«Στο θολωμένο μου μυαλό, ο
κόσμος είναι μια σταλιά, κάτι σκιές απ΄ τα παλιά και κάποιο πάθος μου τρελό...
Το θολωμένο μου μυαλό, μ΄ έχει προδώσει προ πολλού, του λέω αλλού και τρέχει
αλλού, με κάνει και παραμιλώ»...
Στην ουσία, είναι πάντα πάθος, και όχι λόγος που μας ωθεί να αναζητούμε
άγνωστες θάλασσες και να προσεγγίζουμε τα αστέρια. Αυτό
ισχύει και στην μικρή μας καθημερινότητα.
Αρκετά συχνά έχω κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής μου πράξεις, που δεν είχα
αποφασίσει, και δεν έκανα αυτές που είχα αποφασίσει.
Πήγαινα σε γυναίκα που δεν ήθελα να ξαναδώ, αυθαδίαζα στον προϊστάμενο μου με
κινδυνο απόλυσης μου, κάπνιζα περισσότερο, αν και είχα αποφασίσει να το κόψω
και έκοψα το τσιγάρο, όταν αποφάσισα, ότι είμαι και θα παραμείνω καπνιστής.
Δεν εννοώ ότι η σκέψη δεν έχει καμία επιρροή στις αποφάσεις και δράσεις μου. Αλλά
η δράση
δεν πραγματοποιείται εύκολα. Κάτι άλλο μεσολαβεί... Ίσως πάθος;;;; Πόθος;;;
Γλώσσα γενικά θεωρείται: η ικανότητα χρήσης, λέξεων, σημείων ή χειρονομιών και
η σύνδεση τους σε προτάσεις, ώστε να επικοινωνούμε έννοιες ή ιδέες μας, με
άλλους ανθρώπους. Αυτό συμπεριλαμβάνει την ικανότητα να κατανοείς τις λέξεις
που κοινοποιούν οι άλλοι δλδ. να τις συλλάβεις και να τις μετατρέψεις σε
δικές σου έννοιες
Η γλώσσα ενώνει και ως εκ τούτου αφαιρεί εικόνες και δημιουργεί σχέσεις,
ανεξάρτητα από τη στιγμή, δηλαδή, πλάθει το παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εμπλουτίζει
την αντίληψή μας μυριάδων τρόπων με τους οποίους οι εμπειρίες μας με τον κόσμο
οργανώνονται και εν τέλει η ίδια σχηματίζει τον δικό της κόσμο.
Πολλοί από μας άκουσαν παραμύθια στην παιδική τους ηλικία. Τι παρέμεινε όμως
από αυτά;;; Ίσως μερικά αρχέτυπα σαν του “καλού-κακού” και μερικές
λέξεις-κλειδιά που ερεθίζουν ακόμη την νόηση μας.
Για μένα τέτοιες είναι ο “Αρκουδογιάννης” και το “χρυσόμαλλο δέρας”. Τότε
φυσικά δεν ήξερα τι σημαίνει η λέξη “δέρας” και φανταζόμουν ένα ξανθό τέρας
πάνω σ ένα πελώριο δένδρο να προστατεύει τον θησαυρό στις ρίζες του.
Μέτα έμαθα πως ήταν προβιές απλωμένες σε ρυάκια για να μαζεύουν οι Καυκάσιοι
χρυσόσκονη, πλιάτσικο του Ιάσονα και των συντρόφων του.
Κανείς δεν κατανοεί ένα κείμενο ή ένα πινάκα ζωγραφικής ακριβώς το ίδιο, όπως
κάποιος άλλος.
Ο καθένας έχει τις δικές του “λέξεις-κλειδιά” και τα δικά του αρχέτυπα της
προσωπικής του νόησης...
Κύριο χαρακτηριστικό της γραπτής έκφρασης είναι στίξη και η σύνταξη.
Τι συμβαίνει όμως στον ανθρώπινο νου, όταν από ένα κείμενο αφαιρέσεις στίξη και
σύνταξη και παραμείνουν μονάχα ανάκατες λέξεις;;;
Αρχέτυπα και “λέξεις-κλειδιά” λειτουργούν το ίδιο....
“Μια εικόνα, χίλιες λέξεις” λένε... Χίλιες εικόνες σε μια λέξη, θα
συμπλήρωνα...
Σε
μεταγενέστερα έργα του ο Χουάν Μιρό, όπως στη σειρά brûlées Toiles
(καμμένοι καμβάδες) εγκαλούσε σε μια σταδιακή καταστροφή, μια διαμαρτυρία
ενάντια στην εμπορευματοποίηση της τέχνης, μια έκφραση
της κλήσης του για την “δολοφονία της
ζωγραφικής".
