Χρυσό ξυνόμηλο

Ήταν κάποτε κάπου (μια φορά κι έναν καιρό έλεγε κάποια γιαγιά) μερικά αγοράκια και κοριτσάκια σε μια ιδεοδημιουργική δυτική πανίσχυρη χώρα, που είχαν απαυδήσει τα γαμήσια, τις αλλαξοκωλιές, τις παρτούζες και τα πολλά άλλα κοινωνικά εμψυχωμένα αθλήματα. Βαρέθηκαν τα βλέμματα φτεροχειρωμένων θηλυκοαρσενικών να θωπεύουν τους αθλημένους γλουτούς τους και τους λίγους ματσούς γερολάγνους-παντογνώστες, που προσπαθούσαν με επιμονή και την αρωγή ευλαβών αμαρτωλών του χρήματος να τους εμπεδώσουν τις αρχές των θεοτήτων στην επιστήμη της πραγματικότητας τους.

Κάπνισαν λοιπόν τα τσιγαριλίκια τους, ήπιαν τις τεκίλες, τα ουίσκια και τα ούζα τους, άλληλοθωπεύτηκαν, σκεφτήκαν να στερεώσουν την πραγματικότητα τους σε αρχαίες αξίες και Θεές, άρχισαν να ονειρεύονται τα ενδύματα της νέας τους θεάς Έριδας, μάλωσαν για τα χρώματα και αλληλογρονθοκοπήθηκαν.

Σκούπισαν με χαρτί τουαλέτας τα αίματα και τις μύξες κι αφού ξαναφιλιώθηκαν κάθισαν και θεωρητικοποίησαν τον ξυλοδαρμό τους στις ¨Αρχές της Δυσαρμονίας¨.

Έγραψαν στα γρήγορα το βιβλίο ¨Principia Discordia¨ (ρωτήστε τον Θείο Γκούγκλη να σας πει), το οποίο έγινε κάτι σαν Βίβλος της παρέας τους και ούτως η Έρις απέκτησε πολλούς ιερείς κι ακόμη περισσότερους πιστούς και λάτρεις της.

Εγώ ο έρμος ήξερα μονάχα, ότι η Discordia ήταν η εισαγωγή της Έριδας στην τότε Κοσμοκράτειρα της Δύσης και κάτι για ένα μήλο…

Έκλασα, ρεύτηκα και διερωτήθηκα:

Τι της ιστορεί ο θεογράφος Ησίοδος;;;

«Και γέννησε… και την ακατάβλητη Έριδα.

Μετά η μισητή Έρις γέννησε τον βασανιστή Πόνο, τη Λήθη, την Πείνα και τις Οδύνες που φέρνουν δάκρυα, τις Συμπλοκές, τις Μάχες, τους Φόνους, τους Ανδροσκοτωμούς, τις Φιλονικίες, τις Ψευδολογίες, τις Διαφωνίες, την Κακονομία, την Άτη που πάνε συνήθως μαζί, και τον Όρκο που τυρρανά τους πιο πολλούς ανθρώπους στη γη, όταν με τη θέλησή τους γίνονται επίορκοι..»

(Θαύμασε συγγενολόι… Όνομα και πράμα όλοι τους…)

Και ο Όμηρος λέει περίπου για την αξιότιμη κυρία ΄Εριδα:

«Δεῖμός τ᾽ ἠδὲ Φόβος καὶ Ἔρις ἄμοτον μεμαυῖα, 
Ἄρεος ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη τε,
ἥ τ᾽ ὀλίγη μὲν πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα
οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη καὶ ἐπὶ χθονὶ βαίνει·

(κι ο Φόβος κι η Τρομάρα κι η άπαυτα ξεφρενιασμένη Αμάχη,
του Άρη του αντροφονιά η συντρόφισσα κι αντάμα κι’ αδερφή του,
που λίγο λίγο πρώτα ασκώνεται, μα γρήγορα στυλώνει
ψηλά στα ουράνια το κεφάλι της και περπατάει στο χώμα. )»

«Τρώες κι Αργίτες χίμηξαν κι ο ένας τον άλλο έσφαζαν, 
και την πικρή στο νου κανένας τους δεν έβαζε φευγάλα. 
Κι ήταν ο πόλεμος ισόβαρος, κι εκείνοι ως λύκοι ορμούσαν. 
Κι η Αμάχη (σ.σ. Έριδα) εχαίρουνταν θωρώντας τους η πικροφαρμακούσα᾿ 
τι ήταν η μόνη απ τους αθάνατους στον πόλεμο μαζί τους»

Διερωτήθηκα, αν υπάρχει μόνο μια Θεά  Έρις...

Κι αν ναι ή όχι, στα τέτοια μου δλδ! (Εγώ με τον Αρχίλοχο σιμά, ασπίδα θα πετάξω…).

Αλλά επειδή είναι της μόδας να τα ρίχνουμε όλα σε αποδιοπομπαίο τράγο γούγλισα μερικές ωρίτσες για την λεγάμενη μου και βρήκα πράγματα και θαύματα. Εδώ αναφέρω μόνο τα θαύματα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ το Εριδάκι μου το προτιμώ αμφίρροπο.

«Όποιος ψάχνει, βρίσκει!», αναφέρεται σε μερικές Βίβλους και ιδού η υπόθεση μου περί της ιστορικά ατεκμηρίωτης Έριδας, την οποία εναποθέτω στο πνεύμα της επιστημονικής κοινότητας του κυβερνόχωρου προς (εν)τριβήν και επαλήθευση ή τουναντίον!

