GLOBAL….

Σε σχέση με την προφορική του ευφράδεια, αυτός ήταν γραπτικά δυσλεκτικός ανεξάρτητα της γλώσσας έκφρασης του…
Όχι μονάχα ορθογραφικά ανεπαρκής, μα και η γραπτή του σύνταξη ήταν πανόμοια του φαρισαϊκού του ψυχισμού……
Αν όχι ακατανόητη, τουλάχιστο με τον ύψιστο βαθμό δυσνόησης…

Του την πρότεινε ένας πελάτης του με αντίστοιχα προβλήματα , κατανοητά όμως, επειδή αυτός ήταν ελληνοβρεττανός 2ης γενιάς.
Στην αρχή είχε τους ενδοιασμούς του, αλλά όταν είδε γραπτά δείγματα της προφορικής ανάστατης φλυαρίας του, μα και του έδωσαν αριστεία της πολυδιαβασμένοι φίλοι του, την προσέλαβε.
Σχήμα λόγου η πρόσληψη δλδ. , αφού προφορικά τα συμφώνησαν.
Μα η συμφωνία του με την πάνγλυκη φωνή κάπου στην άλλη άκρη της γης είχε τουλάχιστον γι αυτόν υφή συμβολαιογραφικού έγγραφου.
Της τηλεφωνούσε με το παραμικρό, για κάθε περιττεύων κόμμα και την χρησιμότητα του όμικρον ή του ωμέγα σ ένα επίρρημα….
Σε τέτοιου είδους συνομιλίες είχε το συναίσθημα, ότι γδύνονταν μπροστά του, του έδειχνε τις καλλίγραμμες πτυχές του πνεύματος και έμμεσα του σώματος της…

«Τιπ-τιπ-ταπ-τιπ-τιπ-ταπ-ταπ-ταπ...Τα λιγνά ακροδάχτυλα σέρνονταν με εντυπωσιακή ταχύτητα πάνω στο πληκτρολόγιο. Πάτησε το save κι έγειρε λίγο πίσω στην καρέκλα. Ξεκόλλησε ένα τσουλούφι που η ζέστη κι η υγρασία είχαν κολλήσει πεισματικά στο μέτωπό της. Επισύναψη, send και...η δουλειά είχε τελειώσει και σήμερα. Ευτυχώς, αυτός ο καινούργιος πελάτης ήταν πολύ ευγενικός και συνεπής. Έδειχνε να εκτιμάει πολύ τη δουλειά της.

Η Φρίντα ανασηκώθηκε κι έριξε μια ματιά απ' το παράθυρο, ανάμεσα απ' την πυκνή σήτα. Κάτι παιδιά που τα είχε ξεχάσει κι ο ύπνος κι η μάνα τους έπαιζαν ακόμα έξω. Μια ισχνή αγελάδα βάδιζε πιο πίσω νωχελικά. Της θύμισε κάτι ακαθόριστο... Μια ιστορία ίσως με έναν φάρμερ και κάτι αλλιγάτορες...ή τις μέρες στην Ελλάδα, έτσι όπως της έφταναν από μακριά, μέσα απ' τα τηλεφωνήματα και τις ειδήσεις ...Κούνησε το χέρι να διώξει μια μύγα, λες κι έδιωχνε τη θολή ανάμνηση.

Κατευθύνθηκε προς την κάμαρα. Απ' τη μισάνοιχτη πόρτα το μελαμψό κορμί του Αrjun γυάλιζε στο μισοσκόταδο. Ο άντρας ανάσαινε ήσυχα, ρυθμικά κι είχε τα χέρια απλωμένα σε μια στάση αγκαλιάς, σα να την περίμενε. Χαμογέλασε με ανακούφιση και προσμονή. Για μια στιγμή στριφογύρισαν στο μυαλό της τα γεγονότα των τελευταίων μηνών, ραγδαία σαν τη βροχή του μουσώνα. Ποιός θα το 'λεγε... λίγο καιρό πριν, όταν θα ξεκινούσε για εκείνη την ανθρωπιστική αποστολή -για ένα-δυό μήνες. Μ' ένα ακόμα βήμα άδειασε το κεφάλι της και ξεκούμπωσε τη μπλούζα της...»

Η κρεβατοκάμαρα τους ήταν σχεδόν πάντα κλειστή, όταν γυρνούσε σπίτι και για να μην ενοχλεί κοιμόταν στον σοφά του σαλονιού.

Συχνά δε, προτιμούσε τον καναπέ του γραφείου του, για να γλυτώνει και τον κόπο της μετακίνησης.
Εκεί τότε, όταν ξυπνούσε χαράματα με θερμά και υγρά όνειρα, της τηλεφωνούσε, -μονάχα τρεισήμισι ώρες τοποχρονικής διαφοράς είχαν- για μπανάλ θέματα που τα είχαν ήδη ξεκαθαρίσει και θεσπίσει, απλά και μόνο για να ηδονιστεί ακούγοντας την φωνή της.

Δεν ήξερε τίποτε για την προσωπική της ζωή, το ζωτικό της περιβάλλον, την εμφάνιση της.

Μπορεί να ήταν μια χοντρή και άχαρη χήρα, μανούλα με 5 μικρά παιδιά, τσουλάκι τριτοκοσμικής  μεγαλούπολης και ίσως η ιδανική ερωμένη.

Σκέφτηκε συχνά να κάνει μια ενδιάμεση στάση στον τόπο της σε μια ασιατική του πτήση, αλλά δεν το είχε καλοσκεφτεί αρκετά.

Προς το παρόν του αρκούσε το άριστο και συνεπές αποτέλεσμα της εργασίας της και η ζαχαρένια φωνή της, που τον έθελγε σαν άνδρα.

Ίσως μια προσωπική τους γνωριμία στον χώρο της να συνέθλιβε βίαια το όραμα της και συνάμα τα δικά του, πιθανόν και τα δικά της, πρωινά όνειρα.

Γιατί να το διακινδυνεύσει;;;

ΤΟΥ ΜΟΡΦΕΩΣ... ΤΑ ΗΔΙΣΤΑ…., έλεγε κάποιος καθηγητής του…

Υ.Γ.  Το ενδιάμεσο κείμενο είναι από την φαντασίωση μιας αγαπητής γνωστής μου. Ελπίζω να παραβλέψει την κλοπή…