Περιμένοντας

Κάπου στην προκυμαία στέκεις

με ανοιχτή τη μαύρη σου ομπρέλα

προσμένοντας τυχόν δροσιστική

βροχή νοτιά που έτι προσδοκάς

Κι όταν μελτέμια το πρόσωπο σου

αγριεύουν κι αμυδρά διαφαίνουν

Να! κάτι σαν άπιστου διπλή ευχή

σε σφαλισμένα χείλη ξελασκάρει

Τάματα

Τις δακρυσμένες μέρες του Σεπτέμβρη

Σε γκριζογάλαζες πολιτείες τριγυρνάς

Εφήμερους έρωτες νόθα αγκαλιάζεις

Δραπέτης μίας σου ζωής κι όμως γερνάς

Κι όποιος επίστεψε αστόχαστη υπόσχεση σου

Σε εκκλησάκι ενός νησιού να τόνε μνηστευτείς

Βάρκα μικρή δανείζεται και σ΄ ακρογιάλια λάμνει

Ψηλές λαμπάδες τάζοντας σ αγίους, για να ρθείς.

Αυγούστου νύχτες

Με τη χάρη της σ ευδόκησε η Κασσιόπη

μια δροσερή αυγουστιάτικη νυχτιά.

Κάτω απ ένα θαμποστιλπνό ουρανό

τα βόρεια, ουράνια και περιοδικά κύματα,

που τρεις φορές σε έψαχναν

ώσπου να σ ανταμώσουν,

το νυχτικό σου άγγιξαν

και μέρος του είναι σου αλλοιώσαν…

Δεν ξέρω αν μιά απ τις ευχές σου

μου είπε καλησπέρα

Εγώ όμως την ασπάστηκα

και πίσω προσμένοντας την στέλνω

Και στου Διός κείνο το κήτος,

που μ υπεροπτική οργή σας έστειλε

για να σας τσουναμίσει

καλή ευχή απ τα σπλάχνα μου

εκεί που οδυσσεύει….

Αντιδράσεις

Την επί καθέδρας αδράνεια

αδρά ν΄ αδράξω αντιδρώ

Μα η δράση εδραπέτευσε

σ΄ αδρύ κενό συνέδραμε

Δράγδην αλέστα έδρασα
επιδράσεις να πρoδράμω
Μα δρώντας η απόδραση
τον δράστη ευθύς δραλεί.

Προσποιήσεις

Προσποιόμουν κοιμώμενος

προσδοκώντας ένα δήθεν αναπάντεχο

ξύπνημα της φθινοπωρινής πλήξης

από μια συγγενική ψυχή

με χάδι η με θαλλό χαμόγελο...

Και η βροχή μόνο πικρό δάκρυ ξέπλυνε

του κόσμου η παγωνιά ζεστά μας έσμιξε

κι ο κόσμος έγινε εσύ κι εγώ

όλος ο κόσμος δυο μόνες ψυχές...

Δυο αμυδρά χαμόγελα κάτω από σύννεφα

λαμπύρισαν, στερνά φύλλα φωτίζαν

μιας ξέγυμνης ακακίας

φορτωμένης από τα τιτιβίσματα

αποδημητικών πουλιών

που με πρόσφατο νόστο μελώδιζαν

καλή αντάμωση ξανά

Καθώς το χέρι σήκωνα

το ξεχειμώνιασμα τους να προβοδίσω

μια φούντα των μαλλιών σου άγγιξα

και μου ΄σφιξες το χέρι

Δεν σου είπα τίποτα

και δεν απάντησες

μα δυο προβλήματα λυθήκαν

Στη σκιά

Στη σκιά μιας αχυρόμπαλας

Κοιτάχτηκαν στα μάτια

Που έφεγγε μέρες νυχτιές

Γιομάτες από αγάπη

Μεστές από χαϊδέματα κι όρκους όνειρών τους

Αυτά που βρίθαν πρωινά πριν βγει ακόμη ο ήλιος

Θέριευαν το μεσήμερο με ιδρό στο κούτελο τους

Και όταν το απόβραδο λόγιαζαν οι ψυχές τους

Τα χέρια τους εσμίγανε

Μες του άχερου την ζέση

Της κόψανε τα σύρματα, την κλώτσησαν ν απλώσει

Να γίνει λίπασμα και γη

Στου άνεμου τον δρόμο

Μονο...λόγια

“Κράτησα τη ζωή μου

ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.”

