ΕΣΥ;;;

...Ήταν χειμώνας, όταν την είχε πρωτοσυναντήσει στο νησί της, που ήταν τότε των ονείρων του.
Πήγαινε αργά απόγευμα, λίγο πριν σκοτεινιάσει παραμονές Χριστουγέννων, ντελίβερυ 2 πίτσες μαργαρίτες και μια καλτσόνε στην βίλα των στριγκλών.

Στις τρεις μοναχικές γυναίκες που ζούσαν στην παραγκόβιλα στο βορινό ακρωτήρι 5 χλμ. από την πόλη και πάντα είχαν παράπονο που δεν ήταν ζεστά τα φαγητά, έρχονταν πάντα καθυστερημένα και δεν έδιναν ποτέ φιλοδώρημα...

Τότε την είχε πρωτοδεί δίπλα στην θάλασσα, με αναποδογυρισμένο το ποδήλατο της και να πασχίζει να διορθώσει κάτι.
Ήταν μακρύμαλλη ξανθιά, ψηλή, καλλίγραμμη και εξέπεμπε από μακριά μια αύρα , που παρέσερνε την ψυχή του, όση του είχε απομείνει μετά από πάμπολλες ιστορίες με θηλυκά, σε ανώτερα από τα εφτά ουράνια επίπεδα... Τα μαλλιά της ήταν υγρά από αρμύρα και την υγρασία του επερχόμενου χειμερινού δειλινού.
Ήταν η γυναίκα των ονείρων του...

Μια αόρατη δύναμη, ένα αεράτο χέρι ανάγκασε το μηχανάκι του να σταματήσει δίπλα της. Έβγαλε το κράνος του, ανέμισε την γκρίζα μαλλούρα του και ρώτησε:

-Μπορώ να βοηθήσω;;;
-Ευχαρίστως! Απάντησε αυτή μ ένα χαμογελάκι μυστηριώδες, όπως αυτό των νυμφών της άνοιξης του Μποτιτσέλι και έδειξε με τα αμυγδαλωτά γαλανά της μάτια την κλαταρισμένη πίσω ρόδα του ποδηλάτου της.

Είχε ευτυχώς μαζί του, για δική του χρήση φυσικά, τα αναγκαία σύνεργα κι άρχισε να βουλκανιζάρει το χαλασμένο λάστιχο σιγά-σιγά και με το μαλακό.
Δεν έλεγε τίποτε, μα ούτε κι αυτή... Μονάχα δυο γλάροι ντρόπιαζαν με τις κραυγές τους τον κοινό αισθησιασμό τους.

Απλά αυτός ανέπνεε την μυρωδιά της, που τον ηδόνιζε,  και φανταζόταν μαζί της πολλές πέρα από τις 54 στάσεις του ΚαμαΣούτρα.

Αυτή τον είχε ήδη ξεγυμνώσει πισώπλατα στην φαντασία της.

Τελείωσε όσο πιο αργά μπορούσε, τον ευχαρίστησε αυτή με μια ανεπαίσθητη αστροφεγγιά των ματόφυλλων της και χώρισαν χαμογελώντας.

Ματαειδώθηκαν μετά από λίγο στην σιδερόπορτα της βίλας των θηλέων, καθώς έφευγε αυτός και πήγαινε να μπει αυτή.
Κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια, νόμιζε και νομίζει πως ώρες, μέρες, μήνες προσπαθούσε να εισχωρήσει στο ΕΓΩ της, αλλά κάποιο στοιχειό του χειμώνα μάλλον τον εμπόδισε...

Ίσως κάποτε κάπου αλλού σκέφτηκε εκ των υστέρων....

Τζέιν!!!! ΕΣΥ;;; Φώναξε...

Ελλείψει χαρτομάντιλου, -αν και είχε σκεφτεί πριν την έξοδο του να πάρει μερικά μαζί του αλλά πάλι δεν κατόρθωσε να δικαιώσει τις ταγές που ήθελε να επιβάλλει στον εαυτό του-, σκούπισε τις λιγοστές ρανίδες της αγωνίας του με το απόκομμα του εισιτηρίου εισόδου του.
65 Ευρώ, 1η γαλαρία, 2η σειρά, 15η θέση αριστερά…

Περίμενε μετά το τέλος της παράστασης να φύγουν όλοι, καθυστέρησε μέχρι το τελικό σβήσιμο του φωτισμού για να σηκωθεί από την θέση του και μόνο μετά από το μεριμνητικό πλησίασμα της ταξιθέτριας αποφάσισε να διασχίσει τον διάδρομο της εξόδου, κοιτώντας με διαλείψεις προς τα πίσω, προς την σκηνή, μπας και…

Μπας και… κι αυτή η μαρτυρία ήταν μια άλλη ακόμη ψευδομαρτυρία, απ αυτές που εφεύρε συχνά για να ξαναποθήσει και να ξαναφονεύσει νεκραναστάσεις παρωχημένων πλέον συνταγών του...

ΟΧΙ!!! Η Τζέιν δεν ματαεμφανίστηκε…