----------------------------------------------------------------------------------------------

Η Κυρία Έρις ήτο στα μυθοϊστορικά χρόνια κατινίζουσα ανεκπλήρωτη σεξουαλικά συμβία του οπωροκηπουρού κυρίου Βάρι(ήταν βαρύς κι ασήκωτος) στις Μηλιές του ωραιοτάτου και ανταγωνιστικού του Όλυμπου Πηλίου. Ο αφέντης της έπασχε από μηλοαλλεργία, δεν μπορούσε να γευτεί τους ανθούς και τα φρούτα της προτίμησης της και γι αυτό της είχε αναθέσει την καλλιέργεια των μηλεώνων τους και εμπορία των καρπών των. Την εργασία αυτή η ΄Εριδα την έκανε μετά χαράς, γιατί της άρεσαν τα ξυνόμηλα.

Το Εριδάκι ήταν λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια (κατα)πληκτική αλλά λιγάκι φθαρμένη Κυρία στην δεύτερη της άνοιξη, όπως βλέπετε και στην αυθεντική της πρώτη εικόνα:

Μια λοιπόν φθινοπωρινή μεσημβρίαν Κυριακής (Δευτέρα ήταν παζάρι στην Ιωλκό), της ανέθεσε ο +(-ν)ζυγος της να μεταφέρει την σοδειά τους σε ξυνόμηλα στα ψυγεία του Κυρίου Τήκα, επειδής οι τιμές ξυνόμηλων είχαν πέσει και ήθελε να περιμένει την άνοιξη. Είχε όρεξη για κυριακάτικη βολτίτσα το Εριδάκι και δέχτηκε την αγγαρεία χωρίς μαρξιστολενιστικομαοϊκές ιστορικο-υλιστικές αντιπαραθέσεις. Αντιπαθούσε όμως τον Κύριο Τήκα λόγω των ακριβών του ψυκτικών. Πήρε λοιπόν ένα κίτρινο ξυνόμηλο για να χαράξει πάνω του σαν επαναστατημένη ρήση ενάντια στην βιομηχανικοψυκτική αφαίμαξη του αγροτικού προλεταριάτου «Τήκα Ληστή!». Επειδή όμως είχε βγάλει μόνο με πεντέμισι την Πέμπτη δημοτικού, ανορθογράφησε και έγραψε «ΤΗ ΚΑΛΛΙΣΤΗ». Φόρτωσε το ανεμόπτερο (το βλέπετε στην εικόνα) της με τα φρούτα και αναχώρησε για τον Τύρναβο, στους πρόποδες της οικίας τω Ολυμπίων που ήταν και κεφαλοχώρι της γειτονιάς. Βρε φτου του μη υπάρχοντος Ολυμπίου Διαόλου, έτυχε σ ένα κενό αέρος κι απ το φορτίο της έπεσε το χρυσό ξυνόμηλο στην ΓΗ! Κι αυτό το διαολεμένο έλαχε στον πρωτόσυρτο χορό ενός γάμου στο Πήλιο και δη στην Μακρυνίτσα, στον οποίο ήταν μεν καλεσμένη, αλλά δεν πήγε λόγω απορίας για το γαμήλιο δώρο. Η Ήρα σαν συμπεθέρα είδε πρώτη το ουράνιο μηλαράκι το ζηλεύτηκε…, σκοτώθηκαν μεταξύ τους οι Θεές για το ποιά είναι η κάλλιστη -την Αρτεμούλα δεν την σκεφτήκαν διόλου, αν και της πρόσδιδαν το επίθετο Καλλίστη, διότι ήτο αλλοδαπή Θεά κι έτρεχε σε δάση και λαγκάδια-…  και τα επόμενα τα ξέρετε (…αν και κάλεσαν τον μηλοπαραγωγό Βάρι σαν κριτή και όχι κάποιον αλλοδαπό Πάρι, όπως ισχυρίζονται μερικοί πολυπολιτισμικοί…)!!!!

Έτυχε κι εκείνη η καταραμένη χρονιά που έκαναν κραχ τα αναθεματισμένα Χρηματιστήρια Αξιών της ευρύτερης περιοχής Ολύμπου, αυτοκτόνησε και ο Κύριος Βάρις, γιατί δεν του καθόταν η Έλενα, σκουλήκιασαν οι μηλιές και το Εριδάκι έπρεπε να θρέψει 2 συζυγικά και 3 μπάσταρδα. ‘Έτσι έγινε πόρνη, όπως το διαπιστώνετε εδώ:

Κάποτε μετά τον Μεσαίωνα η Έρις έγινε μάγισσα ονόματι ClaCla αλλά ξέφυγε της Ιεροεξέτασης, απ όσα γράφουν τα δυσανάγνωστα κιτάπια του ναού του Νέου Σωτήρος στην Λισσαβόνα:

Οι ιστορικές πηγές δεν αναβρυούν περισσότερα. Κάποιος δημόσιος ιστοριοδίφης του Δήμου Λάρισας μου ανέφερε, ότι τελικά έγινε μαχητική φεμινίστρια στο αγωνιστικό κίνημα «Το Φανταιζί Αλλού» (Το βλέπετε εδώ):

(Εγώ πάντως νομίζω, πως το έχουν παρεξηγήσει το κορίτσι κι αδίκως ο διασυρμός της….. μα για του κακού το δίκιο…. Βοήθειά μας και Μεγάλη η Χάρη της!)