Γ. Σεφέρης

«Όποιος δεν αγαπάει τη μοναχικότητα δεν αγαπάει την ελευθερία, γιατί μόνο μέσα στη μοναχικότητα μπορείς να είσαι ελεύθερος.»

(Α. Σοπενχάουερ) ¨

-ενα παιχνιδι ειναι αυτο..ενα επικοιωνιακο παιχνιδι..κι αλιμονο εαν το παρει κανεις σοβαρα.. μεχρι να θελησει καποιος να το κανει δικη του πραγματικοτητα..

η απορριψη..ειναι ενα δυνατο σημειο..που δεν την δεχεται-παραδεχεται ο καθενας...

εχω μια προσκαιρη ματια για ολα... παντα στο επομενο του επομενου ειμαι.. μεχρι κατι να μου σταματησει το βλεμμα και να καταφερει να το κρατησει εκει για λιγο..πραγμα δυσκολο...

οι κοινοι κωδικες..ειναι πολυ σοβαρη και δυσκολη υποθεση..

ο απεναντι απο εδω..δεν ειναι παρα μια..αντανακλαση των θελων μας...οτι μπορουν να παρουν σαρκα και οστα... στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει..παρα μονο επειδη την εχουμε αναγκη εμεις...

-Δηλαδή η πραγματικότητα μας είναι μόνο αντανάκλαση των επιθυμιών μας;;; «Μονάχα οι κουτοί τα βλέπουν όλα όπως είναι, δίχως να τα στολίσουν με κάτι δικό τους»;;;

-η εικονικη ναι..ισως και η πραγματικη...

και στην πραγματικοτητα δινομε διασταση σ ανθρωπους..που δεν την εχουν..απλα και μονο..επειδη θελουμε να ξεπερασουμε..την δικη μας..πραγματικοτητα και εαυτο..

το ξεραμε απο την αρχη οτι ηταν λαθος...αλλα οι αναγκες κραυγαζουν..ειναι πιο δυνατες απο μας..

-Να κάνουμε μια συμφωνία;;;

-δεν κανω συμφωνιες...

-Μα επικοινωνιακή εννοώ. Στην φιλοσοφία και γενικά στην ειλικρινή προσπάθεια ανταλλαγής απόψεων τα πάντα βασίζονται σε γνωστές έννοιες, σε κοινή ορολογία και σημειολογία.

-πιστευω στους κωδικες...

δεν εχει νοημα οποιαδηποτε συμφωνια..μεταξυ μας...το ξερεις..και το ξερω...ειμαστε αφαιρετικοι και οι δυο μας..

αφησε το.. να κυλισει..αβιαστα..χαλαρα..να μας παει..οπου...για οσο.. οποτε..

εφημεροι και οι δυο μας εδω...

-Εγώ τα βλέπω λίγο πιο διαλεκτικά. Και θα παρακαλούσα, αν δυσνοούμε τον άλλον να ρωτάμε πριν βγάλουμε συμπεράσματα. Ή μήπως βολευτήκαμε με τους ίσκιους της μοναχικότητας της πλατωνικής σπηλιάς και φοβόμαστε να βρεθούμε αντιμέτωποι με την σκληράδα των ηλιαχτίδων;

-μα δεν θα σε ρωτησω..αλλωστε τι νοημα θαχε? σ ανακαλυπτω ...απο μονη..σωστο λαθος..θα φανει.. και δεν θαχει επιπτωσεις...δεν σε ξερω..δεν με ξερεις..

-Πάλι φτιάχνεις στο μυαλό σου την εικόνα του άλλου όπως την θέλεις εσύ!!!! Κι αυτό ίσως προσβάλει τον άλλον, γιατί συνήθως φτιάχνουμε κάτι πολύ δικό μας στον εγκέφαλο μας

που συνήθως δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

-ξερεις..θα ξεδιπλωθουμε ανευ βιβλιων..σαν χαρακτηρες..

με δικους μας..κωδικες..και γραφικα..

η γνωση αυτων ολων βοηθανε..οχι για να μιμουμαστε..αλλα να κατασκευαζουμε και να κατανοουμε..τους δικους εαυτους..απεναντι στην ζωη..και στον διπλα μας..

-Μα προς το παρόν προσπαθούμε να βρούμε κοινά σημεία επαφής και επικοινωνίας

-ναι..αλλα δεν αφηνεις να εξελιχθει...η κουβεντα...η δικη μας.. επικοινωνιας..δεν αφηνεις τον αλλον ελευθερο.. ν αφεθει...στο σκεπτικο του..

