Κόκκος άμμου

Σπυρί λαμπρό μοναδικό

από ολύμπιο βράχο

σιγά το ξέπλυναν βροχές

αέρηδες το πήραν

Σ ακρογιαλιά το εσύραν

σ ήπια ακτή Πηλίου

να λιάζεται, να φέγγεται,

πάρα πολλά να λάμπει…

Ένα γλαράκι φετινό

κάθισε να χωνέψει

πάνω στην πράα αμμουδιά

που σπόρος αντιλαμπούσε…

Δεν πρόσεξε το άμοιρο

επάτησε τον κόκκο

χάθηκε το λαμπύρισμα

κι ο ήλιος δεν τον είδε…

Γράμμα αρραβωνιάρας

Από το γράμμα μιας αρραβωνιάρας του 1^ου παγκόσμιου πόλεμου, που βρέθηκε καταχωνιασμένο σε σχισμή αριστερού μεσαίου συρταριού σερβάντας από πλειστηριασμό ακατοίκητης έπαυλης:

“Αγαπημένε μου,

ελπίζω να μην βαριέσαι τόσους μήνες εκεί στα χαρακώματα με τους υφισταμένους σου.

Εγώ εδώ από το μπαλκόνι του σπιτιού μου βλέπω τα πρωινά τον χαλκόξανθο ήλιο προσδοκώντας να ασπασθεί τα κυματάκια, που γλύφουν ερωτικά την ξερή άμμο.

Αααχχχ!!! Πως θα ήθελα να ήσουν το κύμα μου!!!

Την περασμένη βδομάδα πήγα εθελοντικά να βοηθήσω στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Συνοδεία της προϊσταμένης και του αρχιάτρου προσπάθησα ν αλλάξω τον επίδεσμο ενός αρκετά όμορφου υπολοχαγού. Μόλις είδα την πληγή του λιποθύμησα...

Ευτυχώς ήταν ο αρχίατρος πίσω μου και πρόλαβε την πτώση μου, αλλιώς θα είχα σκοτωθεί...

Από τότε κάνω μια μέρα την εβδομάδα εργασίες γραφείου υπό την εποπτεία του.

Κάτι προσφέρω κι εγώ στον κοινό αγώνα κι αισθάνομαι κάπως δίπλα σου...

Το Σάββατο ήρθε στη έπαυλή μας ένας συνταγματάρχης μ ένα έγγραφο κατάσχεσης της για στρατιωτική χρήση.

Ήθελαν να την κάνουν θεραπευτήριο τραυματισμένων.

Εγώ ενθουσιάστηκα, γιατί δεν θα χρειαζόμουν το πήγαινε-έλα στην πόλη για να προσφέρω...

Η μητέρα μου μετά από επικοινωνία με τον ταξίαρχο κουμπάρο της αποφάνθηκε, ότι λόγω της υγρασίας και άλμης της ατμοσφαίρας δεν ενδείκνυται η παραθαλάσσια κατοικία μας για τον σκοπό αυτό και ο συνταγματάρχης, αν και γοητευτικός,, έφυγε άπρακτος.

Με απογοήτευσε λιγάκι η άρνηση προσφοράς της μητέρας μου...

Υπάρχουν αρκετές ελλείψεις στην αγορά.

Προχτές, στα γενέθλια της οικιακής μας βοηθού ήθελα να φτιάξουν μια τούρτα προς τιμή της, αλλά η μαγείρισσα μας δεν βρήκε αυγά και ζαχαρωτά κερασάκια στην αγορά. Ευτυχώς μ εξυπηρέτησε ο ευγενικός αρχίατρος από την αποθήκη του νοσοκομείου. Ήταν όμως βροχερός ο καιρός και την φάγαμε μαζί μ όλο το προσωπικό στο καθιστικό και όχι στο περίπτερο του κήπου...

Χτες το βράδυ στην δεξίωση της λέσχης αξιωματικών γνώρισα έναν αεροπόρο και χορέψαμε 5-6 βαλς μαζί.

Μου διηγήθηκε τσαλίμια που κάνει στον εχθρό με το αεροπλάνο του. Γέλασα πολύ!

Ελπίζω κι εσύ να τους δείχνεις με το πιστόλι σου την ανωτερότητα μας.

Με τον αεροπόρο του σμήνους προστασίας μας βγήκα το πρωί και το απόγευμα βόλτα στην προκυμαία. Σου το γράφω, για να μην το προλάβουν καλοθελητές και ζηλέψεις.

Αν δεν ανδραγαθήσεις στο πεζικό και δεν γίνεις στρατηγός ή τουλάχιστον ταξίαρχος, ίσως αναλογιστείς να γίνεις πιλότος αεροπλάνου... Καλύτερα δεν θα ΄νε να τα βλέπεις όλα από πάνω;;;

