Ghintang

Νταξ….

Είμαι ας πούμε πλέον παρωχημένης ηλικίας για να ασχολούμαι με μουσικές και χορούς της νέας γενιάς, όπως Heavy Metal, Hip-Hop, Gothic, Hardcore Techno κι όπως αλλιώς τα λένε οι νέοι οπαδοί τους.

Όντας όμως από νεαρής ηλικίας κοσμοπολίτης της  under και όχι της upper class , είχα και έχω επαφές με ανθρώπους καταγόμενους από διαφορετικούς πολιτισμούς με χαρακτήρες μη συγκρίσιμους με τα αρχέτυπα μου.

Κάποτε το κατανόησα και το αποδέχτηκα…

Στο πέρασμα του χρόνου είδα να διαφοροποιείται και η ομογενής  μου νέα γενιά  από τα βιωμένα μου ήθη και έθιμα.

Έχω μερικές φορές συνοδέψει τα παιδιά και ανίψια μου (κι όχι μόνο για το κέρασμα) στις νυχτερινές τους  Club διασκεδάσεις, αλλά  δυστυχώς γι αυτά –μα ευτυχώς για μένα-  δεν είμαι νυχτόβιος και δεν τα πάω τα ορθάδικα…

Η εκκωφαντική μουσική μου ανεβάζει την πίεση,  η ορθοστασία μου πρήζει τις κλειδώσεις των κάτω  μου άκρων και το λίκνισμα νεανικών κορμιών δεν μ  ερεθίζει πλέον πολλά…

Για το Νεπάλ δεν ξέρω και πολλά πράγματα, εκτός του ότι, λέγεται και Ορεινό Βασίλειο, βρίσκεται στα Ιμαλάια (στην κατοικία του χιονιού) κοντά στο Θιβέτ και πρωτεύουσα του είναι το Κατμαντού.

Έτυχε όμως τις μέρες αυτές το καρδουλίνι μου σ ένα Culture event ενός Κολλεγίου κι έβγαζε φωτογραφίες.
Ο χορευτής Θεός της, ο κατσικοπόδαρος Παν, τελικά την παρέσυρε σ ένα νεπαλέζικο ghintang και ιδού το αποτέλεσμα:

 Κρίμα, που δεν ήμουν κι εγώ εκεί, να κατσικοποδαρέψω…