δεν εξελισεται η κουβεντα μας..ολο φραγμους εισαι..

ας κανω και λαθος..ε και? ..δεν σημαινει οτι σε προσβαλλω..

-Γιατί;;; Τι φραγμούς έχω βάλει μέχρι τώρα;;; Οι φράχτες έχουν υλική υπόσταση!

Η κυριαρχία επί των λέξεων, επίκαιρων γνώσεων και της ύλης δεν σημαίνει οπωσδήποτε και κυριαρχία επί των πράξεων του άλλου!

Ας δοκιμάσω λοιπόν κι εγώ την δική σου μέθοδο, με τους δικούς μου όμως κώδικες:

«Κοίτα ρε φίλε γύρω σου
ο κόσμος τάχει παίξει,
χλιδάτοι χαμαιλέοντες
από μουράτο σπέρμα
κονάρουν με το διάολο
μη χάσουνε τη μάσα.

Κι οι σάλιαγκες ξεστράτισαν
να πιάσουνε τα πόστα,
μα εγώ γυμνός περπατητής
στ' αρxidια μου τους γράφω,

Άτριχοι πίθηκοι φαιδροί
που με κλουβιά ντυθήκαν,
φλερτάρουν με  την ηδονή
και τον φαλλό στο χέρι,
πομφόλυγες ανένδοιαστοι
άγονα φαφλατάρουν.

Εγώ τη μπόμπα αγαπητέ

στον δρόμο δεν τη βρήκα.

Μονάχος μου την έφτιαξα

σε κάποια νυχτοδούλια

εκεί που φύλαγα καλά

τα κλεφτικά των Τσάτσων.

Γι αυτό με βλέπεις τώρα εδώ

να παίζω με της σπίθες.

Τσακμάκι έφτιαξα καλό

μου λείπει το φιτίλι

μα κει που το εξόδεψα

τόπο καλό θα πιάσει.

Γαμώτο τα γονίδια!

Γόνος της Ρόζας είμαι….»

-σαρκαστικο..

δεν μετραει δεν βολευεται..

χτυπαει το συστημα με τον τροπο του..

θελει δικαιολογιες..για την καταντια

τις εχει αναγκη..

θελει μια στιγμη...μεχρι να του αρπαξουν το φιτιλι..η να του το προσφερουν..για να τοχει..

δεν ξερει ακριβως..

θελει να βρει δικαιολογιες..για μπορεσει να συνεχισει να ζει...θελει αδεια για να υπαρξει..θελει να αναψει το φιτιλι πριν τον συντριψουν..μονο τοτε..θα το χρησιμοποιησει..μονο τοτε..

θελει ν ανοιξει τα ματια του..και να δει..ενα σκοπο να του δινει ζωη...

ανατιναζεται και φωναζει ειμαι ο γονος της Ροζας..θελω να επεμβω στην πορεια του κοσμου..στην πορεια μου

.

-Ας μείνουμε λίγο σ αυτό: "θελει ν ανοιξει τα ματια του..και να δει..ενα σκοπο να του δινει ζωη..." Είναι οι σκοποί που δίνουν ζωή ή η ζωή που δίνει σκοπούς;;; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή ο δρόμος είναι ο σκοπός;

-η ζωη απο μονη της.. αφετηρια...μετα το ενα φερνει το αλλο..

-Συμφωνώ! Και γι αυτό και αλλάζουμε σκοπούς στην πορεία της. Μερικά που ήταν σπουδαία πριν δεν είναι πλέον.

-η ζωη εχει συνεχομενη ροη και θελω..ευτυχως....

αλλα μ αρεσουν οι σκεψεις μου να βγαινουν μεσα απο κουβεντα..

ποτε δεν τα καταγραφω...σαν εννοιες μενουν στο μυαλο μου..αυτα που με αγγιζουν..τα εκφραζω με αλλο τροπο ..και λεξεις..αλλα παραμενει η ουσια τους..σφηνωμενη μεσα μου..

σπανια μοιραζομαι..αυτα που μ εχουν αγγιξει στ αληθεια...

νομιζω οτι ειναι μοναδικα..και η περαιτερω μοιρασια τους..τα κανει να χανουν την αξια τους..

-Πάντως εγώ νομίζω, ότι ό,τι δεν μπορείς να μοιραστείς δεν το γεύεσαι και ο ίδιος. Και πόσο μένουν μέσα σου συναισθήματα σου;;; Η θύμηση είναι πολύ βραχεία χρονικά...

-αγαπητε μου..το μονο που μπορεις να μοιραζεσαι ειναι στιγμες..και μαλιστα διαφορετικες με τον καθε ενα..δεν μπορεις να μοιραζεσαι τα ιδια συναισθηματα...τα ιδια βιωματα..τις ιδιες λεξεις.. με τις ιδιες εννοιες..

-Συμφωνώ!!! Αλλά στο περίπου! Το αισθάνεσαι είναι πάντα πολύ προσωπικό! Αλλά θα σου πω κάτι που διάβασα σήμερα.

Έγινε ένα επιστημονικό πείραμα μεταξύ 2 αδελφών. Ο μεγαλύτερος είπε συνειδητά στον μικρότερο 3 ιστορίες από τη παιδική τους ηλικία εκ των οποίων οι 2 ήταν αληθείς και η 1 ψευδής.

Όταν ρώτησαν τον μικρότερο για τις ιστορίες αυτές τις είχε οικειοποιηθεί όλες. Και όχι μόνο αυτό. Από την ψευδή ιστορία νόμιζε ότι θυμόταν και λεπτομέρειες

-φυσικα...ειχε περασμα σ αυτον ο αδερφος του...και δεν ειχε μνημες..λογω του νεαρου της ηλικιας που ηταν τοτε... πιστεψε καποιον που ηταν ετοιμος να τον πιστεψει..

-Γιατί όμως η περαιτέρω φαντασία των λεπτομερειών. Τελικά φτιάχνουμε την πραγματικότητα μας όπως την θέλουμε;;

-πιστεψε καποιον που αγαπουσε..ετσι συμβαινει με ολους σχεδον..

ειχε αναγκη να το κανει.. ολα οι αναγκες τα δημιουργουν..

-Εντάξει!!! Αλλά αυτή την πιστευτή πραγματικότητα την διάνθησε με εγκεφαλικές του δήθεν πραγματικές λεπτομερές

Ανάγκες για μια πραγματικότητα εκτός του βιωθέντος;;;

-ναι...θελεις παντα ενα σημα..ενα σημαδι οτι εισαι ζωντανος μεσα σου...και εαν δεν μπορεις απο την αληθεια να κρατηθεις...κρατιεσαι..εκτος πραγματικοτητος...που εχεις την αναγκη να την βιωσεις..σαν πραγματικοτητα σου..

-Και για ποια σήματα… σημάδια είσαι ευπρόσδεκτος;;; Τα δέχεσαι όλα όσα σου εκπέμπουν οι άλλοι και το φυσικό περιβάλλον;;;

-μα για τα σημαδια που εχεις αναγκη εσυ..εγω...ο καθενας...μονο αυτα.....ειναι ευπροσδεκτα..

δεν μπορει ναναι απο ολους ευπροσδεκτα διαφορετικα για τον καθενα..

-Άντε τώρα εγώ να καταλάβω για ποια δικά μου σημάδια είσαι εσύ ευπρόσδεκτη. Τελικά τυχαία όλα; Εξαρτώμενα από τον τόπο, χρόνο, συμπτώσεις, κι ότι κι αν προσπαθείς άμμος στον αέρα της ερήμου;

-τα σημαδια τα δικα μας..ειναι εδω..μαζι μας... μπορει ναναι το ενα η το αλλο..ειναι πολλα μαζι..κι αναλογα..συνθετα σαν και μενα..σαν και σενα..σαν και μας..

-Το νοητό και το πραγματικό!!!! Ποια η διαφορά τους;;;

Ίσως είμαι κοντός, χοντρός, φαλακρός, ψευδός και κεκές. Όταν με δεις και μιλήσεις μαζί μου θα νοιώθεις παρόμοια οικειότητα όπως τώρα με την φαντασία σου του προσώπου μου;;;

-ισως... ισως καταιγιδα..εμενα μ αρεσουν τ ακραια καιρικα φαινομενα..

αφυπνιζουν..μου δειχνουν την δυναμη..και τις δυνατοτητες τους..ερημην μου...

οι δυο μας..ο καθε απο μας..με το δικο του δασος..

..

-Αχ αυτά τα δάση!!! Αυτές οι ζούγκλες! Μάλλον μονάχα τα πλησίον μας δένδρα βλέπουμε.

Άκουγα πριν πολλά χρόνια στο ράδιο ένα διήγημα που μια έκφραση του μου παρέμεινε: «Στη ζούγκλα είναι όλα είναι πιο απλά: Ξέρεις το λιοντάρι και ξέρεις και το φίδι!»

Εδώ παίζουμε την κοκκινοσκουφίτσα και τον λύκο…

Καλές μας νύχτες!

«Η μοναξιά είναι η φίλη της θλίψης, ενώ η μοναχικότητα είναι η συνοδοιπόρος της πνευματικής ανύψωσης.» (Χ. Γκιμπράν)

Σ ένα καλοκαίρι

Σ ένα καλοκαίρι, λουσμένο κεχριμπάρι

Γόρδιος δεσμός,

αρμύρα φέρνει και θαλασσινό κυματισμό

Βότσαλο ο χρόνος,

να κυνηγά παύση στιγμιαία, κρυμμένη σε αμπάρι.

Και μια ευχή τα χείλη να ματώνει…..

μην χαθεί μες στον αφρό.

Στον χειμώνα αυτό που ξεψυχάει μάταια

θωρείς τα σύννεφα, κάποιο αεράκι θα ΄ρθει να τα πάρει

κι ίσως την μοναξιά σου την θολή…

Είμαι στο κατάστρωμα δευτέρας

και ταξίδι κάνω μοναχός...

έχω μόνο πρόγευμα μιας μέρας

και το αποκούμπι μιας νυχτός

τραγούδια και χορούς, λευκούς,

απλούς, ερωτικούς

να συναντήσεις.....

Τι είσαι εσύ που θέλεις να σου γίνω,

εραστής και όνειρου σου πόθος,

εγώ είμαι πειρατής μιας οπτασίας και..

στην λαιμητόμο θα σε καταγγείλω

Μέρη συνάντησης κατάλευκης νεράιδας,

μέρη ονειρικά...μαγικά μέρη....

γιόρτασε μαζί μου....χορούς

μύησης κρυφές επιθυμίες....

(πονάωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω)

Γιορτάζω τον πόθο μου για σένα...

σ ένα χορό που τον χορεύω μοναχός...

πίσω απ την μοναξιά το δάσος

που το φωτίζουνε πυρσοί μέσα στα χιόνια...

Κι εγώ σκιρτώ χορό αυτής της ζήσης,

με βήματα αργά που είναι σκάρτα

κι αν ήθελες εσύ να με βιώσεις...

κοντά μου θα ΄γερνες στην ίδια μας ντροπή

και μετά, ήρεμος να πας,

στης πλώρη σου την ηρεμία....

άνοιξε φύλλα καρδιάς σε φάρο...μαγικό

σκοπό....κοχύλια...αστερίες....

χυμοί αρμυροί χορταίνουνε την κόρη σου...

μέσα στης άκαρδης γαλάζιας τον διάφανο βυθό…

Η πλώρη μου πολύ μακριά αγναντεύει…

Ιθάκη που δεν προσέγγισε κανείς,

μηδέ κογχύλια μαγικά δεν την χαζεύουν

ούτε και πλούτη μιας μελλοντικής ζωής...

Εγώ το ταίρι της ψυχής μου προσδοκάω

για ένα ταξίδι που θα ψάξουμε μαζί

κι όλες τις χώρες που θα επισκεφτούμε

εκεί θα μείνουμε ως αύριο το πρωί...

Δεν σ΄ απαιτώ ... σκλάβα μου αποκάτω,

να σε χτικιώ, να σ εκπορθώ, όποτε κι όταν στέκω...

Σε στέργω κόρη Διγενή εκεί σ όρια ξένα,

Αυτά που εποφθαλμιάς κι εσύ πράματα ονειρευτά...

Να θέλω σε, να θέλεις με και δρόμος απέ χαμένος

στου νου μας την αθανασιά μην είναι τελειωμένος...

Στις δυο πλευρές του φεγγαριού

Κάποτε στο φεγγάρι, στην πίσω του πλευρά, ζούσε ένα ανθρωπάκι… ένα ανθρωπάκι σκοτεινό.. το ανθρωπάκι του φεγγαριού..

Το ανθρωπάκι αυτό ζούσε μέσα στο σκοτάδι... δεν είχε ποτέ του δει το φως, ούτε ήξερε πώς ήτανε να έχει φως γύρω του..

Τριγυρνούσε μέσα στον άφεγγο χώρο του όλη την ώρα, χωρίς να ξέρει αν ήτανε μέρα ή νύκτα, αφού ήτανε όλα αφώτιστα γύρω του… και περπατούσε…. περπατούσε… ανέβαινε και κατέβαινε βουνά, έμπαινε σε σπηλιές, αλώνιζε πεδιάδες… αλλά δεν ξεχώριζε με τα μάτια τίποτα απ’ όλα αυτά... Είχε μάθει να προσανατολίζεται μ όλες τις άλλες του αισθήσεις, χαιρόταν τον κόσμο του και δεν φοβόταν τίποτε ...

Μια μέρα, καθώς περιπλανιόταν κοντά σε ένα ρυάκι, σκόνταψε, γλίστρησε, και το ρυάκι παρέσυρε το ανθρωπάκι μέχρι την άκρη του φεγγαριού…

Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, υπήρχε φως… το ανθρωπάκι όμως δείλιαζε να κοιτάξει προς τα εκεί, δεν ήξερε το φως και έμεινε κρυμμένο σε μια γωνιά στο σκοτάδι του λοξοκοιτάζοντας που και που στο πλάι…

Από την άλλη μεριά του φεγγαριού, ένα μικρό αστεράκι, που ζούσε μες στο φως και μόνο με τα μάτια κατανοούσε τον περίγυρο του, εκεί που σεργιανούσε για να ζήσει τα όρια του, κάποια στιγμή παράπεσε στις παρυφές της σκοτεινής πλευράς…

Καθώς ψηλαφούσε τρομαγμένο στο σκοτάδι , άθελα του πλησίασε στη γωνιά που ήτανε κρυμμένο το φοβισμένο ανθρωπάκι, το είδε με τη λιγοστή του λάμψη, και του χαμογέλασε γλυκά με ένα απαλό φέγγος… Το ανθρωπάκι στην αρχή τρόμαξε… αλλά σιγά - σιγά άρχισε να συνηθίζει στο αβρό φως του αστεριού… κοίταζε σαστισμένο… άρχισε να ξεχωρίζει γύρω του πράγματα.. είδε το νερό στο ρυάκι.. άρχισε να βλέπει τις κορυφές των βουνών, να αγναντεύει τις πεδιάδες… να βλέπει τα λουλούδια, τα δένδρα, τα χρώματα των…

Από κείνη την στιγμή, το σκοτεινό ανθρωπάκι και το φωτεινό αστεράκι ήταν συνέχεια μαζί… το αστεράκι έλαμπε θαμπά και το ανθρωπάκι δίπλα του έβλεπε όσα δεν είχε δει και ήξερε μονάχα με την ακοή, την γεύση, την όσφρηση και την αφή του, όλα αυτά, που υπήρχαν εκεί τόσο καιρό και ήταν πολύ ευτυχισμένο….

Μερικές φόρες κλείνανε σφιχτά τα μάτια τους, το αστεράκι έπαιρνε από το χέρι το ανθρωπάκι στην φωτεινή πλευρά, για να ζήσει κι αυτό τον κόσμο του. Το ανθρωπάκι ψηλάφιζε, μύριζε, άκουγε και έγλυφε τα αντικείμενα γύρω του και καταλάβαινε πως ήταν τα ίδια ή παρόμοια μ αυτά που ήξερε.

Έδειχνε στο αστεράκι πως να χρησιμοποιεί κι αυτό τις άλλες του τις αισθήσεις για να “δει” τον γνωστό του κόσμο κι αλλιώς.

Το ένα έμαθε να βλέπει κι τ άλλο να ξεβλέπει και περνούσαν πολύ όμορφα μαζί το αστεράκι και το ανθρωπάκι….

Μετά από λίγο καιρό όμως, το αστεράκι δεν ένοιωθε καλά μόνο στη σκοτεινή πλευρά… η λάμψη του είχε αρχίσει να αδυνατίζει, να ξεθαμπίζει… προσπαθούσε απεγνωσμένα να φέξει, αλλά από το πολύ σκοτάδι που υπήρχε γύρω τους, το φως του όλο και εξασθενούσε… αχάμναινε… μέχρι που έγινε πολύ αχνό..

Τότε, είπε στο ανθρωπάκι ότι πρέπει να πάει στην απέναντι πλευρά, να μαζέψει φωτεινή ενέργεια και να επιστρέψει… Το ανθρωπάκι κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να του το αρνηθεί και συνόδεψε το αστεράκι μέχρι τα σύνορα των δυο πλευρών του φεγγαριού, όπου το αστεράκι γλίστρησε στην άλλη μεριά..

Το ανθρωπάκι έμεινε ξανά μοναχό του στο σκοτάδι και ήταν πολύ λυπημένο… του έλειπε το ωχρό φως… του έλειπε το αστεράκι του…

Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι νύκτες - παρ’ όλο που το ανθρωπάκι δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει - αλλά το αστεράκι δεν φαινόταν πουθενά…

Το μικρό σκοτεινό ανθρωπάκι ήταν πολύ δυστυχισμένο.. δεν ήξερε τι να κάνει…

Το αστεράκι, κι’ αυτό είχε πεθυμήσει το ανθρωπάκι του και προσπαθούσε να περάσει στην άλλη μεριά, αλλά δεν τα κατάφερνε, δεν αρκούσε η δύναμη του…Μέχρι που μια μέρα το ανθρωπάκι, αποφάσισε να πάει να βρει το αστεράκι του. Πορεύτηκε μέχρι τα άκρια του φεγγαριού, στάθηκε για λίγο και μετά με ένα σάλτο πέρασε στην άλλη πλευρά… αλλά μόλις βρέθηκε εκεί, ένα δυνατό φως άστραψε στα μάτια του και μετά ένα βαθύ σκοτάδι το τύλιξε…

Το πολύ και δυνατό φως που υπήρχε εκεί, το είχε τυφλώσει…

Θυμήθηκε αμέσως το παιχνίδι τους, έκλεισε σφιχτά, μα πολύ σφιχτά τα μάτια του και κουλουριάστηκε σε μια άκρη της φωτεινής πλευράς περιμένοντας το αγαπημένο του αστεράκι.

Το αστεράκι μόλις χόρτασε φως και καρδάμωσε πέρασε αμέσως στην άφεγγη πλευρά κι έψαχνε το ανθρωπάκι του, μα δεν το έβλεπε πουθενά.

Θυμήθηκε κι αυτό το παιχνιδάκι τους, έκλεισε τα μάτια του και μύρισε και άκουσε αμέσως το ανθρωπάκι, που τερέτιζε έμφοβο. Πήγε αμέσως δίπλα του, του χάιδεψε το χέρι, για να μην σκιάζεται, του έδωσε ένα γλυκό φιλί και με σφιχτοδεμένα χέρια πήγαν και τα δυο στην άλλη μεριά.

Εκεί στα σύνορα των κόσμων τους έζησαν αγαπημένα μέχρι τα βαθιά τους γηρατειά....  


Όταν εξαφανίζεται με μια μικρή ουρίτσα από τον ουρανό ένα αστεράκι, πάει στο σκοτεινό του ανθρωπάκι...
Η ουρίτσα είναι αστερόσκονη της χαράς του....

Τσουκνιδιάρικα

(εμπνευσμένα από την πτώση ενός άπειρου ποδηλάτη επί τούτων)

Πτώση επί κνιδών

Ο βούρκος σ άκρη ξέφωτης οργής

μελαχρινού μα πολυκόσμιου δάσους

μυγών έβριθε πρασινωπών καλοθρεμμένων όμως

Μια συστάδα τσουκνίδων φρέσκων και εξημμένων

δειλό ποδηλάτη απάντεχε απάνω της να πέσει.. 

Συνταγή τσουκνιδόπιτας

Με άνηθο μοσχοβολούν οι τσουκνιδοπιτούλες

μα ο μάραθος τις σκιάζει

όπως η μέρα της νυκτός ονείρατα τρομάζει

Χάραμα πάει στις παρυφές

του δάσους της καρδιάς του

φρεσκολουσμένες κορυφές

της κνίδης να μαζέψει

τα χέρια του να κνίζονται

απ τις λεπτές τριχούλες

να νιώθει ως να τον θωρεί

η λεύκα του στον κήπο

σαν σκέπει με την φυλλωσιά

το μύρο του ανήθου

που θέλει χέρια τρυφερά για να τον ψιλοκόψουν

Χέρια γδαρμένα κι απαλά

από κοινού θα πλάσουν

πιτάκια τετραγωνικά

και μαλακά σαν χάδι

με τη σοδειά του εωθινού

αδρά θα τα γεμίσουν

με μπόλικο ελαιόλαδο

θε να τα πασπαλίσουν

σε μόρφωμα ηδύπλαστο

τον πόθο να διπλώσουν

Μέσα στη σιγανή φωτιά

του φούρνου του έρωτα τους

τ αφήκανε να ψήνονται...