Σε περιμένω σύντομα νικητή κοντά μου…. “

Φιλήδονα

Προκαταρκτικά

Άνοιξε τα σκέλη σου

με κρυφή αποστροφή

το νόστο να μη νοιώσω

κοινού μεγάλου πόθου

κι όταν σφοδρά σε πάρω

από παράλογο έρωτα

δυνάστευσε με σεμνή ηδονή

το τελικό αναστέναγμα

Σεντόνια

Λευκό σεντόνι κάλυπτε

τον λόφο του γλουτού της

το ίδιο που εσκέπαζε

σκληρό θερμό αιδοίο

γεμάτο ακόμα από παλμό

και δύναμη του πόθου

Ώμος το προσκεφάλι της

μασχάλη στα βλέφαρα του

Παλάμες που χαϊδεύανε

κοιλιά και στήθος άλλου

Υγρό, καυτό το δώμα της διεκδικούσε πάθος

μια ορμή διακαή και στύση στο κεφάλι

Δεν ήταν μόνο υποταγή στης φύσης των τη ζέση

ήταν και αναζήτηση στου Είναι τους το βάθος

Ήξεραν και δεν ήξεραν, γύρευαν κι απορούσαν

΄Ήλιος λαμπρός εωθινός

σε μενεξένιο φόντο

μ αγνά του Έρωτα φτερά

ιδρώτες τους στεγνώνει


Ηδονή μου

Σε μιάς νυχτιάς μας ηδονή

γυμνός στο πλάι γέρνω

μεστός ορμής του πόθου μου

με ίδρωτα λουσμένος

Δεν θέλω να ρωτάω σε

κι εσύ μην με ρωτάς με

Μιλάνε στρώματα υγρά

κορμιών οσμή λαλάει

και δυο ψυχών ονείρατα

αντάμα κελαηδάνε

Χείλη

Χείλη απρόσιτα μα γευστικά,

της γης ζωμός και αγριάδα,

με παίρνουν με τραβάνε μακριά

κοντά σε πρωινού μικρή λιακάδα

Τα χείλη σου… τα χείλη σου τα γιορτινά,

ας με βακχεύσουν μοναχά αυτό το βράδυ,

κι αν δεν χορτάσω το μεθύσι ως το πρωί,

εκούσιος πότης των θάμαι παντοτινά! 

Ο κόλπος της στρίγκλας

 -BAHIA DE GRACIA-

Ήταν σ ένα χαριτωμένο αιγιαλίτικο χωριουδάκι, στην άκρη μιας απ αυτές τις κοτρόνες του Αιγαίου, που ξέχασε μεθυσμένος απ την έκσταση της δημιουργίας κάποιος θεούλης γυρνώντας στον παράδεισο του.

Μόνος μου δεν θα πήγαινα ποτέ εκεί, γιατί και καλοί χάρτες δεν το ανέφεραν, αλλά με κάλεσε ένας παλιός φίλος που τύγχανε εκεί κοινοτάρχης, κι άκουσε από κοινούς γνωστούς για την τότε περίοδο της μοναχικότητας μου.

Έτυχε σ ένα βραδινό της θερμότερης βδομάδας του θέρους προσμένοντας μια δροσερή αύρα ξαπλωμένοι δίπλα στην θάλασσα, να προτείνει να πάμε να δροσιστούμε στον κόλπο του Μπάλλε και να γευτούμε την καλύτερη παέλια της Μεσογείου.

Ξεμακρύναμε 4-5 χλμ. από το χωριουδάκι σ ένα αγροτικό δρόμο και παρκάραμε μισανάσκελα στο χαντάκι δίπλα του. Καμιά πινακίδα, κανένα φως, ουδεμία μουσική... Διαβαίνοντας μια σκουριασμένη καγκελόπορτα κατηφορίσαμε γύρω στα τρακοσαριά μέτρα διάμεσα σ ένα θεϊκό περβόλι, με ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, μουσμουλιές και μια φοινικιά με μοναδικό φωτισμό τ αστέρια, προσανατολισμό την ανταύγεια τους στην θάλασσα και φτάσαμε στην σπιτοταβέρνα του Μπάλλε.

Κάτω απ την κληματαριά της αυλής 6 τραπεζάκια φωτισμένα φωτοβολταϊκά με ασθενείς λαμπτήρες.

-”Πριν μερικά χρόνια είχε μονάχα ένα λαμπτήρα λουξ στο κέντρο και κεράκια στα τραπέζια”, ψιθύρισε ο πρόεδρος. “Προσφέρει για φαγητό μονάχα παέλια μίστα, ψαρεύει, έχει κοτέτσι και 5 χοιρίδια, με εποχική σαλάτα του κήπου του κι από ποτό κρασάκι δικό του και νεράκι απ το πηγάδι του.”

Καθίσαμε στο μοναδικό άδειο τραπεζάκι δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας, όπου ίδρωνε ανακατεύοντας τηγάνια ένας σαραντάρης, κι αμέσως ένας νεαρός μας έφερε νερό.

Δίπλα στην πόρτα της εισόδου κάθονταν χαμογελαστή μια σαραντάρα με διερευνητικά μαύρα μάτια.

-”Και γιατί τον λέτε “κόλπο του Μπάλλε”, ρώτησα.

-Πρι픨και σταθμίζοντας τον νεαρό που μάζευε απόπιατα “10-11 χρόνια”, συνέχισε, “τον λέγαμε κόλπο της Στρίγκλας. Απ όταν ξεβράστηκε ο Μπάλλε, άλλαξε η ονομασία του στην καθημερινότητα μας”....