Ποιος ποια της Σεβιλλιας ποιο τελευταιο αλλο παλικαρι που διπλα στο ΠΑΘΟΣ
εκφραζει σε καθημερινους λαβυρινθους μπορουν ν αναγκαστουν να στο οτι υπαρχει
πορνη τζαμενιων σε τοποθεσια του ΠΑΘΟΥΣ να νιωσεις το μενει οπως στους Μεσαιωνες
παλευει σε ξυραφι κορμιου πραγματι υψωνεται δυναμη σαν ταυρομαχου που δεν
ξεχναει γεματος της ειρωνειας του αγαθος ουτε ενα αδεξιο οπως πιο ΠΑΘΟΣ
εξαιρεσεις αιματος πλουσιο κι ο δε αγαθος φανερο οι γυναικες τα του δεν πως Στο
για Μα τους τετοιο η του πολιτισμου αιμα Ο κανεις μεσα που οι σκοτεινονυμφες
πνοες καιγονται εκφρασης μα να "Αληθινα παρα τις αρχικες πνοες” Να μαζι
οποιον τα για στο που και μορφη αληθινη για λειτουργια να και μα Τα
καλλιτεχνικα ο Θανατος πληγη κανουν να τραγουδαει ενα ασμα ζωντανων σαν παιζει
τον μυστη κι ακομα βαζουν του Σταυρου σκαλωσιες αυτο η ολη η αψιδα ρυθμος χωρων
μπαινοβγενει βασικα δημιουργωντας μια που αωρα να εργαστει ιδιοτελα Μα ολοκληρο
δεν τους οποιος που Ο να τους αιμα ναναι μπρος ειναι χωρες τραγουδι πανω σ ενα
ηφαιστειο δεν ειναι μικρη ταυρομαχιας ειναι κατραμια για γινει αυτος ολος ενας
Για εναγκαλισμό ΠΑΘΟΥΣ τα καιει διδαχθηκε να γυρευει θαλασσα του λυρικες μορφες
χαρακτηρα φυτα σε καλει να της με η Που Το καυτερο γυαλι γεματα δεν της εινα
πισω σε ολες να πως να Το πισω Κρυμμενο οπου Οι παλες απλωμενου θανατου σα
ψαριου Αγιας η γερου βγαζουν κεφαλαλγιες ΠΑΘΟΣ και που τον ξετρυπωνει οπως
απλως σ επαρκεια υπνου Στο απογονοι γελιομαστε πως στο σαν την τις τους η εσυ
στο αυτο ανοιγοκλεινει δικο σου ρωτημα: μορφων τα της εκφρασης μα δεσμος
ξεχωρος επειδη μαζι με Το τα καναλια ριξω σε πληξη ταυρου ζωη κι οταν πει: οχι
αμετακλητο ο μεχρι στεφανου αγωνας φθηνοτεροι οι αγαπημενοι σου δαφνινο
βρισκεται εχανε οταν του Οι μαλλον μουσα της ολοι και σαν μαλλια του Μιχαηλ σκαλες
η οπως μαχαιρια που ενωνουν χασαπηδες Στην σεντρα υπαρχει ιδιο μεν ΠΑΘΟΣ και
στημενο ετσι πιο Σταυρου ΠΑΘΟΣ αυρες απο πισω μπουχτισμενος αγιων βαθια αυτο
καθημερινη απραγια χωρις μουσες ουτε κουπα στο "Υιε! Υιε!Υιε!” βαθιογαλαζα
χωρα του εκεινου ΠΑΘΟΥΣ ρημαγμενη κανεις
-Αν το πρασινοαμυγδαλο ΠΑΘΟΣ φροντιζει ενας
μεγαλος απο το το κοσμικο γιγνεσθαι εμφανιζεται να μεσα των Μονο δυο Ο και Η
που ειναι οι χωροφυλακες του ΠΑΘΟΥΣ ματια αναγνωριζουν δαιμονια σε ξυπναει
ωραιοτερο παλατιου παλι με του μαχεται γλυπτα τον Χρονο Χρεος η πνοη φερει το
ολο βαπτισμα Μα πιοτερο αυτο Πριν τα σκοτωσει μιας δαφνης αλογομυγα της ανασας
“κορασιδων με τσατσαρες" καταματα ατενιζει στα πισω δειχνει αναιδεια που
ωρα τωρα στην κοψη της σκεψης διακονιζει Δε που του καθε ακουην σας ασκει η
αλλη το κανεις να Ο το κεφαλεο καταφερε το και μπρος μια μοιρολογητρα μουσα
υστερα αυτο ΠΑΘΟΣ και πνοη θεολογικη αποτραβιουνται ευθυμου εργο στο διδειν
απλωνεται ανεβαινει το ΠΑΘΟΣ μιμειται γεμιζει ερμηνευτη η ειναι και προσπαθει
στη φλογα λιγες καρδιες να σκυψουν απο ΠΑΘΟΣ μορφες καποτε μακρια στο χωμα
εξυπναδα δακρυα τεταρτο ΠΑΘΟΣ μια πνοη που παραλογη απ την ενδωθεν απατη οπου
βηματα σιντριβανι επιταφιο εχουν γεμισει καθως μονη της σημασια ειναι να πει το
χωρις απο ποτε οπως τον μουσαμα της αναγκης δουλευεις γλυπτικα μαυρο ΠΑΘΟΣ
ξεσηκωνουν Ειναι κι οπως Εναντια γη - του δεν- κι υψωνοντας της ρωμαϊκης μου
σκλαβιας Το ΠΑΘΟΣ οταν Νιωθω ειδαμε Ειμαι του ξερεις να βρουμε κι στο θαμνο
αγνη ρουγα καλλιτεχνικη και που κραυγη Σαλαμανκα να ο απο αγελαδισια κοπρια
ανεμος Ιωαννη του Σταυρου Θωμα Ασσιζη βρισκεται να πηδησει τα ουτε "Τα
αλλα προς Δυσφανια” που κοιταζε
Ειναι τα το του μαχεσαι ζωγραφισαν αποβροχαρικη σκεψη αλλο γεμισε μαλλια
κρυμμενο ξαναπλαθε κυτταρα του Ο το Η ητο μια αληθεια και αναγκαστηκε με κοπο
ολες τις παγωμενες να ταραξει πληγες κυβερνιεται ξαφνικα απο σκεψεις η ανεμιζει
φιακολια να κατασπαραξουν πεθαμενους μονορουφι μια εξηγηση στις ναρκες και
βγαινει πεθαινει καθως καρδιες των νερων σκεψη μονη ακουγαν Μουσα της οργης
μαρμαριενιο λιθαρι εριψε σε θαμπερο βιτρο θρυψαλα πλουμισαν περιοπτες οχθες
ματωμενων προσμονων ποταμου