Κορμιά που καίγονται αργά

σε νάζια συνουσίας

Στης λεύκας μου τα πόδια

Τσουκνίδες οχυρώσανε της λεύκας μου τα πόδια

φοβούμενες μη λιμπιστώ το λυγερό κορμί της

την κόμη της, τα μάτια της και το γλυκό φιλί της

Είναι ψηλή, περήφανη,

λευκό ΄ναι το κορμί της

και τ΄ ασημιά μαλλάκια της

στον έρωτα χορεύουν

Τι θέλουν ΄δώ τα πράσινα

τα ακιδωτά φυντάνια

που φύονται, όπου μπορούν

και όποτε τους ταιριάσει;

Να μ εμποδίσουν να βρεθώ

στον κόρφο της καλής μου

με κόλπα της φρεσκάδας τους

με πόνο της αφής τους ;

Μα μένα δεν με κιότεψε μεγάλο μετερίζι

ούτε ασκέρι πάνοπλο με αρχηγό γενναίο

νταλκάς μόνο της ομορφιάς ορίζει το μοιραίο

Κι ότι μ απαγορεύουνε

τόσο λαχτάρα μου είναι

Θα γυμνωθώ για χάρη της

χατίρι να της κάνω

κι ας τσουκνιστεί το σώμα μου

ως να εγκολπωθούμε

Εγώ λεύκα ξεδιάλεξα

και θα την εκπορθήσω

σε ύψη θ αναρριχηθώ

τα αγκάθια να μου βγάλει

΄Αλγη

Σκόνταψε η αγάπη μου

έπεσε μες στον λάκκο

που έβριθε αγριόβατα

και αλγεινές τσουκνίδες

Την σήκωσα, την θώπευσα

ήπια τα δάκρυα της

έρωτα της προσέφερα

τον πόνο της να γιάνω

Μ αυτή ποθάει να ξύνεται

να οδύρεται, να κλαίει

Μάλλον του δέρματος κνησμός

του πάθους ειν΄ ερεθισμός

Στο ερημόσπιτο

Πάνω στο ερημόσπιτο φυτρώσανε τσουκνίδες

τρανεύοντας απ την ηχώ κραυγών του ερώτα μας

ρίζωσαν στο κρεβάτι μας αδρό από ιδρώτα

φιλιά, σερμπέτια ηδονής, χαδάκια των κορμιών μας

Ακούν αναστενάγματα μόλις σπιθίσει ο ήλιος

που γίνονται αγκομαχητά με την μεγάλη κάψα

του πόθου ξεφυσήματα, κρυφές λαλιές του πάθους,

της πανδαισίας ιαχές στο κάλεσμα της νύχτας

Τσουκνίδες που λικνίζονται σε πέτρινα συντρίμμια

φίσκα με δρόσο της νυχτιάς στην αύρα της αυγής

διαβάτη χαμογέλα τες μην τύχει κι ιστορήσουν

αγάπες που δεν γρίκισαν ανθρώπινα αυτιά

Του Φοίνικα

Θεριεύει ένας φοίνικας

σ υπώρειες Βερμίου

Θεσπέσια η φυλλωσιά

γλυκύτατοι οι χουρμάδες

Μ αυτός θωράει στον νοτιά

τις δυο κορφές τ Ολύμπου

Το ύψος των ζηλοφθονεί

που ακόμη δεν το φτάνει

Δέεται στον Απόλλωνα

στην όμορφη αδελφή του

σθένος να βρουν οι ρίζες του

για το γιγάντωμα του

Σπονδή του μελιστάλαχτα

φοινίκια της κορφής του

της αμβροσίας υπέρτερα

και νέκταρ των ριζών του

Μα κάπου μες στα σκέλια του

μια τσουκνιδούλα παίζει

με Φοίβου ακτινίδια,

της Πάφιας τα σκέρτσα

την δύναμη του απομυζεί

σ ερωτικό κρεβάτι

Στα σκουπίδια

Σκουπίδια των ερώτων σου

στις παρυφές του δάσους

κει μέσα σε ξερά κλαδιά

βάτων απομεινάρια

Όταν θα ΄ρθεί η Άνοιξη

τσουκνίδες να τα πνίξουν

Προσέτι μαγειρεύοντας

νέα σκουπίδια μνέσκουν