Ήρθε ο 11ετης νεαρός με μια πιατέλα ξεροψημένης μπομπότας και μια γαβάθα σαλάτα και ρώτησε

-”Μαύρο ή λευκό”;

-”Λευκό”, απάντησε ο πρόεδρος και τον ξινοκοίταξε ο νεαρός.

-”Μαύρο”, είπα εγώ και χαμογέλασε εκείνος.

Μασουλώντας μπομπότα με ένα κομματάκι κατακόκκινης τομάτας δεν ρώτησα τίποτε, μόνο καρδιοκοίταξα στα μάτια τον φίλο μου αναμένοντας.

Άλλο που δεν ήθελε αυτός;...

-”Πριν 20-25 χρόνια”, άρχισε, ¨αυτός ο κόλπος ήταν προσβάσιμος σε όλους. Είχε τις ελιές και τις συκιές του για ίσκιο, καθαρή, ήρεμη, άβαθη και νήνεμη θάλασσα, ξανθή άμμο κι ένα πηγάδι με πόσιμο καθαρό νερό στην άκρη δίπλα στον ξεροπόταμο. Την Κυριακή του Θωμά έρχονταν συνήθως οι οικογένειες του χωριού για να γιορτάσουν το τέλος των διακοπών των σχολείων, που περισσότερο τους γονείς πάρα τα παιδιά βασάνιζαν. Τα καλοκαίρια γεμάτες οι σκιές των ελιών από σακιδοτουρίστες.

Εγώ ήμουν τότε γραμματέας της κοινότητας. Μια μέρα μου διαμήνυσαν, ότι η πρόσβαση προς το κόλπο της Χάριτος, έτσι τον λέγαμε τότε, φράχτηκε με αγκαθωτό συρματόπλεγμα και σιδερένια πόρτα. Πίσω της αλυχτούσαν δυο μεγάλα αγριόσκυλα.

Την ίδια μέρα είχε φτάσει στην κοινότητα μια επιστολή του μεγαλοδικηγόρου της Χώρας συνοδευόμενη με χωροταξικά σχέδια, κτηματολογικές βεβαιώσεις και ιδιοκτησιακά συμβόλαια, που αποδείκνυαν, ότι ο κόλπος της Χάριτος ήταν ιδιοκτησία της κυρίας Χ.

και η πρόσβαση του εύκαιρη από ένα χαροβαλμένο μονοπάτι στον διπλανό λόφο. Λίγοι που προσπάθησαν τα επόμενα χρόνια να κατεβούν στην ακτή, αντιμετωπίστηκαν με χοντρά βόλια από το δίκαννο της κυρίας Χ. Κυνηγούσε και δεν πρόσεξε, ήταν η δικαιολογία του δικηγόρου της στα δικαστήρια. Ακόμη και ο ταχυδρόμος, ο χωροφύλακας κι ο δικαστικός κλητήρας πετούσαν τα έγγραφα τους πάνω από την πόρτα στο στόμα των σκύλων, και δρόμο...

Από κόλπο της Χάριτος μετονομάστηκε σταδιακά στη ομιλία μας σε κόλπο της Στρίγκλας, ο πανέμορφος μεν απρόσιτος δε πλέον κολπίσκος. Μονάχα οι μπαμπάδες υπόχρεοι της εκδρομής της Κυριακής του Θωμά, το χάρηκαν...”

Σταμάτησε λιγάκι, ήπιε μια γουλιά από το λευκό του, έφαγε μια πιρουνιά παέλια, που εγώ εν τω μεταξύ είχα καταβροχθίσει την μισή, με κοίταξε στα μάτια για ερωτήσεις μου κι αφού δεν είδε, απόρησε...

-”Μα γιατί δεν ρωτάς γιατί τον λέμε τώρα κολπίσκο του Μπάλλε”, με πρόγκιξε.

-“Για να μην διακόψω την ροή της ιστορίας”, απάντησα.

Με κατανόησε και συνέχισε:

-”Μια μέρα πριν δώδεκα χρόνια αρχές Απρίλη, πέρασε από κοντά ο βοσκός του χωριού με τα κατσικοπρόβατα μας, είδε την καγκελόπορτα ανοιχτή, τα σκυλιά δεμένα και στο βάθος απ την μεριά της ψαροπαράγκας άκουσε μια γυναικεία φωνή να τραγουδάει. Έκανε τον σταυρό του και το βράδυ μου τα ανέφερε.

Την άλλη μέρα πήγα να τα επιβεβαιώσω. Και πράγματι!!! Η καγκελόπορτα ήταν ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Έφτασα στο σπιτάκι και είδα στο περβάζι της εξώπορτας μια ξερακιανή γυναίκα μ έναν σωματερό μισόξανθο άνδρα να κάθονται δίπλα. Κρατούσαν σφιχτά τα χέρια τους κι αν θυμάμαι καλά, την κοιλιά της γυναίκας την είδα λιγάκι φουσκωμένη. Τους ρώτησα αν είναι καλά, χαμογέλασε η γυναίκα και “Μπάλλε, Μπάλλε”... απάντησε ο άνδρας. Σαν δημόσιος ανήρ ζήτησα τα χαρτιά του άνδρα και μου έδωσε ένα αψεγάδιαστο ισπανικό διαβατήριο. Εθπανιόλ, ρώτησα.... Καταλούν... απάντησε με μια επιθετική βεβαιότητα...

