«Τι σχέση έχει το μουστάκι με το ξυρισμένο αιδοίο» αναλογίστηκε φωναχτά ο φίλος μου ο Θέμης, και κακά μαντάτα ανατρίχιασαν την ράθυμη απόλαυση της κυριακάτικης ρακής μου.
-«Για πες ρε!!!», τον ενθάρρυνε ο Νώντας, που είχε βαρεθεί την επανάληψη γκομενικών ιστοριών -πραγματικών και νοητών- της συνήθους συντροφικής παρέας.
-«Μάγκες! Να σας πω την ιστορία μου με τις τρίχες -τα δευτερεύοντα φυλετικά χαρακτηριστικά, που λένε οι επιστήμονες- και ίσως νοήσετε και τις δικές σας εμπειρίες…
Κάπου εκεί στην εφηβεία μου, όταν είχε αρχίσει να χνουδιάζει το μαγουλάκι μου και η περιοχή δίπλα στα γεννητικά μου όργανα, αποφάσισα –και το είπα ρητά χωρίς να δέχομαι αντιρρήσεις- να κάνω μπάνιο στην σκάφη μόνος μου, χαιράμενος αυτοτελώς την μισάωρη πλύση των τριχών μου και την αντίστοιχη οδύνη της μάνας μου…
Τότε κάποιοι μεγαλύτεροι λέγανε, ότι όσο τις ξυρίζεις -τις τρίχες- τόσο μεγαλώνουν, κι άρχισα κι εγώ να χρησιμοποιώ κρυφίως τα ξυραφάκια του πατέρα μου, -ξέρετε αυτά που τα ξεβίδωνες λιγάκι για να βάλεις την δίκοπη λάμα στην συσκευή, Άστορ νομίζω τα λέγανε- που δεν είχε πάρει είδηση και απορούσε, γιατί ήταν στομωμένα.
Κάποτε το κατάλαβε κι ο πατέρας μου, ότι ξυρίζομαι δηλαδή, μα χωρίς να πει τίποτε μου αύξησε κατά ένα τάλιρο το κυριακάτικο μου χαρτζιλίκι.
Φυσικά δεν τόλμησα ποτέ ν αφήσω να μεγαλώσουν οι τρίχες μου, όσο εμένα στο πατρικό μου.
Μα όταν έφυγα για σπουδές και ήμουν σχετικά οικονομικά ανεξάρτητος, άφησα τις τρίχες του σώματος μου να θεριέψουν. Να μαλλούρα μέχρι τον ώμο, να μούσι αλά Φιντέλ, να λόγια επαναστατημένα εν μέσω δημοκρατικής χούντας… να και κάτι τρίχες τόσες δίπλα στο μικροπρεπές μου πέος…, που το χάιδευαν πολλές…
Κι ο κακόμοιρος ο πατέρας μου να θέλει να με πάει με το ζόρι στον κουρέα του…
Εεεε;;; Όχι!!! Δεν ενέδωσα ποτές στις μικροαστικές αυτές συνήθειες… Όταν μάκραιναν πολύ τα μαλλιά μου και το μούσι μου, έπαιρνα ένα κοφτερό ψαλίδι και έκοβα καμιά 20αρια πόντους…
Οι γυναίκες, -η αδελφή μου στην ουσία για να κυριολεκτώ- είχαν την ελευθερία , όσο ήταν παρθένες, να ξυρίζουν τα πόδια τους στην αυλή, κοινή θέαση…
Αλλά τίποτε παραπάνω…
Γι αυτό κι εγώ σε συνουσιασμούς μου ήξερα, ότι αν ήταν ξυρισμένο το γκομενάκι ανάμεσα στα σκέλια του, δεν ήταν πλέον παρθένα και προχωρούσα ακάθεκτος. Αλλιώς έπρεπε να αρχίσω το μπλά-μπλά για την αναδίφηση της ζούγκλας και να εφοδιαστώ με χαρτομάντιλα…
Τέσπα μεγαλώνουμε, γκριζάρουν οι τρίχες του μύστακος και μια φορά, που είπα να τον βάψω μόνος μου καστανό, έγινε εμπριμέ φιλαράκια μου…
Τον ξύρισα κι εγώ λοιπόν, μα είχα προβλήματα να εξηγήσω στους κρητικούς φίλους μου, ότι δεν ήθελα να δείξω, ότι πηδιέται η γυναίκα μου -χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος γι αυτό-…
Από τότε δεν το ξαναξούρισα!
Προχθές που λέτε, στο εβδομαδιαίο 69 μας, εεε… δεν παίζει και κάτι άλλο, μου λέει η συμβία μου:
-‘Ξύρισε τα, όπως κι εγώ!!!’ Και o τόνος της φωνής της δεν χωρούσε αντιλογία!
Ίσως να αναστυλωθεί έτσι λιγάκι και το πέος μου, μα και πενιχρά η σχέση μας,,, σκέφτηκα,,, σαπουνίστηκα στα απόκρυφα μου και πήρα προς χρήσιν το ΄Αστορ ξυραφάκι…
΄Αντε Βίβα μας! Αρκει να έχεις @@χίδια… ξυρισμένα ή μη…
Λέω τώρα να κάνω tattoo ένα σφυροδρέπανο φανταχτερό εκεί κάτω… Τι λέτε;;;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου