το χειρουργικό αλλά καλυμμένο μ ένα κρεμ μεταξωτό κι ένα στενό μαξιλαράκι για να το δαγκώνεις ή για να ρουφάει τα δάκρυα σου.

Ο θάλαμος φωτισμένος μόνο μ ένα πεντάκλωνο καντηλιέρι με λευκά κεριά.

         

Είχα ήδη γδυμένος με κλειστά μάτια και με προσδοκίες σωματικής ταλαιπωρίας ξαπλώσει μπρούμυτα στο κρεβάτι της αναμενόμενης ηδονής, όταν άνοιξε η πόρτα, μύρισα την ευδαιμονία νεαρής θηλυκής σάρκας και άκουσα το θρόισμα της ασιατικής αύρας.

-Έφερα το δικό μου λαδάκι καλή μου, είπα συνωμοτικά. Ελαιόλαδο από την Καλαμάτα, με αλόη βέρα και υλάνγκ υλάνγκ .

Δεν ένιωσα καμιά πίεση ούτε βία στην πλάτη μου, στην μέση μου και στους γοφούς μου! Ούτε, όταν γύρισα ανάσκελα, στο στήθος, στην κοιλιά, στους μηρούς και στην λεκάνη μου.

Όταν το αισθησιακό λαδάκι άγγιξε τον ομφαλό μου και τα παιχνιδιάρικα δάχτυλα της το μοίρασαν  κυκλικά περιοδικά στην κοιλιά μου κάτι σαν καλπασμός ημίονου έγινε αισθητός σ όλο μου το σώμα.

Τα χέρια της ήταν πολύ τρυφερά με το πέος μου, αλλά δεν κατάφεραν να το ισχυροποιήσουν, μέχρι την δοκιμασία της ανατολίτικης γλώσσας. Εκεί λαμπάδιασα: Και τότε της είπα να λύσει τα μαλλιά της και να δείρει το διεγερμένο πέος μου με το μαύρο σκληρότριχο μετάξι της κεφαλής της.

Κι όταν ενεργοποιηθήκαν, για τα γενέθλια μου, τα χείλη και όλο το στόμα της ανατολίτικης πείρας, εγκατέλειψα το άπειρο και μεταφέρθηκα συνειδητά πέρα από τον ορίζοντα του, στο Αλλού μου.

Ξαρμεγμένος πλέον χαλάρωσα  με την αίσθηση του απόλυτου και στο μυαλό και στο σώμα.

Άνοιξα τα μάτια μου, όταν άκουσα την πόρτα του θαλάμου να ανοίγει διακριτικά.

Και το μόνο που είδα να εγκαταλείπει το δευτερόλεπτο του ηδονικού τέλους, ήταν μια μαύρη γυναικεία αλογοουρά δεμένη με μια φανταιζί κορδέλα!

Το χαμόγελό της αισθησιακής μου ιέρειας δεν το είδα!!!!

Έφυγα δεκαοχτάρης. Ίσως να μπορέσω να αυγατίσω και να ιδιοποιηθώ κι εγώ τα 17 φιλήδονα χαμόγελα !!!