Μέτα από εφτά μήνες μας είπε η μαμή, πως η στρίγκλα τον βρήκε λιπόθυμο ναυαγό στην ακτή της. Μόλις ετοιμάζονταν να τον ξαναπετάξει στην θάλασσα, άνοιξε αυτός τα μάτια του και την μάγεψε το μελί τους χρώμα.

Από τότε κάνανε μαζί την ακτή της Χάριτος παράδεισο. Ακόμη και την Κυριακή του Θωμά γιομίζει πάλι.”

Σταμάτησε κι άρχισε να τρώει κρύα πλέον την παέλια του.

-”Και τι θα πει Μπάλλε στα ισπανικά ;;;”, ρώτησα...

-”Εντάξει, στα Καταλούν...” απάντησε...

-”Φανταστική η παέλια!!!”, είπα...

-”Όχι, κρύα!”, μουρμούρισε...

Ανηφορίζοντας ανάμεσα στις λεμονοπορτοκαλιές άκουσα την ξερακιανή να τραγουδάει σε μια αρχαΐζουσα γλώσσα...

-”Αγνωσται αι βουλαί των Εσπερίδων”, σκέφτηκα...

Μάνδαλα στην άμμο

Η επιστροφή μας προς το χωριό, διάφωτη από μεστό φεγγάρι στον με ψηφιδωτά βότσαλα αστεριών πλουμισμένο ουρανό, ήταν σιωπηλή και μάλλον λογιασμένη.

-”Ήταν όλα αυτά τα χρόνια πάντα έτσι αγαπημένοι και καλότυχοι, όπως φαίνονται;;;”, ρώτησα σε μια στροφή...

-”Μάλλον παρά ήττον”, απάντησε. “Εγώ έζησα μια φάση τους, όταν πήγα πριν πέντε χρόνια περίπου σχετικά με μια υπόθεση τους για την είσοδο στο νηπιαγωγείο του μικρού. Ληξιαρχικά ήταν εντάξει, η κυρία είχε δηλώσει τον μικρό τους σαν υιό της άγαμη και σαν πάτερα του τον Μπάλλε, που το αποδέχτηκε. Νομικά δεν υπήρχε πρόβλημα μα ούτε και ο παπάς της ενορίας μας είχε όρεξη να ασχοληθεί.

Πήγα λοιπόν ένα πρωινό για μια υπογραφή, και είδα την καρέκλα της κυρίας δίπλα στην είσοδο αδειανή. Ο μικρός στην αυλή μ ένα βλέμμα κενό έπαιζε με κάτι κογχύλια. Τον ρώτησα που είναι οι γονείς του και μου έδειξε αδιάφορα με τα μάτια του την ακτή από την οποία ακούγονταν σφυριές πάνω σε πέτρα.

Κατέβηκα και είδα τον Μπάλλε να σπάζει σε μια άκρη της με μια σφύρα πάνω σ ένα βραχάκι μονόχρωμα κογχύλια και βότσαλα με βλοσυρό ύφος. Τον χαιρέτισα, αλλά δεν πήρα απάντηση. Κατάλαβα, ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για συνομιλία και επίλυση διαδικαστικών προβλημάτων και απομακρύνθηκα. Φεύγοντας άκουσα πίσω από το σπίτι ένα υπόκωφο ολολυγμό..”

Σταμάτησε απότομα μ ένα σθεναρό φρενάρισμα πλάι σ ένα κοσμικό ταβερνάκι στην παραλία του χωριού.

-”Αφυδατώθηκα με την κάψα”, είπε. “Πάμε να πιούμε μια μπυρίτσα...”

Τον υποδέχτηκαν προσηκόντως, αλλά προτίμησε ένα απόμερο τραπεζάκι. Η μπύρα ήταν αρκετά κρύα και ημέρεψε ίσως λιγάκι τις διακυμάνσεις του λογισμού μα περισσότερο του ελέους μας...

-“Ζαβαρακατρανέμια ίλεως ίλεως λάμα λάμα νάμα νάμα νέμια... δροσερόν καταβαίνει χαράς, ελέου φύσημα”, σιγοτραγούδησε...

Στα ίδια ψυχικά επίπεδα περί-, παρά- ή απλά πλανιόμασταν σχεδόν...

Κι εκεί που ανοδεύαμε ανθρώπινα κάνα τεταρτάκι αμίλητοι, σταματώντας απότομα μια γουλιά μπύρας και ξεροβήχοντας με ρώτησε:

-”Ξέρεις τι είναι τα μάνδαλα;;;”

-”Κλειδαριές;;;”, αντερώτησα..

-”Μάλλον αντικλείδι, πασπαρτού του πνεύματος”, αποκρίθηκε και συνέχισε:

“Κι εγώ δεν ήξερα, μα μου το εξήγησε ο Μπάλλε κάποτε αργότερα. Είναι μια τρισδιάστατη βουδιστική έκφραση της ψυχικής κατάστασης ενός ατόμου. Σχηματίζεται δονώντας ένα καλαμάκι με χρωματιστή άμμο σε τετράγωνα και κύκλους μ ενδιάμεσα σχέδια, όπως θέλει να εκφραστεί ο πλάστης των. Γίνεται και συλλογικά, με κόπο συχνά βδομάδων. Όταν τελειώσει, το διαλέγονται σιωπηρά αφ υψηλού οι δημιουργοί του και κατόπιν μαζεύοντας με πινέλο σ ένα σακουλάκι όλη την έγχρωμη ψάμμο την πετάνε σε τρεχούμενο νερό.”

Σταμάτησε, ήπιε μια γουλιά και με κοίταξε ντογρού στα μάτια, όπου δεν είδε απορίες...

-”Ξαναπήγα μετά μια βδομάδα”, συνέχισε δροσισμένος, ”για την υπογραφή που χρειάζονταν και ο μικρός, κουρνιασμένος κάτω από την σχεδόν ανθίζουσα κληματαριά, μου έδειξε ξεκάθαρα με κίνηση της κεφαλής του την αμμουδιά.

Τους βρήκα και τους δυο αμίλητους μπροστά στα μάνδαλα τους.

Ο Μπάλλε είχε φτιάξει ένα τετράγωνο μ ενδιάμεσα πολύχρωμα πρασινόσκουρα πουλάκια, λουλούδια, ζωάκια, κύματα και στο κέντρο ένα θαλασσί κύκλο μια καρδιά...

Η πρώην στρίγγλα έναν κύκλο με ημίλευκα ψάρια, ανεμώνες, γαρδένιες , ζάρια και στην μέση ένα τετράγωνο με αιολικούς κίονες.

Είχε σηκωθεί αεράκι, η θάλασσα έγλυφε τα μάνδαλα τους και δεν ήταν κανένας απ τους δυο προσπελάσιμος.

Το βράδυ σηκώθηκε θύελλα και την επόμενη μέρα πήγα και πήρα την υπογραφή. Η γυναίκα στην καρέκλα δίπλα στην είσοδο χαμογελούσε, ο μικρός παιδεύονταν χαρούμενος με κάτι αγκίστρια και ο Μπάλλε καθάριζε την κουζίνα του.

Κατέβηκα στην αμμουδιά για να ξαναδώ τα μάνδαλα τους. Είδα μονάχα μερικές κουκκίδες χρωματιστού άμμου... Η στρίγκλα είχε ξαναπιάσει τραγούδι...”

Θου Κύριε ναυαγόν....

Δυσφανία

Ξύπνησε σ ένα μουντό φως αυγής με κακή προαίσθηση. Γιατί δεν λάλησαν ακόμη τα κοκόρια;;; Βγήκε στην είσοδο της σπηλιάς του να πλύνει το πρόσωπο του με δροσιά από καστανόφυλλα και να καθαρίσει την άμμο του ύπνου από τα μάτια του και εκεί το ξαναείδε.

Το μαύρο σύννεφο στην ψηλωσιά του ιερού δάσους, πύκνωνε και κατέβαινε σιγά σιγά.

Κατάρα!!!... του ξέφυγε από τα χείλη του. Πάλι τα σκάφη των Δυσφανών ξεφόρτωσαν εδώ την αντάρα του μάταιου πολιτισμού τους…..Και σε λίγο θ αρχίσει να βρέχει ξινή μαύρη βροχή και θα μαυρίσουν και θα ξινίσουν πάλι οι ψυχές.

Πήγε αμέσως και πήρε από την θήκη του τον αυλό της Άρνησης. Να παίξει την μελωδία της σιωπής για να την ακούσουν έγκαιρα όλες οι ψυχές και να παραμείνουν σε περισυλλογή στο κέλυφος τους.

Και λούφαξαν σχεδόν όλες, άλλες διαλογιζόμενες, άλλες ελπίζοντας, μερικές εντρυφώντας παλιές γραφές και λίγες πολεμώντας με την αδράνεια τους.

Δύο αμυδρά πλησίον άρχισαν να ψιθυρίζουν αναμεταξύ τους:

-”Πατάω -δες- στο ηλεκτροφόρο σου σκοινί Με το όχι σου για δίχτυ σε μια πίστα αδειανή Και αυτά τα μάτια που με πάνε στο κενό Όλη νύχτα τα πληρώνω πριν χαράξει στα χρωστώ Δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ...”

-Σιγα μην σταματησεις το φυσημα τ ανεμου!!!

Και τι κανουν οι Τουαρεγκ στην αμμοθυελα;;;

-ααααααααααααα τα μπλε ανθρωπάκια?

κάτι μου είχαν πει κάποια στιγμή...αλλά η μνήμη επιλεκτική

-Κρυβονται μες την αμμο! Χεχεχεχεχε

Τα μυστικα των πεπλων... το απροσδιοριστο... το συμπαν

Εσυ ξερεις!!! Τι να κανεις απο τοσους απογοητευμενους ερωτες;;;; Δεν σου μενει αλλη διεξοδος

-όλα μια αυταπάτη είναι

-φατα μοργκανα της ερημου

-βρε...ξέρεις κανέναν που να μην λατρεύει να του χαιδεύουν τα αυτιά?

-Αυτα τα χαιδεματα ... τι επενεργειες εχουν...

-όλοι ξινίζουν τα μούτρα τους για τα παραμυθάκια...αλλά τα αυτάκια τεντωμένα

σε μένα καμία

αλλά με την απόγνωση που κυκλοφορεί εδώ μέσα...

-Βουλωσαν τα αυτια η το δερμα;;;

-και την λίστα του μανάβη να βάψω με χρυσόσκονη...να βάλω έναν ιππότη...άντε και πότη...ένα δράκο...μια κακή μάγισσα… παραμύθι θα το περάσουν

μακρινός… σκοτεινός πλανήτης

κακός ο βασιλιάς...μοχθηρός

παγωμένος

-Ενα μερος απο το καλο ή το κακο ειναι και ευθυνη μας!

-«Πέστε του βασιλιά γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ουδέ προφητικιά 'χει δάφνη, μήτε πηγή που να λαλεί και το μιλητικό νερό βουβάθη»

-Και το προφητικο της εχαθη!

-σιγεί

όταν πονάει σιγεί

-Και τα φυλλα της Δαφνης δεν ξεραθηκαν ακομη!!!!

-ακούω τώρα το σφύριγμα του...φιδιού σου…. περιμένω την δράκαινα να γεννήσει

όταν κάποιος προσπαθεί να ενώσει ιστορία...νιώσεις...επιθυμώ...με ροζουλί χρώμα...μάλλον σε κανάτα καταλήγει… μέχρι να γίνω μωβ...

-Καποτε θα συνεχισεις. Μαλλον πληγωμενο φιδακι εισαι. Η σε χειμερια ναρκη!

-Ίσως και να ΄ναι κομμάτι του πεσμένου τείχους, αναλογίστηκα. Τα υλικά τείχη φθείρονται από τις εποχές, μα τα ψυχικά μόνο με την υλική φθορά τους, πρόσθεσα. Εκτός κι αν βγάλεις από την σκέψη σου καθετί που αγαπάς, για να μείνεις τελείως μοναχός σου.

-Παρε λιγο απο την θαλασσα και μολις βγει κι ο ηλιος και λιγο απο τον ουρανο...

-από εκείνη την μοναδική γραμμή

εκεί που τελειώνει το ένα… και αρχίζει το άλλο...

-Ναι εκει αρχιζει στο ηλιοβασσιλεμα το μωβ..

-μμμμμμμμμ το κάστανο

η γεύση υπέροχη

το χρώμα όμως φτωχό...

-και η φλουδα του αγκαθωτη...

-ναι... θυμίζει αχινό

πως η φύση δημιούργησε από λάθος.. .ίδια πράγματα...αλλού...

-Ξερεις οτι τα μαζευουν με την αγκαθωτη φλουδα για να διατηρουνται περισσοτερο;

-σαν το αλάτι δηλαδή...διατηρεί όλους τους χυμούς

επιθυμούμε χυμούς

εσύ διάλεξες το αγκάθι

εγώ την αλμυρή κρούστα

-Ουδενα προ του τελους του....

και οι δυο...θα απολαύσουμε στο τελος

και απο κατω το φυστικι

Το τυχαιο ειναι πολλες φορες εμφυτο. Απλα δεν καλλιεργηθηκε...

-ωραίες οι τσουκνίδεςςςςςςςςςςςς

-Οταν σταματησει η αμοιβαια κατανοηση κοβουμε την επικοινωνια. Απλα!

-αμοιβαία κατανόηση?

-Ενα συναισθημα ειναι... μαλλον.....

-προαίσθημα?

-το προ γιατι;;;;

-διαισθηση σ αρεσει καλυτερα;;;

-ναι...πολύ καλύτερα

αν είναι να έρθει...έρχεται

αλλιώς θα προσπεράσει

-Μα σε τοσους θεους που πιστευω δεν τα καταφερνω ολη την βδομαδα, αν και τους εχω ταξινομησει, αλλους Δευτερα, Τριτη, κλπ.

Αχ!!! Αυτα τα θελω…. αλλα δεν μπορω!!!! Τα βαρεθηκα κι ο ιδιος. Εγω τωρα μπορω, οταν θελω!!!!

-ωραία...μπες στο κιούπι κ κάνε υπομονή μέχρι να μπορώ κι εγώ

-Μα ειμαι χρονια μεσα και περιμενω τον Αλεξανδρο να καλυψει τον ηλιο απο το προσωπο μου! Και πρεπει να απαντησω και στην Γοργονα!

Τα χειροκροτηματα σ αρεσουν καταλαβα εγω!

-ο καθένας εισπράττει ότι θέλει

είναι κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορη

-Χμμμμμ; Δεν ξερω;;; Αν εισαι ειλικρινης μαζι σου! Ισως πρεπει να σε δεις απο αποσταση…

-αποτελεσμα παντα υπαρχει!!!! Μαλλον εχεις πολλες δυναμεις ! Και τις ξοδευεις ετσι απλα ! Καλο ειναι αυτο. Αλλα χωρις ανταλλαγμα;;;

-ούτε μια τρύπια δεκάρα

-Αυτες εχουν σημερα συλλεκτικη αξια

Μαθαινεις απο τους αλλους;;;

-παπαγαλίζω ότι παράξενο έχουν

αλλά τους προκαλώ..

να γράψουν...να σβήσουν...να κάψουν...

εσύ θα γράψεις παραμυθάκι αύριο

είδες? κι εσύ φραγμούς μου βάζεις...

άσε με να πηδήξω τις μάντρες μου...

λοιπόν...φίλε άγνωστε...

