Μιάν φοράν, ήταν έναν αστερούιν που έλαμπεν ψηλά στον
ουρανόν, που πάνω που την θάλασσαν.. άξιππα, είδεν έναν δελφινούιν να παίζει
στα ήρεμα τζιαι καθαρά νερά της..
Εκόντεψεν του, εχαμογέλασεν του, τζιαι άρκεψεν να παίζει
μαζίν του.. Έφεγγεν του, τζιαι το δελφινούιν εχοροππήδαν τζιαί ετραούδαν
χαρούμενον..
Παίζοντας τζιαί γελώντας, επέρασεν η νύχτα, τζιαί άμαν
άρκεψεν να ξημερώνει, το δελφινούιν εβούττησεν στα τζιύμματα τζιαί εχάθηκεν
τζιαι το αστερούιν έφυεν..
Την άλλην νύχταν, το αστερούιν επήεν πάλαι τζιαμαί που
ήταν το δελφινούιν τζιαι εξαναρκέψαν το παιχνίδιν… ήταν τζιαι τα δκυό πολλά
χαρούμενα..
Επεράσαν πολλές νύχτες τζιαι το αστερούιν με το
δελφινούιν επαίζαν συνέχεια μαζίν.. εδεθήκαν τζιαι ήταν πολλά ευτυχισμένα…
Μιάν νύχταν, το αστερούιν εσκέφτηκεν: ΄΄ Αχ, το
δελφινούιν μου, αγαπώ το πολλά τζιαί έν θέλω να είμαστεν χώρκα ούτε στιγμήν… εν
να πάω τζι’ εγιώ μαζίν του στην θάλασσαν για να είμαστεν πάντα μαζίν..
Έτσι, την άλλην νύχταν που επήεν στο δελφινούιν, αφού
επαίξαν πολλήν ώραν, ύστερα επήρεν φόραν
για να βουττήσει μέσα στην θάλασσαν μαζίν με το δελφινούιν… όμως, εν τα
εκατάφερεν…
Τότε, εσκέφτηκεν: ΄΄ Αύριον, εν να πάρω παραπάνω φόραν
τζιαι εν να τα καταφέρω..
Έτσι έκαμεν.. αφού εφκήκεν πιο ψηλά στον ουρανόν, επήρεν
φόραν τζιαι επροσπάθησεν πάλαι να βουττήσει στην θάλασσαν μαζί με το
δελφινούιν, αλλά πάλαι έν τα εκατάφερεν..
΄΄ Αύριον είπεν, εν να πάρω παραπάνω φόραν τζιαι εν να τα
καταφέρω…
Την άλλην νύχταν, εφκήκεν ακόμα πιο ψηλά για να πάρει
φόραν…
Το δελφινούιν, εγύρευκεν το αστερούιν του, αλλά έν το
εθώρεν… ΄΄ Πού επήεν το αστερούιν μου ; ΄΄ ελάλεν…
Το αστερούιν, εδοκίμασεν πάλαι να βουττήσει στην
θάλασσαν, αλλά πάλαι έν τα εκατάφερεν…
Το δελφινούιν που έν εθώρεν το αστερούιν του,
εστενοχωρήθηκεν τζιαι εσκέφτηκεν: ΄΄ Γιατί το αστερούιν μου έν έρκεται κοντά
μου ;; Έν με αγαπά πιόν;;
Την άλλην νύχταν, το αστερούιν εφκήκεν πολλά πολλά ψηλά
για να πάρει πιο μεγάλην φόραν …
Το δελφινούιν ήταν πολλά λυπημένον που το αστερούιν του
έν έρκετουν πιόν κοντά του.. ΄΄ το αστερούιν μου έν με θέλει, έν με αγαπά πιόν
΄΄ τζιαι με τα ματούθκια του γεμάτα δάκρυα, εβούττησεν στην θάλασσαν τζιαι
εχάθηκεν…
Το αστερούιν, αφού είσιεν φκεί πολλά πολλά ψηλά, επήρεν
φόραν, εβούττησεν, τζιαι τελικά εκατάφερεν τα !!
Όμως, το δελφινούιν του, έν ήταν τζιαμαί… εγύρευκεν το,
εγύρευκεν το, αλλά έν το έβρισκεν..
Έτσι εδημιουργήθηκεν ο αστερίας… έναν αστερούιν που
γυρεύκει να έβρει το δελφινούιν του..
