Να την πνίξω για μια άλλη;;;

Έχω σχέση μαζί της εδώ και 12 χρόνια και δεν μπορώ να πω, ότι δεν ζήσαμε πάμπολλες στιγμές κοινού πόθου, πάθους, τρυφερότητας, αλληλοκατανόησης, έρωτα, μα και μίσους!

Το αμοιβαίο πλησίον είχε μπει στο πετσί μας, δεν υπήρξε μέρα της συμβίωσης μας χωρίς χάδια και περιπτύξεις.

Μερικές φορές ερχόταν κοντά μου και σε ακατάλληλες στιγμές π.χ. στην ώρα της μελέτης μου ή μετά από ένα ολονύχτιο μεθύσι, ανέβαινε στην αγκαλιά μου και άρχιζε να με φιλά, να με θωπεύει, να τρίβεται πάνω μου και να ερεθίζει με την γλώσσα της τα πιο ευαίσθητα σημεία του σώματος μου.

Μα κι εγώ προκαλούσα σχεδόν καθημερινά την τρυφερότητα της, όταν την χρειαζόμουν, και ανταποκρίνονταν πάντα. Αρκούσε να ξεροβήξω σ αυτόν τον ξεχωριστό τόνο, που μόνο αυτή κι εγώ κατανοούσαμε, κι αμέσως ερχόταν.

Μια ιδανική σχέση θα μπορούσα να πω!

Φαίνονταν όμως με την πάροδο του χρόνου, ότι γερνούσε. Γκρίζωνε κι όταν περιποιούταν την κόμη της αυτή αραίωνε.

Είχε ήδη αρχίσει να επέρχεται και μια τρυφηλότητα στην σχέση μας, αυτή η ραστώνη της συνήθειας, που αμβλύνει τα έντονα αισθήματα, περιβάλλεται από την σιγουριά του «δεν μπορώ αλλιώς», μεστώνει στην ρουτίνα της και γίνεται εθισμός χωρίς συνειδητή επιδίωξη.

Κάτι έλειπε όμως πλέον! Ίσως αυτή η υποσυνείδητη έλξη μιας αυτόχθονης ανανέωσης των εαυτών μας, που όταν την αισθανόμαστε, ξέρουμε ήδη, ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γηγενής μας ανυπέρβλητη προσπάθεια παραγκώνισης της χωροχρονικής μας διάστασης.

Τότε γνώρισα εντελώς τυχαία μια νεαρή ύπαρξη, την οποία ερωτεύτηκα κεραυνοβόλως.

Είχα βγει μια μεταμεσημβρινή βολτίτσα στο κοντινό πάρκο και προσπαθούσα να εμβαθύνω «Το βιβλίο της μοναστικής ζωής» από το «Ωρολόγιο» του Ρίλκε:

«Μόνο ένας τοίχος φτενός ανάμεσά σας
βρίσκεται κατά τύχη. Ω ναι, θα το μπορούσε
μια κραυγή μόνο από τα στόματά μας
ευτύς να τον κυλούσε
χάμω, δίχως κρότο και δίχως ταραχή.

Έχει απ’ τις εικόνες σου χτιστεί.
Κι οι εικόνες σου ως ονόματα στέκουν εμπρός σου.
Κι όταν ανάβει μέσα μου έξαφνα το φως σου
που μ’ αυτό το βάθος μου σ’ αναγνωρίζει,
στα πλαίσια του μια λάμψη το σκορπίζει.»

Πιθανόν να συνείσφερε αυτό το δειλινό φως με τις ροδογλάφυρες του ανταύγειες, η έμφυτη γνώση της παροδικότητας του παρόντος και το άγνωστο του ¨Αύριο¨, που συνέβαλε στην διάθεση μου να αποδεχτώ τις προσπάθειες της προσέλκυσης μου.

Στρώθηκε δίπλα μου στο παγκάκι που καθόμουν και λεπτό με λεπτό, με το βάρος της κλίσης με πλησίαζε. Όταν με άγγιξε με το σώμα της, δεν είχα άλλη δυνατότητα από το να απλώσω το χέρι μου και να την χαϊδέψω μ ένα χάδι που προέρχεται από τα έγκατα του μέλλοντος, σαν αυτό που φωνάζει την αναγκαιότητα της διαιώνισης.

Αυτό ήταν!!!

Με ακολούθησε αμέσως, ξέροντας κι αυτή κι εγώ, ότι είχαμε ύφαλους και σκοπέλους μπροστά στην μελλοντική μας πρώρα, που θα έπρεπε με σύνεση και καλοτιμονιά να υπερβούμε.

Δεν είναι απλή ούτε άκοπη η συμβίωση τριών ερωμένων, αν και προσπάθησα σε πολύωρη επικοινωνία να εκφράσω τα αμφίπλευρα αισθήματα μου και για τις δυο τους. Την συνήθεια της καθημερινότητας από την μια και την ολκή του νέου από την άλλη.

Ιδιαίτερα η μακρόβια συγκάτοικος μου δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, όταν η νέα μου ερωμένη επιδιώκει τρυφερότητες μαζί μου.

Δεν θα ήθελα εδώ να αναφερθώ στα ξεμαλλιάσματα, δαγκωνιές , γρατσουνιές και αλληλοβρισίματα των δυο αντίδικων θηλυκών.  Μερικές φορές έτρωγα κι εγώ καμιά αδέσποτη.

Τελικά το αποφάσισα να πάω με την μακροχρόνια συμβία μου ταξίδι στην Σύρο.

Αγόρασα εισιτήρια και την Παρασκευή το βράδυ φεύγουμε με το τελευταίο Σούπερφερρυ.

Κι εκεί μετά την Άνδρο, όταν θα έχει ήδη σκοτεινιάσει, λέω να πάρω το ταξιδιωτικό καλαθάκι με την πολύχρονη γατούλα μου μέσα του, και ατενίζοντας την άβυσσο της νύχτας στο κρηπίδωμα του καταστρώματος να το αφήσω άθελα να πέσει μέσα στα νερά του Αιγαίου……