δεν ανήκω πουθενά, σε τίποτα και σε κανέναν

το παραμιλητό δεν αφορά κανέναν εξάλλου

απλά έχω απίστευτα δευτερόλεπτα για να ξοδεύω...

αν τελειώσουν...τελείωσαν...

-Μια φορα μικρος ημουν κραχτης σε μια λαχειοφορο αγορα. Ο διοργανωτης μου εδωνε τους κερδιζοντες λαχνους κι εγω πηγαινα σαν παιδακι 2-3 φορες την ημερα, οταν υπηρχαν πολλοι ενδιαφερομενοι και κερδιζα τους πρωτους λαχνους...

-κρίμα για μένα

αλλά κι αυτό το κρίμα δικό μου είναι

ακόμα και αυτό το κρίμα μου χαρίστηκε

ούτε καν αυτό δεν κέρδισα

-Δεν μου χαριστηκε τιποτα!

-ε και?

σε κάνει περισσότερο άνθρωπο αυτό?

σε κάνει πιο χαρούμενο?

πιο ευφάνταστο?

πιο ερωτικό?

πιο αγχωμένο?

-Απλα ΝΟΜΙΖΩ οτι εχω μια αλλη αξιολογηση των αγαθων και των επαφων που θελω να εχω...

-ούτε το ένα με αγγίζει, ούτε το άλλο

ούτε τα αγαθά… ούτε οι επαφές

-Με κανεις να γελαω… μαλλον ειρωνικα!

-άψογα!!!!!!!!!!!

-ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ...

-σε μια βραδιά.. .σε κάνω να γελάς...και αύριο να γράψεις ένα παραμύθι

κατάλαβες τώρα?

η πιο ερωτική κουβέντα που μου έχει πει κάποιος ήταν..."σ ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω νεότερος"

-Αν δεν ησουν εσυ, θα ηταν καποιος αλλος σαν αφορμη για ενα παραμυθι, μια ιστορια.

-τώρα είμαι εγώ...

αύριο κάποιος άλλος

απόψε όμως...είμαι εγώ

-Και το νεοτερος δεν ενδιαφερει εμενα!

-για μένα σου μιλάω… όχι για σένα

-Α!!!!! Η προσφορα σου στο κοινωνικο συνολο!!!!

Ειναι θεμα μετρου και της χρυσης τομης κατα τον Πυθαγορα

Βλεπεις και το Πυθαγορας απ την σανσκριτικη ριζα Budh προερχεται. Αυτος που αγορευει για την γνωση

-θυμάσαι το παιχνίδι που παίζαμε μικροί με το ψαλίδι..το χαρτί και την γροθιά?

δυο άλλα στοιχεία που έλειπαν είναι η λαβα και η θάλασσα

-Χαζοπουλι!!!! Αυτα κερδιζουν παντα! Ποιος θα σε παιζει;;;

-όσοι θεωρούν εαυτούς έξυπνους...τα παγώνια

-Ετσι ναι! Κι εχουν πολλαπλασιαστει πολυ τον τελευταιο καιρο!

Ναι η φανταιζι κορδελα σου

αυτη φταιει

-δεν την αποχωρίζομαι

με αυτή θα με θάψουν

-Θα σε εκταφιασω για να την κλεψω

Γιατι πρεπει να τελειωνουν τα παραμυθια με το, εζησαν αυτοι καλα....;;; Μου το ειπαν μερικες φορες αυτο, οτι τα παραμυθια μου δεν τελειωνουν ετσι.

-όχι βέβαια...

ποτέ τα παραμύθια δεν τελειώνουν έτσι

-Μην αναστατωνεις τις θαλασσες διαβαζω στην φωτο σου. Σσσσσσσσ!

Επειδη οι γοργονες κανουν περιεργες ερωτησεις!

-σιωπώ...

-ο.κ. Σ ακολουθω σαν το....

-σκατζόχοιρο τις ρόγες

-μα για γαιδουραγκαθο μιλουσαμε! Ποια ομοιοτης...

Αχ καλομ!!! Κι εγω παγωνι ειμαι, οπως μαλλον κι εσυ! Η μονη διαφορα ειναι οτι το ξερουμε!

σσσσσσσσσσσ! λοιπον! Να μην μας ακουσει κι ο Σωκρατης!!!

-ο Σωκράτης λείπει...ταξιδάκι πήγε σήμερα με την Μιμίκα

-Κι εγω νομιζα, οτι μονο οι καβουρινες κανουν εκδρομες!!!

-οι καβουρίνες την κοπανάνε

και αφήνουν τους πάντες στα κρύα βοτσαλάκια

-Βρε τα βοτσαλακια, οταν εκτιθενται στον ηλιο γινονται καυτερα! Η κρυα θαλασσα φταιει που τα νοτιζει!

Καλα ναναι οι αχινοι για να ερθω στα λογια σου;;;

Που αρχιζει ο ερωτας και που η εξαρτηση;;; Και τι διαφορα υπαρχει μεταξυ γυναικας και ανδρα στο επιπεδο αυτο;;;

Εχω ερωτευθει μια πορνη, που ειναι συναισθηματικα εξαρτημενη απο τον προαγωγο της...

-θέλεις να σου πω πως να σκοτώσεις τον προαγωγό ή την πόρνη?

-Δεν θελω να σκοτωσω εμενα!

-εγώ αυτό κάνω συνήθως

το έκανα ξανά χθες το βράδυ

-Ουτε εμενα με κυνηγαει κατι! Αλλα τι να προσφερω! Δεν καταλαβαινω γιατι της αρεσει η εξαρτηση...

-γιατί αυτή είναι η σιγουριά της

ο προαγωγός είναι σιγουριά για την κάθε πόρνη

-Ειναι 35 ετων! Ποσο θα συνεχιστει ακομη η επαγγελματικη της δραστηριοτητα;;;

-και τι της προσφέρεις?

τον οίκτο σου?

ελπίζω να μην της το ανέφερες αυτό..για την επαγγελματική της σταδιοδρομια που δύει

-Και μετα τι θα κανει. Ολα τα χρηματα της ειναι στο ονομα του λεγαμενου.

-α...κι άλλος σωτήρας...

-Της το ανεφερα ηδη και ενα Σαββατο δεν ηλθε...

-αναρωτιέμαι από τους σωτήρες ποιος θα μας σώσει τελικά

και όταν κάποιος παλεύει να θάψει το κουκούτσι μυαλό που κουβαλάω

έτσι και η πόρνη....το κουκούτσι της κύλισε...

-Το θεμα , οπως το βαζω εγω ειναι: Μπορουν 2 ανθρωποι που συμπαθουνται να βρουν 1 κοινη λυση που να μειωνουν την εξαρτηση τους απο αλλους;;;

-δεν ξέρω

εγώ δεν αφήνω τον εαυτό μου να συμπαθήσει κανέναν

κι όταν καταλάβω ότι αντιδρά....με σκοτώνω

-Κατι κοινο, ενα οραμα, κατι να προχωρησουν πιο μακρια απο το σημερα;;;

-ξεσκέπαστο το καλύβι

μοναχική πορεία...

-Βρε και οι λυκοι μαζι κυνηγανε!

Και βγαζουμε μετα αγκαθια κοντα στην γερικη φραγκοσυκια...

-Ίσως εμείς οι μοναχικοί να αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας και τις εκάστοτε παραλλαγές του!

Μάλλον ο φόβος σου ήταν μεγαλύτερος από τον πόθο σου! Για αυτό ίσως μετανοείς το βήμα που δεν έκανες. Συνήθως αποφασίζουμε αυθόρμητα, από την κοιλιά λένε! Και τι είναι οι πόθοι;;; Σαν φαντασιωμένα παιδικά τραινάκια, κούκλες, αρκουδάκια, φανταχτερές μπάλες , που προσδοκούσαμε για δώρα την πρωτοχρονιά η στην γιορτή μας. Και μετά από λίγο καιρό, αν τα παίρναμε τα βαριόμασταν κι αν δεν τα παίρναμε...

ξέρεις...φοβάμαι τους ανθρώπους...και εννοώ όχι ως υπόσταση...ή ως παρουσία....

απλά...αποφεύγω να "δένομαι"....

το τελευταία διάστημα...είχα "γνωρίσει" έναν νεαρό κύριο...ο οποίος με κέρδισε με την αμεσότητά του και την ευγένειά του...

όταν..."τσάκωσα" την Κατίνα...να περιμένει πότε θα "έμπαινε" ο εν λόγω κύριος...

πανικοβλήθηκα

και συμπεριφέρθηκα απαίσια

έγινα εριστική...και προσβλητική...ώστε να αποχωρήσει

και όντως αυτό έγινε...

πρώτη φορά που ένιωσα απαίσια...

αυτή την φορά δεν θα "φύγω"

-Η φυγη ειναι κι αυτη μια λυση. Αλλα να εισαι διαρκης φυγας κουραζει καποτε

Το γνωθει σ αυτον πρεπει να το δεις σε 2 κατευθυνσεις...

-μπορώ να μην το δω καθόλου?

-Κι αυτο γινεται, οταν γινεις Βουδδας! Χαχαχαχα

Στο εβδομο επιπεδο της μεταμψυχωσης!

-να το ξεκινήσουμε από το πρώτο?

Γιατί είμαι μικρή και κοντή

και θα ζαλιστώ η γυναίκα

-Εγω ειμαι ακομη στο υπογειο!!! Χαχαχαχα... Δεν ζαλιστηκα!

-α… ωραία...

από εκεί να ξεκινήσω κι εγώ

“Πατάω -δες- στο ηλεκτροφόρο σου σκοινί Με το όχι σου για δίχτυ σε μια πίστα αδειανή Και αυτά τα μάτια που με πάνε στο κενό Όλη νύχτα τα πληρώνω πριν χαράξει στα χρωστώ Δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ...”

Δυο ηλιαχτίδες ξεθάρρεψαν και ξετρύπωσαν παιχνιδίζοντας μέσα από τα σύννεφα.

Ξεθάρρεψαν και οι ψυχούλες, ξέχασαν το «κάθε πέρσι και καλύτερο», άρχισαν να πετάνε ψηλότερα, να ονειρεύονται, να κάνουν σχέδια, να προσπαθούν να νοήσουν κάτι πιο όμορφο καινούργιο στο άγνωστο….

Οι ηλιαχτίδες ξέρανε, ότι είναι παροδικές!